Fractal
Home / ΣΙΝΕΜΑ / ☆ “Το Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών” (Nightmare Alley). Μα επιτέλους, τι συμβαίνει με την επίσημη κινηματογραφική κριτική; Γιατί αριστουργηματικές ταινίες παίρνουν μόλις και μετά βίας δύο αστεράκια; Επηρεάζεται το κοινό; Ή μήπως φέρνουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα;
26/01/2022, 10:17 πμ

☆ “Το Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών” (Nightmare Alley). Μα επιτέλους, τι συμβαίνει με την επίσημη κινηματογραφική κριτική; Γιατί αριστουργηματικές ταινίες παίρνουν μόλις και μετά βίας δύο αστεράκια; Επηρεάζεται το κοινό; Ή μήπως φέρνουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα;

Από τον Κωνσταντίνο Μπούρα //

 

 

 

Δεν ξέρω πια τι λένε ή τι θέλουν να πουν οι διακεκριμένοι κριτικοί κινηματογράφου, όμως όταν εγώ βλέπω δύο αστεράκια αρχίζω να υποψιάζομαι μήπως πρόκειται για …αριστούργημα!!!

Κάτι που μου συνέβη Σάββατο βράδυ, 22 Ιανουαρίου 2022 (ήταν και …στρογγυλή η ημερομηνία) όταν πήγα στην τελευταία βραδινή προβολή τού γειτονικού μου κινηματογράφου Έλλη με το ψαγμένο κοινό κι …εκστασιάστηκα!!! Κυριολεκτικώς. Τι ταινιάρα ήταν αυτή; Πολυεπίπεδο σενάριο, εκπληκτικές ερμηνείες από τους καλύτερους τού είδους…

Και το είδος ποιο ήτο: Μα ψυχολογικό θρίλερ βασισμένο στην παλιά, καλή, δοκιμασμένη χολυγουντιανή συνταγή.

Σασπένς, διαρκείς ανατροπές, ιλιγγιώδης ανέλιξη τής πλοκής, συμβολισμοί σε πολλά γνωστικά πεδία, κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή προκαλώντας του έναν αδιόρατον «έλεον και φόβον» τραγικού τύπου.

 

 

 

Δεν μιλάμε για τα σκηνικά και τα κοστούμια εποχής Ρούζβελτ, για τα χρηστικά αντικείμενα και την όλην «όψιν» της αφηγήσεως με το τέλειο ηχητικό τοπίο. Ακόμα και ως ιστορική ανάπλαση αξίζει τής αμερίστου προσοχής μας. Πόσω μάλλον που τα όποια κλισέ ανατρέπονται και η παλάντζα γέρνει προς την πλευρά του διαβολικού που τροφοδοτεί τα σκοτεινά υπόγεια του Συλλογικού Ασυνείδητου.

Η αγάπη όμως, η Αγάπη θριαμβεύει εξ αντιθέτου. Οι όποιες συλλογικές πληγές θεραπεύονται δια της ομοιοπαθητικής μεθόδου.

Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η αποκτήνωση των σύγχρονων σκλάβων, τα όρια του φιλελευθερισμού και η αναγκαιότητα τού Πολέμου (όπως διαγιγνώσκει πρώτος ο Ηράκλειτος). Ο Πόλεμος σε όλες τις συγγνωστές κι ασυγχώρητες μορφές του, το δίκαιο τού Ισχυρού (που εδώ αναδεικνύει νικητή μία πανέξυπνη γυναίκα), η Εκδίκηση ως ένστικτο και μεθόδευση, η ανάγκη του ατόμου να διακριθεί, να υπερισχύσει, να κατισχύσει ή απλώς να επιβιώσει…

Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις που γεννιούνται και αναδύονται από την προσεκτική έως ανέμελη θέαση αυτής της μη αναμενόμενης ταινίας…

Υπάρχουν συνταγές και «δρόμοι» στην εμπορευματοποιημένη καλλιτεχνική έκφραση, δυναμιτίζονται όμως συχνά κι ανατρέπονται από ιδιοφυείς δημιουργούς. Χειροκροτώ αναφανδόν αυτήν την ταινία και τις δίνω πέντε (*****) αστεράκια. Οι άλλοι αστέρες ας κάνουν ό,τι θέλουν ή ό,τι νομίζουν ότι κάνουν.

ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΚΡΙΤΗΣ. ΑΔΕΚΑΣΤΟΣ, ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ…

 

Σαν παλιά φωτογραφία σε σέπια αυτή η αριστουργηματική ταινία!!!

 

 

info: https://www.athinorama.gr/cinema/movie/to_monopati_ton_xamenon_psuxon_-10073410/

 

 

 

 

Το Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών (Nightmare Alley ) 2021,

Έγχρ, Διάρκεια: 150′, Θρίλερ Aμερικανική

Μέλος ενός περιοδεύοντος τσίρκου στην Αμερική του 1940, ο χαρισματικός Στάντον Κάρλαϊσλ κλέβει τα κόλπα του αλκοολικού βοηθού ενός μέντιουμ και μετακομίζει στη Νέα Υόρκη, έτοιμος να εξαπατήσει τους πάντες.

 

Σκηνοθεσία:

Γκιγιέρμο ντελ Τόρο

 

Παίζουν:

  • Μπράντλεϊ Κούπερ
  • Τόνι Κολέτ
  • Κέιτ Μπλάνσετ
  • Γουίλεμ Νταφόε
  • Ρούνι Μάρα

 

 

 

* Ο Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ (www.konstantinosbouras.gr)

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top