Δύο ποιήματα: “Ωδή σε κάποια παιδιά που δεν θα μεγαλώσουν ποτέ” & “Βία”
Του Σαράντου Μινώπετρου // *
Ωδή σε κάποια παιδιά που δεν θα μεγαλώσουν ποτέ
Στους μεγάλους όλου του κόσμου ζωντανούς και πεθαμένους
που μου «βιάσατε» τα πάντα,
που μισήσατε τα άνθη του αγρού,
καταστρέφοντας κάτω από την ύπαρξη σας τα πάντα,
φτιάχνοντας ένα κόσμο γυάλινο και παγωμένο όπως το βλέμμα του κενού σας,
ένα κόσμο καθρέπτη του αθάνατου εαυτού σας.
Δεν σας σιχαίνομαι, δεν έχω ιδιότητες σαν τις δικές σας.
Δεν σας μισώ γιατί φοβάμαι το σκοτάδι.
Χώρο ψάχνω για να βρω. Φως … μακριά απ’ τις σκιές σας,
τα αστέρια, το φεγγάρι, μα κι εκεί η σκιά σας στην ζωή μου κάθε βράδυ.
Τι με κοιτάτε? Όλα καλά! Κι αυτό σας τρελαίνει?
Στα μάτια σας … το μίσος σας. Το μίσος σας για αυτό που έχω
κι ένα φόβο για εκείνο που στο τέλος σας προσμένει.
Κι η ζήλεια σας μεγάλη. Το σκοτάδι σας….να μην φοβάμαι, παρά στο Φως να τρέχω…
Σχισμένα, σπασμένα σαν δένδρα κάποια του κόσμου παιδιά …
Μα δεντρί στο φως ριζωμένο
δεν χάνεται όσο κι αν του κόβεις τα κλαδιά,
δεν θα ξεραθεί γιατί είναι απ’ τα άστρα ποτισμένο.
Πόσο θα ήθελα να σας αφήσω
και με τις πέτρες σας να χτίσω κάστρα!
Αντιστέκομαι! Τον κόσμο στο φως θα γυρίσω,
να μισήσουν το σκοτάδι κοιτώντας μόνο τ’ άστρα.
Η αλήθεια είναι πως σε τούτη της μιας ζωής παρτίδα
με έχετε νικήσει.
Δεν έχω γη μήτε πατρίδα
μα να θυμάστε στο τέλος τι θα ειπωθεί και ποιος θα σας μιλήσει.
Και μην ξεχνάτε τα παιδιά που τα «βιάζουν» οι μεγάλοι δεν μεγαλώνουν ποτέ!!!
Όσο και να τα «βιάζετε» ποτέ δεν θα γίνουν σαν και εσάς μεγάλοι….
Από ένα μεγάλο παιδί…
που όσο θα ζει θα πονά ….
μα με τους μεγάλους πάντα θα γελά…
Βία
Βία δεν είναι οι φωνές του αγέρα που τρέχει στα βουνά
Μήτε τα νερά στο ορμητικό ποτάμι.
Βία είναι της κάμαρης τα λόγια τα χοντρά,
τα δάκρυα στα σεντόνια τα λινά
του κορμιού που προδόθηκε σε έναν έρωτα χαράμι.
Βία είναι το απότιστο λουλούδι της αυλής,
το βάζο με τα κρίνα στο σαλόνι .
Βία είναι ο θάνατος στο έμβρυο που δεν χάρηκε το φως της πιο μικρής αυγής.
Στον ουρανό να χάνεται ένα παιδικό μπαλόνι.
Και όλοι μιλούν για την ειρήνη.
Την όμορφη κοπέλα που ποτέ στα μάτια δεν την κοιτούν.
Για την γυναίκα που πείνασε, βιάστηκε στου πολέμου την δύνη.
Για την γυναίκα που ποτέ δεν σεβάστηκαν και πάντα κρυφά υποτιμούν.
Και όλοι αυτοί μιλούν για την ειρήνη…
* Ο Σαράντος Μινώπετρος ζει μόνιμα στο Nottingham της Αγγλίας. Είναι συνεργάτης του Κέντρου Σπαρτιατικών και Πελοποννησιακών Σπουδών του University of Nottingham στο πλαίσιο της συγγραφής παιδικών βιβλίων αρχαιολογικής θεματολογίας και της σχεδίασης εκπαιδευτικού και ερευνητικού υλικού για τις δράσεις του Κέντρου.
