Ένας συγγραφέας που μας διδάσκει ψυχολογία και πολιτική
Γράφει η Μαρία Βρέντζου //
«Το κόκκινο και το φαιό» του Μωρίς Αττιά, εκδόσεις Πόλις, μετάφραση Ειρήνη Παπακυριάκου, Γαλλία, 2021, σελ. 384
Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Μωρίς Αττιά είναι χρόνια γνωστός στη χώρα μας χάρη στην χαρισματική Τριλογία της Μασσαλίας που έχει καταθέσει στο αναγνωστικό κοινό, με πρωταγωνιστή τον Γαλλοαλγερινοϊσπανό αστυνομικό Πάκο Μαρτίνεθ, τον οποίο και συναντάμε για άλλη μια φορά σ’ αυτό το εξαιρετικό γαλλικό νουάρ.
Στο βιβλίο «Το κόκκινο και το φαιό», ο Πάκο έχει εδώ και 8 χρόνια παραιτηθεί από την υπηρεσία του και εργάζεται ως δημοσιογράφος σε τοπική εφημερίδα. Πάντως ο ίδιος εξομολογείται πως στο μυαλό του παραμένει πάντα ένας μπάτσος γι’ αυτό και το τελευταίο διάστημα παρουσιάζει μια έντονη τάση για φυγή αφού πλήττει και ασφυκτιά τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά. Παντρεμένος πλέον με την Ιρέν και θετός πατέρας της κόρης της, αποφασίζει να ταξιδέψει μέχρι τη Ρώμη και να καλύψει το ρεπορτάζ της υπόθεσης απαγωγής του Άλντο Μόρο από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Εκεί θα συνεργαστεί με την ουκρανικής καταγωγής δημοσιογράφο της La Repubblica Λέα Τρότσκι και με αφορμή την ερωτική της ζωή θα εξιχνιάσει μία αστυνομική ιστορία.
Το μεν χρώμα κόκκινο που παρατίθεται στον τίτλο αναφέρεται στην τραγική ιστορία του Άλντο Μόρο, Προέδρου της Χριστιανικής Δημοκρατίας και εμπνευστή του περίφημου ιστορικού συμβιβασμού (compromesso storico) ανάμεσα στην παράταξή του και το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Ύστερα από την απαγωγή του κανείς δεν θέλει να διαπραγματευτεί για λογαριασμό του. Το κράτος και τα κόμματα προτιμούν να τον μετατρέψουν σε μάρτυρα και να τον θυσιάσουν για λογαριασμό των δικών τους συμφερόντων. Ο δε Πάπας, σε μία επίδειξη πολιτικής χυδαιότητας φτάνει στο σημείο να παρακαλάει δημόσια άθεους να τον απελευθερώσουν και μάλιστα χωρίς όρους. Μάλιστα στο παρασκήνιο σημαντικό ρόλο παίζουν τα παιχνίδια της CIA και της KGB. Αξίζει να σημειωθεί πως σε κάποια σημεία του βιβλίου παρατίθενται αποσπάσματα από το ημερολόγιο και τις επιστολές που έγραφε ο Μόρο κατά τη διάρκεια της κράτησής του, κάποια απ’ αυτά πραγματικά και κάποια άλλα προϊόν της μυθοπλασίας.
Maurice Attia
Το δε χρώμα φαιό είναι μια δεύτερη ιστορία που παραθέτει ο λογοτέχνης. Η σύντροφος του Πάκο, Ιρέν, ανακαλύπτει ένα λογοτεχνικό κείμενο του πεθαμένου φαρμακοποιού πατέρα της και διαβάζοντάς το προσπαθεί να εξιχνιάσει την αυτοκτονία του. Άραγε έχει αυτοβιογραφικά ερείσματα ή το επινόησε για να εκφράσει την εχθρότητά του απέναντι στις ακροδεξιές αντιλήψεις του πεθερού του; Βρισκόμαστε στο Παρίσι του 1899 και η αστυνομία διεξάγει μία επιχείρηση κατά της αντισημιτικής οργάνωσης “Η Μεγάλη Δύση της Γαλλίας”, πολιορκώντας το κτίριο της εφημερίδας “Ο Αντιεβραίος”, μέσα στον απόηχο της υπόθεσης Ντρέιφους που κατακλύζει την χώρα εκείνη την εποχή. Σ’ ένα τέτοιο ιστορικό πλαίσιο παρακολουθούμε την πολιτική αντιπαλότητα δύο αδερφών αλλά και την ερωτική αντιζηλία που αναπτύσσεται μεταξύ τους για την ίδια γυναίκα.
