Fractal

«Η ζωή εδώ κάτω στα απλά είναι όμορφη και συνεχίζεται»

Γράφει η Τούλα Αντωνάκου // *

 

«Το Κάστρο της Νιφάδας», Νίκος Τακόλας , εκδόσεις Νησίδες

 

Πόσο θα μπορούσε μια συλλογή διηγημάτων Μαγικού Ρεαλισμού να εκπλήξει εμένα, ένα γνήσιο τέκνο του ορθολογισμού και του ρεαλισμού; Και να που ο Νίκος Τακόλας με «Το Κάστρο της Νιφάδας» κατάφερε να με παρασύρει στα «μαγικά» μονοπάτια του και στην απόλαυση του αποσυμβολισμού τους. Πρόκειται, βέβαια, για διηγήματα πολύ φιλοσοφημένου Μαγικού Ρεαλισμού, όπου η γλώσσα κυλάει αβίαστα και οι ζωντανές περιγραφές και το σασπένς καλά κρατούν.

Με ένα ποιητικό «προκείμενο» ο συγγραφέας μας προϊδεάζει για τις ιστορίες που θα διηγηθεί και την ατμόσφαιρα με την οποία θα τις ντύσει: «Οι δρόμοι του μέλλοντος χαράσσονται αθόρυβα από τις σημερινές πραγματικότητες. Venceremos, φωνάζει ο αφελής αγωνιστής πέφτοντας νεκρός, αφήνοντας το αβέβαιο κλέος της νίκης στους επόμενους». Επομένως, «ας γίνουμε φως σκέφτομαι, μήπως έτσι λυτρωθούμε». Με την ανάγκη αλλά και τη δεξιότητα του να ονειρεύεται, ξεκινάει το ταξίδι για το απρόσιτο, απόρθητο και προκλητικό Κάστρο της Νιφάδας μέσα από δρόμους που «ξεκινούν από παντού και τελειώνουν στο βάθος των οριζόντων, αν μπορείς να ονειρεύεσαι».

Στην πορεία του ταξιδιού ο συγγραφέας αποκαλύπτει τον εσωτερικό του κόσμο ταξιδεύοντας σε «εσωτερικά» νησιά ως λοστρόμος σε πειρατικό καράβι (ΤΟ ΝΗΣΙ), «ενώνει τα κομμάτια των λειψών του φεγγαριών επιχειρώντας να φτιάξει μια δική του πανσέληνο», περιμένει πάντα τη δική του Δουλτσινέα φορώντας την «ΠΑΝΟΠΛΙΑ» του. Σθεναρά επιμένει στο όνειρο μια και «η αλήθεια δεν ταυτίζεται πάντα με την ευτυχία. Είναι ένας άχρηστος παραλογισμός καμιά φορά». Προκρίνει την ερωτική ψευδαίσθηση έναντι της ασφάλειας της λογικής, «ο μίσχος των ανθρώπων με τη γη είναι το μυαλό τους κι αυτό πολύ συχνά σφάλλει, ενώ σφετερίζεται το δικαίωμα του σωστού» και προβλέπει ότι «οι αρχαίοι μύθοι θα χτίζουν το μέλλον του κόσμου, όχι η λογική» (Η ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ ΜΕ ΤΟΝ ΛΥΓΚΑ).

Τα «δίπολα» των ζευγαριών του Νίκου Τακόλα ταλανίζονται και πολώνονται ανάμεσα σε «επιθυμίες και έξεις», «στη φοβερή κόντρα των ασύμβατων» ( ΤΟ ΚΟΚΟΡΟΠΑΓΩΝΙ), «απολογούνται για το ανεκπλήρωτο» (Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΜΑΣ) αλλά και «απογειώνονται προς τον ήλιο υλοποιώντας όλα τα ανέφικτα της ζωής και μετά βυθίζονται στο χάος» ( Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΟΣ). Γι αυτό συντηρούμε και μας συντηρούν τα «μάγια», τις «αναμνήσεις που φέρνουν σκιρτήματα στην καρδιά. Ευτυχώς κάποιοι έκρυψαν και για μας σκόρπια, αναποκάλυπτα μυστικά, σε απίθανες στιγμές και κρύπτες στη ζωή μας και μας έκαναν μάγια» (Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ).

 

Νίκος Τακόλας

 

Μαγικές διηγήσεις για τη Θεσσαλονίκη, και για κάθε τόπο και σε κάθε χρόνο, συντηρούν και υμνούν την ομορφιά στο εξαιρετικό «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, extra muros».

Στα διηγήματα με πιο ανάγλυφη την πολιτική χροιά, ο συγγραφέας στηλιτεύει την «Καλβινιστική λύσσα της δουλειάς» (ΚΟΛΕΓΙΟ ΚΛΩΝΤ), απομυθοποιεί το Μάνατζμεντ (Α3) και αφήνει να διαφανούν ίχνη ελπίδας συλλογικότητας με την ποιητική εικόνα νάρδου φυόμενου στον τοίχο (Ο

ΝΑΡΔΟΣ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ) και το όμορφο δίστιχό του «Κι αν δεν υπάρχει ελπίδα, τότε / γιατί επιμένουν οι Αυγές να έρχονται;», μότο στο Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ.

Το ταξίδι καταλήγει, όπως προαναγγέλθηκε, στο Κάστρο της Νιφάδας με το συναρπαστικών περιγραφών διήγημα ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ. Με το φιλοσοφημένο μότο του, «Υπάρχουν πολλά μηνύματα. Κάποια σκοτώνουν τον αγγελιοφόρο, κάποια τον παραλήπτη και κάποια και τους δυο» βάζει ένα φρένο στην ψευδαίσθηση του αήττητου.

Μέσα από τις ποιητικές περιγραφές της καθημερινότητας αλλά και τις οικολογικές, φιλοζωικές, κοινωνικές και πολιτικές του ανησυχίες πήρα το απόσταγμα του Νίκου:

«Η ζωή εδώ κάτω στα απλά είναι όμορφη και συνεχίζεται»

 

 

 

* Η Τούλα Αντωνάκου, είναι εκπαιδευτικός Β/θμιας εκπ/σης

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top