Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Στον απροσδόκητο κόσμο του σύγχρονου φανταστικού
17/09/2019, 10:30 μμ

Στον απροσδόκητο κόσμο του σύγχρονου φανταστικού

Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη //

 

 

Γιώργος Πρέκας, «Τότε εγώ θα είμαι ο Μορφέας». Εκδόσεις Nightread. 2017

 

Ερευνώντας και περιπλανώμενος στο διαδίκτυο, διαπιστώνω  πως το βιβλίο ‘Τότε εγώ θα είμαι ο Μορφέας’ (2017) του  Γιώργου Πρέκα, ήταν  το πρώτο του μέχρι προσφάτως, αφού κυκλοφόρησε πριν λίγο και η δεύτερη συλλογή διηγημάτων του με τίτλο ‘Το συμπόσιο των σκιών’, επίσης από τις εκδόσεις  Nightread. Εδώ θα εστιάσουμε την προσοχή μας στην πρώτη του εκδοτική προσπάθεια και παρουσία. Το βιβλίο  ‘Τότε εγώ θα είμαι ο Μορφέας’, περιέχει δεκατέσσερα περίεργα διηγήματα, ολίγων σχετικά σελίδων το καθένα, τα οποία ανήκουν, σαφώς, στη ειδική λογοτεχνία του παράδοξου και φανταστικού. Μια εξειδικευμένη δραστηριότητα σίγουρα σπάνια για Έλληνα δημιουργό, και το σπουδαιότερο λαμβανομένου υπόψιν  της ηλικίας του Γιώργου Πρέκα (1992- ). Στα περισσότερα διηγήματα, εδώ, εμφιλοχωρεί η ματαιότητα, η παράνοια, η τρέλα, το φανταστικό στοιχείο, το ματαιόδοξο της προσπάθειας, ο φόβος στα κατάβαθα και απόκρυφα της ψυχής των πρωταγωνιστών των ιστοριών. Στο διήγημα ‘Η Ιστορία του Ίκαρου Αυγέρου’, επί παραδείγματι, ο συγγραφέας φέρνει δίπλα, αλλά  και απέναντι ταυτόχρονα, τον Ύπνο και το Θάνατο. ‘… Δεν ξέρω εάν τώρα βρίσκεται στο αιώνιο σκοτάδι που τυλίγει τους νεκρούς ή αν έχει μεταμορφωθεί στη νυχτερινή αύρα που χαϊδεύει τα φύλλα των δέντρων σε κάποιον από τους ονειρικούς του λόγους…’, λέει κάπου προς το τέλος ο αφηγητής της ιστορίας. Αρκετές είναι οι περιπτώσεις εκείνες στις οποίες παρατηρούνται συγγενείς και σε μεγάλο βαθμό  ανίατες και κληρονομικά μεταβιβαζόμενες παθήσεις, οι οποίες φέρνουν στο προσκήνιο, τουτέστιν στους απογόνους μιας γενιάς κάποιου είδους ‘κατάρα’, για την οποία βεβαίως οι τελευταίοι ουδόλως ευθύνονται, σε αντίθεση με τους προγόνους τους. Κλασσικό και χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι η περίπτωση του πρωταγωνιστή στη νουβέλα ‘Άλικη Φλόγα’, ο οποίος φιλοσοφώντας στεναχωρημένα για την δύσκολα ιάσιμη, κατά πάσα πιθανότητα,  αρρώστια της κόρης του αναλογίζεται και τείνει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, ‘… Κάπου μέσα του θεωρούσε τον εαυτό του ένοχο για την αρρώστια της, πίστευε πως το σύμπαν τον τιμωρούσε για εγκλήματα που κάποτε είχε κάνει, μα πια δεν τα θυμάται. Το κορίτσι αυτό ήταν η ενσαρκωμένη νέμεση…’. Στις ‘Ψυχές Ευτελείς’, η Κλαρίσα αναρωτιέται σε μια επιθυμητή προσπάθεια να ταξιδέψει με το νου της με υλικό αναμνήσεων, ‘… όταν το παρόν αποδομείται βάναυσα, συμπαρασύροντας όσα πρόκειται να έρθουν, τι άλλο  από τη φυγή στο παρελθόν και σε κάποιον άλλο, ανύπαρκτο, πλασμένο από όνειρα, κόσμο’;   Στη συγκεκριμένη ιστορία βεβαίως η έννοια της μαγείας έχει την τιμητική της θέση, ‘το χειρότερο αμάρτημα στο οποίο θα μπορούσε μια ψυχή να υποπέσει’, όπως περίπου την γνωρίσαμε, από τα σχετικά κείμενα και τις ανάλογες ιστορίες, τους προηγούμενους αιώνες κατά τους οποίους οι εμπλεκόμενοι σε αυτήν με οποιοδήποτε τρόπο, τιμωρούνταν με καύση πάνω στην πυρά, χωρίς στην πλειονότητα των περιπτώσεων να διαφαίνεται κάποια πιθανή ελάφρυνση της επιβαλλόμενης ποινής.

