Η Κατερίνα, ένα άστρο.
Γράφει ο Άγγελος Χαριάτης // *
«Το βιβλίο της Κατερίνας» του Αύγουστου Κορτώ, εκδ. Πατάκη
Είναι η πρώτη φορά που γράφω κριτική για βιβλίο το οποίο διάβασα. Συνηθίζω να κρατάω (άκρως εγωιστικό) το αποτέλεσμα της ανάγνωσης, την απόλαυση της ανάγνωσης μόνο για τον εαυτό μου.
«Το βιβλίο της Κατερίνας» λοιπόν, του Αύγουστου Κορτώ.
Ο Αύγουστος γνωστός μου, συγγραφικά, από το πρώτο-πρώτο βιβλίο του από την εποχή των εκδόσεων Εξάντας.
Ο λόγος του ρέει, είναι τουλάχιστον σ’ αυτό το βιβλίο ένας turn pager συγγραφέας. Και αυτό είναι το καλύτερο μου. Ο λόγος του, που σημεία-σημεία θυμίζει (χωρίς ίχνος ιεροσυλίας) Ταχτσή, ξεδιπλώνει την ιστορία του, εν πολλοίς βιωματική, μέσα από τα μάτια της Κατερίνας, της ηρωίδας του. Ύφος και λόγος χωρίς περιττά φτιασίδια, γιατί έτσι πρέπει να είναι, ώστε να αποδοθεί όσο το δυνατόν καλύτερα το story.
Η Κατερίνα ένα άστρο, άλλοτε φωτεινό και άλλοτε σκοτεινό (ίσως από την πολλή αστερόσκονη) αφηγείται τη ζωή της. Μέσα από το πρίσμα της κατάθλιψης, της μανίας καταδίωξης, της σχιζοφρένειας. Πάρτε όποια εκδοχή θέλετε. Με τα ποτά της, τα χάπια της, τις κρίσεις επιληψίας, με τις στιγμές διαύγειας, με τις στιγμές της απέραντης χαράς και ευτυχίας.
Λαμπροί δορυφόροι δίπλα της, η Ζωή, ο άντρας της ο Τάσος και ο γιος της ο Πέτρος. Που τους αγαπά όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Και καταφέρνει να τους πληγώνει. Ίσως γιατί έτσι είναι η υπερβολική αγάπη πολλές φορές. Πληγώνει, χωρίς όμως να το θέλει. Οι πληγές αυτού του είδους, πολλές φορές δεν είναι καν ορατές.
Δίπλα λοιπόν στους δορυφόρους, τους γίγαντες και οι αντίστοιχοι νάνοι. Ο αυστηρός πατέρας της, η αλλού ντ’ αλλού μητέρα της. Ο κιόρης αδελφός της ο Μύρων. Η σαδίστρια χοντρή αδελφή της Κλειώ. Ο Άγης που από γίγαντας της παιδικής ηλικίας και εφηβείας, κάπου χάνει το φως του στη διαδρομή των ετών και γίνεται νάνος.
Με την Κατερίνα να μεγαλώνει και να βυθίζεται ακόμη περισσότερο στην παράνοια, κρατώντας όμως ως σταθερά την αγάπη της για τον Πέτρο και τον Τάσο. Με τον Τάσο να προσπαθεί να βρει το χώρο και το χρόνο του στην οικογένεια. Με τον Πέτρο να μαθαίνει αγγλικά και γαλλικά, να πετυχαίνει στην Ιατρική, να την παρατάει για να γίνει συγγραφέας. Και την ώρα που ο Πέτρος ανεβαίνει όλο και ψηλότερα τόσο περισσότερο βυθίζεται η Κατερίνα. Και κάπου εκεί αποφασίζει να «πετάξει» η Κατερίνα για άλλους κόσμους, αυτοκτονώντας, δίνοντας (κατά δήλωσή της) τη δυνατότητα στον Πέτρο να ελευθερωθεί.
Μια σπουδή, θα τολμήσω να πω, στην ανθρώπινη ύπαρξη, ιδωμένη κάτω από το πρίσμα της παρέκκλισης. Ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα.
Ένα βιβλίο που με συγκίνησε. Ένα βιβλίο- κατάθεση ψυχής. Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί.
* Ο Άγγελος Χαριάτης γεννήθηκε το 1975 στην Καλλιθέα Αττικής και μεγάλωσε στις γειτονιές του Πειραιά. Περιπλανήθηκε ως φοιτητής στους χώρους της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με απρόσμενη (για αυτόν) επιτυχία. Σπαταλά τον ελεύθερό του χρόνο παίζοντας επιτραπέζια παιχνίδια. Είναι παντρεμένος με δύο παιδιά και ζει στα Νότια Προάστια. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα. Έχει γράψει τρία βιβλία: «25 Ιστορίες για ευτυχισμένους αστούς» (εκδ. Μαραθιάς), «Παράπλευρες απώλειες» (εκδ. Ιβίσκος), «Το δάχτυλο» (εκδ. Πηγή).