Υπάρχει όμως και μία τρίτη αστυνομική ιστορία που λαμβάνει χώρα σε μια μικρή πόλη της Προβηγκίας πάλι με πρωταγωνιστή τον Πάκο. Και έτσι, μέσω αυτής, ο λογοτέχνης μας δίνει τη «λύση» στα υπαρξιακά και ψυχολογικά προβλήματα του ήρωά του με άξονα τον έρωτα, την απιστία, τη φιλία, την παρόρμηση για ζωή και για θάνατο.
Ένας συγγραφέας που μας διδάσκει ψυχολογία και πολιτική.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ο θάνατος ποτέ δεν βάζει τέλος
23/04/2024, 9:51 μμ -
Παρακείμενα: «Ωδή στην ηρωική παράδοση και ταυτόχρονα καταδίκη»
23/04/2024, 9:50 μμ -
Ο ‘δράκος’ κοιτούσε τη λίμνη
23/04/2024, 9:48 μμ -
Η αλχημιστική φαντασία της Μπουραζοπούλου
23/04/2024, 9:47 μμ -
Ο Δημήτρης Νόλλας συνεχίζει
23/04/2024, 9:45 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Κατερίνα Ζαρόκωστα: «Όπως οι ηρωίδες μου ζούσα στη μια όχθη κι ονειρευόμουν την άλλη»
Συνέντευξη στην Πέρσα Κουμούτση // Συναντηθήκαμε σε κοινή μας ραδιοφωνική συνέντευξη για το ελληνικό ραδιόφωνο της Αυστραλίας κι από τότε μου κίνησε το ενδιαφέρον, ως άνθρωπος, κυρίως, διότι ως συγγραφέα τη γνώριζα ήδη. Γλυκιά, προσιτή, πνευματώδης και κυρίως
Περισσότερα -
Ανασύσταση της τελευταίας νύχτας ή ολάκαι(ε)ρης της ζωής τελικά;
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη // Georges Simenon, «Ο Μαιγκρέ και η νεκρή κοπέλα». Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ. Εκδόσεις Άγρα. Αθήνα, 2021 Παρ’ όλο που ο Βέλγος συγγραφέας Ζωρζ Σιμενόν πέθανε το 1986, οι εκδόσεις των πολυάριθμων πραγματικά βιβλίων του
Περισσότερα -
Η κοινωνική ανθρωπογεωγραφία του ουρανοξύστη
Από τον Πάνο Ιωαννίδη // J.G. Ballard «High-Rise», Μετάφραση: Αποστόλης Πρίτσας, Εκδ. Κέδρος, σελ. 264 Αν μου αρέσει κάτι στη λογοτεχνία της επιστημονικής φαντασίας, είναι ότι στις καλύτερες των περιπτώσεων της, λειτουργεί ως ευκρινέστατη αλληγορία των σύγχρονων κοινωνιών.
Περισσότερα -
Ο -Χ- είναι το σύγχρονο πνεύμα των Χριστουγέννων ή Ο Εμπενίζερ Σκρουτζ είναι πάντα εδώ
Γράφει ο Γιάννης Σ. Παπαδάτος // * Για το βιβλίο «Εσύ να με φωνάζεις Εμπενίζερ» του Βαγγέλη Ηλιόπουλου, εικον. Ντανιέλας Σταματιάδη, εκδ. Πατάκη, 2023, σελ. 28. Στη διακειμενικότητα, κατά τον Μichael Riffaterre, κάθε κείμενο, έχει το
Περισσότερα -
Η ανατομία της ψυχής του ανθρώπου
Γράφει η Ειρήνη Αναστασίου // Γκαίτε «Φάουστ», Μετάφραση: Αριστομένης Προβελέγγιος, εκδ. Φαρφουλάς, σελ. 160 Το αριστούργημα του Γκαίτε «Φάουστ», ένα έργο ζωής του ποιητή που έκανε εξήντα χρόνια να το ολοκληρώσει θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η
Περισσότερα -
Διήγημα: “Τα κόκκινα φουγάρα”
Γράφει η Μαρία Α. Μίτλεττον // * «Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο Κουρεμένο κεφάλι, όνειρο ακούρευτο… Μπράτσο του πεύκου, γλώσσα του ψαριού Αδερφάκι του σύννεφου!» Τα κόκκινα φουγάρα (Από το ανέκδοτο «Βιος:
Περισσότερα -
Αποχαιρετώντας τον Ανταίο Χρυσοστομίδη
Γράφει η Ελένη Γκίκα // Ήταν ο άνθρωπος που μας σύστησε τους μεγαλύτερους συγγραφείς του αιώνα μας. Εκείνος που άνοιξε την πόρτα της ξένης λογοτεχνίας στη χώρα μας. Δημοσιογράφος, κριτικός, μεταφραστής, διευθυντής της σπουδαιότερης ξένης λογοτεχνικής σειράς όπως
Περισσότερα
