Fractal

«Θησαυρός στιγμών με απαιτήσεις αιωνιότητας»

Από τον Κωνσταντίνο Μπούρα // *

 

Αθηνά Δασκαλάκη – Γιάννης Κουτούλιας, «Ξεκλειδώνοντας Μνήμες Μικρασιατών», Σύλλογος Μικρασιατών «Αιγάλεω», Αιγάλεω 2022, σελ. 271.

 

Συλλογή ιστοριών, γιατί και η μνήμη έχει τα σκονισμένα ντουλάπια της και το χρονοντούλαπο τής Ιστορίας πιάνει εύκολα σκώρο, εάν δεν το αερίζουμε συχνά και δεν το αρωματίζουμε χρησιμοποιώντας λεβάντα.

Θησαυρός στιγμών με απαιτήσεις αιωνιότητας για στιγμές όπου ο χρόνος μετράει πολλαπλώς για το εμείς και καθοριστικά για τα εγώ.

Ποτέ δεν έχω ταξιδέψει αναγνωστικώς σε έναν τέτοιο χείμαρρο.

Στην απλότητα η σοφία: «Η κυρία Γραμματική Μοσχούτη όταν πονούσαν τα αυτιά μας είχε το λεγόμενο ποντικόλαδο και μας έσταζε σταγόνες μέσα. Άλλη κυρία που δεν ξέρω το όνομά της όταν παθαίναμε ηλίαση μάς έβαζε ένα ποτήρι νερό στο κεφάλι μας και έλεγε κάτι λόγια σιγά σιγά σταυρώνοντας το ποτήρι. Και το νερό άρχιζε και κόχλαζε όπως βράζει στην κατσαρόλα ….» (σελ. 154).

Συγχαρητήρια και στους δύο ανθολόγους για την επιστημονικότητα τής βιωμένης κι εκδηλωμένης εμπραγμάτως ενσυναισθήσεώς και μεθέξεώς των.

Γιατί η Ιστορία δεν θέλει ξύλινη γλώσσα αλλά ζωντανή ανθρώπινη λαλιά προκειμένου να διαμεσολαβηθεί (κι όχι να επικοινωνηθεί, όπως λένε λανθασμένα κάποιοι).

«Όταν ήμασταν μικρές, πάντα μάς ενθουσίαζε το σπίτι τού παππού και τής γιαγιάς, γιατί εκτός από το μεγάλο κήπο-περιβόλι, είχε πολλά δωμάτια, οι τοίχοι ήταν ζωγραφισμένοι και είχε ένα μεγάλο τζάκι. Η γιαγιά ήταν τόσο γρήγορη, που αμέσως έφτιαχνε παστέλια, πίτες, μπακλαβά και βέβαια πολύ νόστιμα φαγητά στη γάστρα. Κρατάμε μέσα μας αυτές τις παιδικές αναμνήσεις» (σελ. 90).

Και να σκεφτείς πως αυτοί οι άνθρωποι στριμώχτηκαν μετά σε τσαντίρια και παράγκες, καλύβες που είχαν για στέγη τους τσίγκους ή ελενίτ, να προφυλάσσονται από την ζέστη και τη βροχή… Μάθημα για όλους εκείνους / όλες εκείνες που καταφρονάνε τους πρόσφυγες, τους κοιτάνε περιφρονητικά λησμονώντας την αδήριτη συμπαντική νομοτέλεια: να δείχνουμε καθημερινά σεβασμό στην Τύχη και στην Ανάγκη γιατί η Νέμεσις καραδοκεί και μας επιφυλάσσει ακριβώς αυτά που κοροϊδεύουμε για να τα λουστούμε. Δύο πράγματα υλοποιούνται με μαθηματική ακρίβεια στην απόμερη αυτή γειτονιά τού τοπικού μας υπερσύμπαντος: οι πόθοι μας οι βαθείς, οι αληθινοί και οι κακίες μας, ο φθόνος και η ζήλεια μας. Για αυτό, την επόμενη φορά που σκεφτείς, που θα τολμήσεις να σπρώξεις κάποιον άνθρωπο στο γκρεμό (αντί να του δώσεις χείρα βοηθείας) θα ιδείς τον εαυτό σου να πέφτει.

Συμπαντική ισορροπία ενεργειών.

 

 

* Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας (https://konstantinosbouras.gr)

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top