Fractal
Home / ΣΙΝΕΜΑ / ✩ Ο κινηματογραφικός «Δράκος» (1956), μια τραγικωμική παραβολή με ιδιαίτερο κοινωνιολογικό ενδιαφέρον βασισμένη στον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι και στον «Βυθό» του Γκόρκι.
12/09/2023, 10:14 μμ

✩ Ο κινηματογραφικός «Δράκος» (1956), μια τραγικωμική παραβολή με ιδιαίτερο κοινωνιολογικό ενδιαφέρον βασισμένη στον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι και στον «Βυθό» του Γκόρκι.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας //

 

 

«Δράκος» (1956)

 

Αν το δεις από ρεαλιστική σκοπιά, αυτό το έργο δεν στέκει σήμερα. Δυστυχώς δεν έσπασε το φράγμα της διαχρονικότητας, παρά τις εξαιρετικές ερμηνείες. Το σενάριο είναι απλοϊκό και αφελές και μόνον ως κόμικ μπορεί πλέον να εκληφθεί, ως γκροτέσκα σουρεαλιστική φάρσα, ως μεταευριπίδεια τραγικωμωδία, ως ατυχής απόπειρα μεταφοράς του ντοστογιεφσκικού «Ηλίθιου» και του γκορκικού «Βυθού» στα μετεμφυλιακά καθ’ ημάς.

Αρχαιοκαπηλία, αμερικανολατρεία, χοντροκομμένη μίμησης τού δυτικού τρόπου ζωής, αγριόφατσες, που λες και σχόλασαν από μουσείο Neanderthal, ατυχείς διάλογοι, ψευδοποιητικές σκηνές (ειδικά τού τέλους, στις σιδηροδρομικές γραμμές).

 

 

ΜΟΝΟΝ Ο ΝΤΙΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ ΛΑΜΠΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΛΑΪΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΤΑΛΕΝΤΟΥ ΤΟΥΣ. ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΔΥΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΕΑΝ ΕΙΧΑΝ ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΆΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ ΘΑ ΣΑΡΩΝΩΝ ΌΛΑ ΤΑ ΌΣΚΑΡ!!!

Θαύμασα όλα τα γκρο-πλαν τού Ηλιόπουλου. Αυτό θα πει αφηγηματική οικονομία. Πλήρης έλεγχος των εκφραστικών του μέσων. Έρεβος και χιούμορ σε σοφά υπολογισμένο συνδυασμό. Είναι σαν τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, σαν τον Σωτήρη Μουστάκα, που όταν έπαιξαν ρόλους μαφιόζων έδωσαν τα ρέστα τους.

Εδώ όμως ο κλεινός ηθοποιός δίνει άλλο βάθος σε έναν αλλόκοτο ελάχιστα αληθοφανή ρόλο: ΤΟΥ ΔΙΝΕΙ ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΒΑΘΟΣ ΟΡΓΟΥΕΛΙΚΟ!!!! Πώς; Κανείς δεν ξέρει. Όλοι οι άλλοι ηθοποιοί εκτός από τον Βέγγο δεν στέκουν. Περιγράφουν τους σχηματικούς ρόλους τους με την χαρακτηριστική νεοελληνική προχειρότητα, επιπολαιότητα… αυτό το μείγμα ερασιτεχνικής αδιαφορίας κι ωχαδερφισμού που μας είναι τόσο γνωστό πια, ειδικά στην φετινή Επίδαυρο…

Ο Γιάννης Αργύρης μόνον ως καρικατούρα από προπολεμικό μπουλούκι μπορεί να εκληφθεί. Το ίδιο και οι δύο καλλιτέχνιδες που υποδύονται τις «τραγουδιάρες». Ατυχείς. Ατυχέστατες. Σκηνοθεσία αναλυτική, υπεραναλυτική. Μόνον η τελευταία σκηνή είναι υπαινικτική κι έχει κάποιες μεταφυσικές προεκτάσεις (ποιοι είναι αυτοί που παίρνουν τον νεκρό)…

Κατά τα άλλα, πλήξη και στενοχώρια… Και περηφάνια. Γιατί η Αθήνα, η Αττική και η Ελλάδα δεν είναι έτσι πια… Ή μήπως είναι; Ελπίζω όχι.

 

 

info: https://www.athinorama.gr/

 

 

 

Ο Δράκος, 1956, Α/Μ, Διάρκεια: 85′, 4,5, Δραματική, Ελληνική

Ένας τραπεζικός υπάλληλος ταυτίζεται με έναν καταζητούμενο εγκληματία με τον οποίο μοιάζουν επικίνδυνα. Βρίσκει προσωρινό καταφύγιο σε περιθωριακά νυχτερινά κέντρα, όπου γίνεται το επίκεντρο της προσοχής και αρχηγός μιας μικροσυμμορίας.

 

Σκηνοθεσία:

  • Νίκος Κούνδουρος

Με τους:

  • Ντίνο Ηλιόπουλο
  • Μαργαρίτα Παπαγεωργίου
  • Θανάση Βέγγο
  • Γιάννη Αργύρη

 

 

 

*Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, ο ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασιολόγος και κριτικός  https://konstantinosbouras.gr

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top