Ψηφίδες του φωτός
Γράφει η Άννα Γρίβα //
Ιουλίτα Ηλιοπούλου, “Το ψηφιδωτό της νύχτας”, Εκδόσεις ύψιλον, 2018
Στην όγδοη ποιητική της συλλογή η Ιουλίτα Ηλιοπούλου καταγράφει έναν αόρατο κόσμο. Στα σαράντα ένα ποιήματα του βιβλίου (τα οποία μέσα από το αρχικό γράμμα του τίτλου τους καλύπτουν όλη την ελληνική αλφάβητο) η ποίηση κάνει το προαιώνιο έργο της: αποδεικνύει πως ο άνθρωπος μέσα από τις εσωτερικές του διεργασίες μπορεί να δει όσα δρουν παράλληλα με τα φαινόμενα, σε ένα μυστικό μα αληθινό σύμπαν. Γράφει η ποιήτρια στο εισαγωγικό άτιτλο ποίημα:
Βρεγμένες από τη θάλασσα
Φωνές παιδιών
Σε μιαν αυλή που άνοιξε
Για μια στιγμή
Σε αυτή την ελάχιστη στιγμή διαδραματίζονται όλα τα ποιήματα, εκεί που οι χρόνοι συγχέονται, η μνήμη του ελάχιστου αναπλάθει εικόνες και αισθήσεις και γίνεται παρόν, εκεί που Παλαιές όψεις ζωής που νόμιζες έσβησαν έρχονται ζωντανές μπροστά μας. Η μνήμη αναδεικνύεται ως μια υπόσταση που δεν μπορεί να ηττηθεί, αγέραστη κι αθάνατη ως θεά:
Ίχνος χρόνου κανένα
Σαν απάτητο της μνήμης το έδαφος
Κάθε που το περνά, όμοια νερό, το φιλί
Επιστρέφει πιο νέο
Όλα στους στίχους επιστρέφουν νέα, αιώνια, ιδανικά. Στα ποιήματα η φύση καθρεπτίζεται στον άνθρωπο και ο άνθρωπος στη φύση. Άνθρωπος και φύση γίνονται τα συγκοινωνούντα δοχεία, τα οποία τροφοδοτούν το ένα το άλλο. Έτσι, μόνοι θεοί αναδύονται τα φυσικά στοιχεία κι ένας παγανισμός των λουλουδιών, των ουρανίων σωμάτων και της θάλασσας ανθεί:
Ακόμη λευκή και διάφανη
Θεά
Η παλιά στρογγυλή σελήνη.
Ιουλίτα Ηλιοπούλου
Τα ποιήματα στο σύνολό τους θέτουν ως πρόταγμα την αθωότητα: να δει κανείς τον κόσμο με κατανόηση και επιείκεια, να συγχωρέσει, να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να γεμίσει την ψυχή του με δέος, να περιπλανηθεί, να είναι άπληστος για την ομορφιά, σαν να ανοίγεται μπροστά του κάθε μέρα μια νέα ζωή. Ακόμη και ένα κύμα, λίγο φως, ένας αντικατοπτρισμός φέρει μέσα του τη ζωή και μας καλεί σε αυτήν:
Ψηλά στην οροφή, σαν διάφανη
Επάνω στις ξυλοδεσιές της νύχτας
Μια μικρή φωνή αστράφτει – ξημέρωμα
Κι αντικατοπτρισμοί ονείρων
Που κάποτε είδαν οι υπνοβάτες
Το Ψηφιδωτό της Νύχτας θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η ποίηση που δρα επωφελώς στην ανθρώπινη ψυχή – για να θυμηθούμε τον Καντίνσκι – η ποίηση που με προσεκτικές, καθαρές λέξεις μάς βοηθά να βρούμε την αρμονία ακόμη και μέσα σε έναν καθημαγμένο και σκληρό κόσμο. Μέσα στο σκοτάδι μπαίνουν μία μία οι ψηφίδες του φωτός. Οικεία και μαγικά, απόκοσμα και τόσο ανθρώπινα. Ή όπως θα έλεγε η ποιήτρια:
Μια χαραμάδα φως
που αν κοιτάξεις ανάμεσα – κήπος
