Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Επανατελετουργοποιώντας το Άφατο
26/04/2023, 8:58 πμ

Επανατελετουργοποιώντας το Άφατο

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας // *

 

Βάλτερ Πούχνερ, «βάθη», εκδόσεις Νίκας / Ποίηση, Αθήνα 2023, σελ. 96.

 

Με το βιβλίο του αυτό ο Βάλτερ Πούχνερ φτάνει στο Άφατο και το υπερβαίνει! Εκεί που δεν ισχύει μήτε καν η περίφημη «ποιητική άδεια», εκεί αρχίζει η υγιής φιλοσοφική σκέψη τού ελεύθερου όντος που δεν αρκείται στα τετριμμένα και βαριέται τα εσκαμμένα. Είναι πέρα κι από τα εσκεμμένα τερτίπια μιας αυτοεπαληθευομένης προφητείας που ερωτοτροπεί σοφιστικά με τα κενά και τα τυχαία ελαττώματα τού γλωσσικού κώδικα.

Μετά την περίφημη «αποδόμηση» περάσαμε μερικές άχαρες δεκαετίες χωρίς θεό, μήτε καν δαίμονα, διατρέξαμε κείμενα που δεν απευθύνονταν σε καμία (γνωστή) αίσθηση και δεν αφορούσαν κανέναν, μήτε καν το υποκείμενο μιας γραφής που δεν διεκδικεί κανένα δικαίωμα απαράγραπτης αθανασίας.

Το κοινό απομακρύνθηκε από την Ποίηση. Η Πεζογραφία έγινε φτωχή συγγενής τού παραληρήματος και το λεγόμενο «Παράλογο» διάτρητο καταφύγιο για ξεπνοϊσμένες ψυχές, ξεβρασμένες στο ακρογιάλι τής Κίρκης που μήτε τα γουρούνια της δεν τους καταδέχονται.

Κι εκεί που ετοιμαζόμασταν να απελπιστούμε, εμφανίζονται αίφνης νεοπαγείς μορφές υβριδικές, αντιδάνεια μεταξύ δοκιμίου και επιστημονικής μεθοδολογίας, ικανές να ανανεώσουν έναν κώδικα απαξιωμένο, ξηλωμένο, κατεδαφισμένο και παραμορφωμένο.

Εδώ το νοητικό μέρος υπεραναπλήρωσε το λυμφατικό θυμικό και η όποια συναισθηματική αποστασιοποίηση δεν απέφυγε τού πάθους την παραφορά.

Ξαφνικά οι ποιητές γίνονται διδάκτορες πολιτισμικών φαινομένων και καταξιωμένοι καθηγητές, όπως ο Βάλτερ Πούχνερ γίνονται ποιητές!!!

Δεν πρόκειται για κανένα παράδοξο. Ουδέν οξύμωρον. Παραπληρωματικά συγκοινωνούντα δοχεία τα δύο ημισφαίρια τού ανθρώπινου εγκεφάλου. Ο μυθικός λαβύρινθος είναι κατοπτρικός. Ύλη δίχως αντί-Ύλη ΔΕΝ υφίσταται. Όταν όμως αυτές οι δύο συναντώνται δημιουργείται φωτοβολταϊκό τόξο, που οδηγεί σε έκρηξη χιλιάδων κεραυνών οίτινες παράγουσιν καινοφανή πετρώματα!!!

Ο «ελεύθερος στίχος» είναι μια παρεξήγηση. Ποίηση δίχως χορευτικό ρυθμό δεν νοείται.

Μόνον το δοκίμιο έχει μορφοσυντακτική πεζότητα.

 

Βάλτερ Πούχνερ

 

Έτσι πολύ σωστά, σε αυτό του το μηδέποτε καταληκτικό πόνημα ο Βάλτερ Πούχνερ ορθώς διαλέγει την πεζή τυπογραφική μεθοδολογία προκειμένου να εκφράσει το Άφατο, που είναι οιωνεί Ποιητικόν.

Γιατί δεν μπορείς να μιλήσεις για το Όλον με αποδείξιμα θεωρήματα. Μήτε τα πάσης φύσεως (μαθηματικά) αξιώματα δεν αρκούν.

Εδώ ο αφηγητής έρχεται αντιμέτωπος με τον κατοπτρικό εαυτό του στη λίμνη τού χωροχρόνου που δεν επηρεάζεται από την βαρύτητα των φαινομένων, αφού εγγράφεται στο Επέκεινα, στον ανεξίτηλο αιθέρα από τον οποίο κατέρχονται οι Ιδέες τής εβδόμης διαστάσεως.

Με το εξαιρετικό αυτό βιβλίο του ο Βάλτερ Πούχνερ επανέρχεται στην Ποίηση επανατελετουργοποιώντας το Άφατο επικαιροποιώντας το πεζόμορφο δοκίμιο με το νάμα τής μετά-Φυσικής, χωρίς το οποίο λιμοκτονούσε μέχρι τώρα.

Έτσι γίνεται Δημιουργός, υπερβαίνοντας και τον Πανεπιστημιακό Δάσκαλο και τον δεινό ερευνητή και τον αξιοθαύμαστο μελετητή και τον ακάματο μεταξοσκώληκα Ουσίας δια-χρονικής.

 

 

* Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας (https://konstantinosbouras.gr)

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top