Fractal

Tο διαρκώς μεταβαλλόμενο τοπίο

Γράφει ο Άγγελος Χαριάτης //

 

Αθηνά Αραπάκη, «Βασικές αρχές κηπουρικής», εκδόσεις Στοχαστής

 

      Στις Βασικές Αρχές Κηπουρικής, τη δεύτερη συλλογή της Αθηνάς Αραπάκη που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Στοχαστής, η νεαρή ποιήτρια επιχειρεί και πάλι να αφήσει ένα ζωηρό αποτύπωμα στην ελληνική ποίηση της γενιάς της, που ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία της ελληνικής γραμματολογίας, οι γυναίκες ποιήτριες δεν υστερούν αριθμητικά από τους άνδρες ποιητές. Στις Βασικές Αρχές Κηπουρικής, ο στίχος έχει να κάνει με το προσωπικό, το συνειρμικό,  το εμπειρικό, αλλά και το συλλογικό, ως μια καταγραφή των «βασικών αρχών» που διέπουν τη σημερινή δυστοπική πραγματικότητα, το σκηνικό της αμφιβολίας, της αμφισβήτησης και της αποσταθεροποίησης που βασανίζει και πληγώνει τα υποκείμενα της Ιστορίας. Και κυρίως τις ευάλωτες ομάδες.

Αυτό το διαρκώς μεταβαλλόμενο τοπίο είναι και ο πυρήνας της ποίησής της. Η Αραπάκη, απέναντι σ’ αυτό το δεδομένο, ορθώνεται και προχωρεί με αργό βηματισμό -οι στίχοι της τις περισσότερες φορές είναι «σπασμένες» λέξεις τοποθετημένες με υπολογιστική ακρίβεια στη σωστή σειρά- και περιπλανιέται στα θολά εσωτερικά της τοπία ή σε τόπους που οι άνθρωποι έλκουν γύρω τους σκοτάδι ή φως. Εκεί δηλαδή, που μερικά προσφυγόπουλα τρώνε ανέμελα καρπούζι δίπλα στο ξεχαρβαλωμένο καρουζέλ, εκεί που τα κορίτσια φοβούνται τους άντρες παλαιάς κοπής και την Πατησίων αργά τη νύχτα, εκεί που ένα αγόρι, σ’ ένα χωριό λίγο έξω από τα Τρίκαλα, κρεμάει τα τομάρια από τα κατσίκια για να γίνει σωστός άνδρας, αλλά τελικά, γίνεται τριαντάφυλλο… Για την Αραπάκη, τα υποκείμενα της Ιστορίας είναι ευάλωτα, ευάλωτα στην απάθεια και τη σκληρότητα του κόσμου. Είναι και όμως ενεργά, αγαπιούνται αλλιώτικα, αφανίζονται, γυμνώνονται, γιατρεύονται, εύχονται να’ ταν μια σταγόνα πικραμύγδαλο, όπως θα γράψει πολύ χαρακτηριστικά στο τελευταίο της ποίημα με τίτλο «Αυτοαναφορικόν».

 

Αθηνά Αραπάκη

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top