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ένα νέο λογοτεχνικό «τοπίο»;
16/04/2024, 9:09 μμ -
Παρακείμενα: «Το παρήγορο συναίσθημα της εσωτερικής έκλαμψης»
16/04/2024, 9:08 μμ -
Η δύναμη του πεπρωμένου
16/04/2024, 9:06 μμ -
Παραμύθια από ζάχαρη, μέλι και ποίηση
16/04/2024, 9:05 μμ -
Ψυχολογικά περάσματα προς τη βιολογική ολοκλήρωση
16/04/2024, 9:00 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Άποψη: “‘Αγιο Φως”
Γράφει ο Απόστολος Ζιώγας // * (σκίτσο : Mαρία Α.) ˝Εκ του επί τούτον τον φωτοφόρον σου Τάφου εκκαιομένου φωτός ευλαβώς λαμβάνοντες, διαδιδόαμεν τοις πιστεύουσιν εις σε το αληθινόν φως , και δεόμεθα σου όπως αναδείξης
Περισσότερα -
Ποίηση: “Στατιστικές”
Της Γεωργιάνας Κεστρινού // Στατιστικές Σε λίγα λεπτά γράψαμε τις επιθυμίες μιας ζωής. Λογάδες είπανε αλήθεια. Σε νερό κι αλάτι. Κύλησε ο θάνατος στο δρόμο. Ρόδα, πεζοδρόμια, φωνές. Τα παιδιά ήταν κλειστά στα σχολεία. Ήταν ζεστά εκεί;
Περισσότερα -
✔ Με την ιδιαίτερη ματιά του Νίκου Βατόπουλου
Συνέντευξη στον Άγγελο Πετρουλάκη // «Όπου και να ταξιδέψω», Νίκος Βατόπουλος, Εκδόσεις Μεταίχμιο Υπάρχουν πολλών ειδών ταξίδια και πολλών ειδών ταξιδιώτες. Ανήκω σ’ αυτούς που φτάνουν σ’ ένα τόπο με τη διάθεση μιας βαθύτερης γνώσης. Για τούτο, τα
Περισσότερα -
Ποίηση: “Στου Μάη τα μεσημέρια”
Της Ζωής Δικταίου // * Φωτογραφία: Ρουσσέτος Παναγιωτάκης Στα δάκρυα του φεγγαριού ξορκίζω τ’ άδεια βράδια όσα η ζωή μου στέρησε φιλιά κι αγάπης χάδια στου κεραυνού το ξάφνιασμα έρχομαι κι ας αργήσεις στης λήθης τα περάσματα
Περισσότερα -
«Γίναμε κιόλας μνήμη»
Γράφει ο Δημήτρης Βαρβαρήγος // Ριάννα Ζίβανου: “ΙΧΩΡ – άμβροτον αίμα”, εκδόσεις 24 γράμματα «ΙΧΩΡ» «άμβροτον αίμα» είναι ο τίτλος της πρώτης ποιητικής συλλογής της Ριάννας Ζίβανου, με υπότιτλο που ξεπερνά τα όρια της άλικης αφοσίωσης. Αναζητώντας τα
Περισσότερα -
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500 ΛΕΞΕΙΣ: Στον χώρο του «πουθενά»
Γράφει η Διώνη Δημητριάδου // Ελένη Πριοβόλου: “Το δέντρο με τις φωλιές” μυθιστόρημα , εκδόσεις Καστανιώτη «Μαμά, με “Εκείνους”, που γίνονται εμείς, ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Αυτό συμβαίνει και όταν σου μιλώ και σου μεταφέρω τις
Περισσότερα -
Για «να ονειρευτούμε με πάταγο αυτό που ίσως δεν θα υπάρξει ποτέ»
Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη // Γιώργος Χειμωνάς: “Αγάπη σαν ακολασία”, Ανθολόγηση: Αργύρης Παλούκας, εκδ. Κριτική, 2016 «Αγάπη σαν ακολασία» (φράση από την Εκδρομή) είναι ο τίτλος του βιβλίου που στα χέρια μου κρατώ. Πολλά «σαν» μπορεί να είναι η Αγάπη αν τη
Περισσότερα