 

Γιώργος Πρέκας,

 

Στα περισσότερα κείμενα της συλλογής η νύχτα βρίσκεται παρούσα και μαζί με αυτή το απαραίτητο διακοσμητικό στοιχείο της, η σελήνη, καθώς και η ησυχία και οι εύκολα γινόμενοι αντιληπτοί ήχοι του περιβάλλοντος  οι οποίοι βεβαίως δρομολογούν τις ανάλογες ψυχολογικές εκρήξεις και ενέργειες των πρωταγωνιστών, φέροντας μπροστά έντονα και περίεργα συναισθήματα ακόμα και σε άτομα με διανοητική αναπηρία, όπως θα μπορούσε για παράδειγμα  να καταθέσει και η έμπειρη Ματθίλδη. Άλλωστε, ‘…οι δυνατοί έρωτες, οι μεγάλες ιδέες και οι σπουδαίοι άνθρωποι γεννιούνται νύχτα και, ιδανικά,  πεθαίνουν νύχτα’.

Εάν θέλαμε, λοιπόν, να περιγράψουμε το έργο του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα Γιώργου Πρέκα, θα λέγαμε αβίαστα πως αυτό χαρακτηρίζεται από την αριστοκρατική και σωστή χρήση της ελληνικής γλώσσας, την πλούσια περιγραφή των εικόνων που βρίσκονται ενσωματωμένες στις ιστορίες  και των συναισθημάτων των ηρώων του, και ακόμα την συχνή παραπομπή ή χρήση της λατινικής γλώσσας, που όπως διαβάζω είναι και το αντικείμενο των σπουδών του. Αναμφίβολα το έργο του ανήκει η τουλάχιστον είναι έντονα επηρεασμένο από την κλασσική γοτθική παράδοση, όπως τουλάχιστον την γνωρίσαμε σε βιβλία συγγραφέων άλλων χωρών. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, οι πρωταγωνιστές διαλογίζονται στο παρόν, που όμως οι ρίζες του βρίσκονται πολύ πίσω, το μέλλον ξετυλίγεται μπροστά τους αβέβαιο, ο εσωτερικός τους κόσμος πάσχει, ο έρωτας φαντάζει ανίκανος, η ύπαρξη σε γενικές γραμμές προβληματική, η τρέλα και η παράνοια  σε άλλοτε άλλο βαθμό παρούσες, ο φόβος σε ικανό βαθμό να επηρεάζει πολλές παραμέτρους στα κατάβαθα της ανθρώπινης ψυχής, η πραγματικότητα να παραπαίει ανήμπορη. Το παράδοξο, το φανταστικό και το υπερφυσικό της γοτθικής λογοτεχνίας, όπου μάλλον πρέπει να κατατάξουμε το βιβλίο του Γιώργου Πρέκα, στα χέρια των συγγραφέων, φαίνεται πως είναι πολύτιμα στοιχεία και εργαλεία, δεδομένου ότι ανοίγουν καινούργιες ατραπούς, δυσπρόσιτες ή και απάτητες σε άλλες περιπτώσεις, που  οδηγούν σε αθέατες εκ πρώτης όψεως γωνιές της  ανθρώπινης ψυχής, σε όλες εκείνες τις λεπτομέρειες, σε τελική κατάληξη, που έχουν άμεση σχέση με τη συμπεριφορά των, κατά τα άλλα, συνηθισμένων καθημερινών ανθρώπων που δραστηριοποιούνται μέσα στην κοινωνία μας.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top