Ετικέτες: Ποίημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “Κοσμικόν Ωόν”
09/04/2024, 7:25 μμ -
Ποίημα: “Αντίδωρα”
09/04/2024, 7:24 μμ -
Ποίημα: “Γάζα”
09/04/2024, 7:23 μμ -
Τρία ποιήματα
09/04/2024, 7:22 μμ -
Αφήγημα: “Εμένα μου αρέσουν…”
09/04/2024, 7:20 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
«Ο πρίγκηπας που δεν έπαψε ποτέ να είναι»
Γράφει η Τζίνα Ψάρρη // Εμιλί ντε Τυρκέμ «Ο πρίγκηπας με το φλιτζανάκι», Μετάφραση: Ρούλα Γεωργακοπούλου, εκδ. Πόλις Το βιβλίο βασίζεται στην πραγματική ιστορία της φιλοξενίας ενός Αφγανού πρόσφυγα από την ίδια την συγγραφέα και την οικογένειά της.
Περισσότερα -
✔ Προδημοσίευση: “Άγγελος των πρώτων ημερών” του Λευτέρη Ξανθόπουλου
“Άγγελος των πρώτων ημερών” του Λευτέρη Ξανθόπουλου, Εκδόσεις Γαβριηλίδης ΝΑ ΤΟ ΠΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ μιὰ καὶ καλή. Τὴν Καβάλα τὴν ξέρω μόνο ἀπὸ τὰ καλοκαίρια. Οἱ ὑπόλοιπες ἐποχὲς τοῦ χρόνου, ποὺ συμπληρώνουν τὸ πραγματικὸ πρόσωπο τῆς πόλης,
Περισσότερα -
15 Mαρτίου – Άγγελος Σικελιανός
Επιμέλεια: Δήμητρα Ντζαδήμα // Ο Άγγελος Σικελιανός, γεννημένος σαν σήμερα το 1884, ήταν ένας από τους μείζονες Έλληνες ποιητές. Το έργο του διακρίνεται από έντονο λυρισμό και ιδιαίτερο γλωσσικό πλούτο.Πέντε φορές υποψήφιος για το Νόμπελ Λογοτεχνίας, στενός φίλος με
Περισσότερα -
Διήγημα: “Χορός των δαχτύλων”
Της Μαρίας Μαραγκουδάκη // * Δεν πρέπει να με κοίταξε καν. Μόνο άπλωσε ένα χέρι (στον παράμεσο είχε βέρα χρυσή, σχεδόν κρυμμένη κάτω από άλλο δαχτυλίδι, χρυσό κι αυτό, με μια τεράστια γυαλιστερή πέτρα). Τα δάχτυλα κινήθηκαν
Περισσότερα -
Φύλλα φθινοπώρου
Του Νίκου Τσούλια // * Φύλλα στοχασμού, φύλλα ζωής… Φύλλα πεσμένα – αγκαλιά με το χώμα, στο γνωστό ραντεβού, φύλλα έτοιμα να πέσουν – για να ξανανέβουν ως χυμοί ζωής, ως βλαστοί θαλεροί στα ίδια κλαδιά, φύλλα που παίζουν με
Περισσότερα -
✩ 129o τεύχος Fractal // Περιεχόμενα
Ο ζωγράφος του μήνα: Ο Μαρκ Ρόθκο (Marks Rotko, 25 Σεπτεμβρίου 1903 – 25 Φεβρουαρίου 1970) ήταν Λετονός ζωγράφος. Editorial: Όταν λες μια ιστορία δεν είναι σαν να σταματάς τον χρόνο; Συνεντεύξεις: Κική Τσιλιγγερίδου Εργαστήρι
Περισσότερα -
Δύο ποιήματα
Της Αγγέλας Χρονοπούλου // * Χνάρια καλοκαιριού… Και τι σου άφησε, εν τέλει, το καλοκαίρι ; Μια πίκρα παραπάνω σε γέμισε… Και τις αποσκευές σου βαραίνει τώρα η στυφή γεύση του ανεκπλήρωτου. Χρυσοχάλκινο το
Περισσότερα