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ένα νέο λογοτεχνικό «τοπίο»;
16/04/2024, 9:09 μμ -
Παρακείμενα: «Το παρήγορο συναίσθημα της εσωτερικής έκλαμψης»
16/04/2024, 9:08 μμ -
Η δύναμη του πεπρωμένου
16/04/2024, 9:06 μμ -
Παραμύθια από ζάχαρη, μέλι και ποίηση
16/04/2024, 9:05 μμ -
Ψυχολογικά περάσματα προς τη βιολογική ολοκλήρωση
16/04/2024, 9:00 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
«Αργά γλιστράς στη συντριβή»
Γράφει η Περσεφόνη Τζίμα // Ελένη Γκίκα «Ο τελευταίος Άλυπος», εκδ. Αρμός Κυκλοφόρησε πρόσφατα το 18ο μυθιστόρημα «Ο τελευταίος Άλυπος» της πληθωρικής σε συγγραφικό υλικό και πολυγραφότατης Ελένης Γκίκα, δημοσιογράφου, βιβλιοκριτικού, πεζογράφου, ποιήτριας. Έχει επίσης δώσει και δείγματα
Περισσότερα -
Ποίημα: “Τo ντροπαλό τζιτζίκι”
Γράφει η Χρυσάνθη Καραούλη // Τo ντροπαλό τζιτζίκι Ένα ντροπαλό τζιτζίκι Σιωπούσε στο κλαδί Εντρεπότανε το δόλιο Το τραγούδι του να πει. Η μαμά του τού κρατούσε Το χεράκι με στοργή Πως χτυπούσε η
Περισσότερα -
Ποίηση: “Έρχονται οι λέξεις και με βρίσκουνε”
Γράφει ο Χρήστος Νιάρος // * Έρχονται οι λέξεις και με βρίσκουνε Φερ’ ειπείν, το πάτωμα και η θέα από το παράθυρο, θα συμπληρώσει το κενό του βλέμματος. Κάπου εκεί συναντώ το κύμα του φεγγαριού
Περισσότερα -
Από έναν κεντρικό κήπο της Αθήνας σε ολόκληρη τη Μεσόγειο.
Του Μάρκου Ψυχάρη // Θα είναι ένα ταξίδι-αφιέρωση στους ήχους της Μεσογείου. Η τραγουδίστρια Κλεονίκη Δεμίρη, μια από τις πιο αξιόλογες φωνές της Αθήνας, που δεν έχει εντάξει την καριέρα της στους τυπικούς κανόνες του μουσικού μάρκετινγκ μαζί
Περισσότερα -
«Όταν μιλούσες για τον χρόνο/ τον περιέγραφες εσταυρωμένο…»
Γράφει η Ελένη Χωρεάνθη // «Οδός βράχων ανατολικά», Αχιλλέας Κατσαρός ποίηση, Θράκα, 2015 «Όταν ο πατέρας συμβαίνει να είναι και αθόρυβος δάσκαλος» και η μοίρα του στάθηκε τόσο άδικη ώστε να του στερήσει το φως της ζωής πάνω
Περισσότερα -
Δημοτικό Βρεφοκομείο της Αθήνας 1947-1950.
“Καὶ γίνεται αἴφνης ἀνοιξιάτικος εὐδιάθετος…. γραφικὸς αἰσιόδοξος ὁ τρόμος …..γιὰ τὴν ἐρείπωση τῆς ἐγκατάλειψής μας. ” Κική Δημουλά “Βρεφοδόχος. Κιβώτιον ευμεγέθες δυνάμενον να χωρεί έως δύο βρέφη εξηπλωμένα. Το τοιούτον εντοιχίζεται παρά την εξώθυραν των βρεφοκομείων
Περισσότερα -
Μήπως αυτό το σκοτεινό και ζοφερό έργο τέχνης είχε προβλέψει την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ;
Από τη Δήμητρα Ντζαδήμα // Ο Franz von Stuck -Φραντς φον Στουκ (1863-1928), γιος μυλωνά από την Κάτω Βαυαρία, έζησε στο Μόναχο, όπου όχι μόνο γνώρισε μεγάλη επιτυχία ως ζωγράφος, γλύπτης και γραφίστας, αλλά έγινε και καθηγητής στην
Περισσότερα
