Fractal

Η ζωή είναι ταξίδι

Γράφει η Βιολέττα-Ειρήνη Κουτσομπού // *

 

Mely Kiyak «Το να είσαι γυναίκα», Μετάφραση: Απόστολος Στραγαλινός, εκδ. Κριτική, σελ. 168

 

Η Mely Kiyak είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος και αρθρογράφος. Γεννήθηκε το 1976, κόρη Κούρδων μεταναστών εργατών στη Γερμανία. Το βιβλίο της «Το να είσαι γυναίκα» είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, εύστοχο και ευαίσθητο. Η συγγραφέας προσεγγίζει τα βιώματα της προσεκτικά, με ακρίβεια στη γλώσσα, με προβληματισμό και ειλικρινή διάθεση ενδοσκόπησης/ αυτοπαρατήρησης. Όταν ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο δεν ήξερα εάν θα με άγγιζαν ή αν θα ένιωθα να με αφορούν η προσωπική ιστορία της συγγραφέως ή τα κομμάτια της ζωής που μοιράζεται. Αν θα μπορούσα να κάνω αναγωγές, να σχετιστώ με το κείμενο, στην πορεία, όμως, κατάλαβα ότι αυτή η ειλικρινής κατάθεση ζωής, μας συνδέει περισσότερο απ’ όσο μπορούσα να φανταστώ. Σαν αναγνώστρια δεν με συνεπήραν μόνο τα γεγονότα, τα οποία, ομολογουμένως, έχουν μια δύναμη ως γεγονότα καθαυτά, αλλά η συγγραφική δεινότητα της δημιουργού. Ο λόγος της απορροφά το ενδιαφέρον του αναγνώστη και τον ταξιδεύει σε μονοπάτια άγνωστα και ταυτοχρόνως πολύ γνωστά.

Κάθομαι στο πάτωμα. Ένα μικρό κορίτσι. Ο πατέρας μου επιστρέφει στο σπίτι από τη βάρδια του στο εργοστάσιο. Κάθεται δίπλα μου.

Τον ρωτάω: Ποια είμαι;

Απαντάει ρωτώντας: Ποια είσαι;

Ρωτάω επίμονα: Ποια είμαι;

Εκείνος: Ποια είσαι;

Μπαμπά, σε ρωτάω, δεν ξέρεις;

Απαντάει:  Εσύ ξέρεις;

Λέω: Δεν ξέρω.

Λέει: Ούτε εγώ ξέρω.

Δύο σούφι κάθονται στο πάτωμα και συζητούν. Σελ. 15

Η συγγραφέας δεν ενδιαφέρεται να κάνει μια γενική ολοκληρωμένη ανάλυση για την ανισότητα ευκαιριών στην κοινωνία. Παραθέτει, όμως, γεγονότα με τρόπο λιτό, αληθινό κι ευθύ όπως για παράδειγμα, το σοβαρό πρόβλημα όρασης που αντιμετωπίζει «ένα πρωί ξύπνησα και είδα τον κόσμο να εξαφανίζεται» σελ. 7, το πως δεν μπορεί να οραματιστεί τον εαυτό της «δεν κατάφερνα να φανταστώ τον εαυτό μου[…] που θα διέφερε από τις γυναίκες του περιβάλλοντός μου», το φαινόμενο της παρενόχλησης από τον καθηγητή φυσικής αγωγής, το θάρρος της να ομολογήσει τι συνέβη στην καθηγήτρια καλλιτεχνικών «η υπερηφάνεια διαπερνά ολόκληρο το σώμα μου» σελ.58, όταν αναλύει το τι σημαίνει απώλεια στην κουλτούρα και στους γόνεις της ξεχωριστά «πένθος σημαίνει φειδωλή ζωή […] το πένθος της μητέρας για τη νεκρή μητέρα της ήταν μια επίσημη τελετή. Το πένθος του πατέρα για τον νεκρό πατέρα του ήταν μια προσωπική υπόθεση» σελ.75 και σελ. 80, πως το μόνο που ήθελε «ήταν να δραπετεύω» σελ.82, για τις σχέσεις «πρέπει άραγε να πεις στον πρώτο ότι είναι ο πρώτος;» σελ. 91, για το γράψιμο «κανείς δεν μπορεί να με εμποδίσει να γράφω» σελ.130, για να πει στη σελίδα 118 «όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι φίλοι».

 

Mely Kiyak

 

Η συγγραφέας εκπλήσσει ευχάριστα τον αναγνώστη. Μέσα από την αφήγηση της και τις αναμνήσεις που ξεδιπλώνονται, αναδύεται μια εικόνα η οποία από μόνη της υπερβαίνει μια καθαρά ατομική οπτική χωρίς όμως να κουνάει το δάχτυλο, να διδάσκει ή να εξετάζει σαν ερευνητής τα ζητήματα αντίθετα δηλώνει την παρουσία της και υψώνει τη φώνη της σαν να λέει: «Ακούστε με, θα βρείτε κάτι δικό σας έστω και μικρό». Το βιβλίο είναι εξαιρετικό και προτείνεται ανεπιφύλακτα ώστε να βρει ο καθένας τη δική του φωνή. Εύχομαι οι εκδόσεις Κριτική να εκδώσουν κι άλλα τόσο ενδιαφέροντα κείμενα.

 

 

* Η Βιολέττα-Ειρήνη Κουτσομπού [MBPsS (BA, MA, Dip.CounsPsy, MSc) είναι Εκπαιδεύτρια σε Θέματα Ψυχικής Υγείας – Καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολογίας

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top