Fractal

Ιδιοφυώς κατεσπαρμένα.

Από τον Κωνσταντίνο Μπούρα // *

 

Χάρης Μελιτάς, «Το κάπα του Κόνδορος», διηγήματα, εκδόσεις Μανδραγόρας, σελ. 64

 

Οκτώ διηγήματα, το ένα πιο απρόβλεπτο και πιο πρωτότυπο από το άλλο, από έναν μινιμαλιστή και ουσιαστικό ποιητή, ειδικευμένον στα χαϊκού, βραβευμένον – δικαίως – από την Ακαδημία Αθηνών.

Το στοιχείο τής καυστικής ειρωνείας αντισταθμίζεται από τον έτι καυστικότερο σαρκασμό.

Αφήγηση που ακροβατεί ανάμεσα στο σουρεαλιστικό και το αληθοφανές, ποιητική εν τούτοις, χάρη στην σοφά μετρημένη δόση παράλογου.

Η ανατροπή τού τέλους πολλές φορές είναι προσγειωτική, όπως στο περίφημο διήγημα για τον εφηβικό έρωτα τού πρωτοπρόσωπου αφηγητή, με αντικείμενο τού ματαιωμένου και χρονοπεταμένου πόθου την Βιργινία ΤΟΥ.

Παρωδία των συνήθων μικρομεσοαστικών εμμονών. Δεν υπάρχει κλισέ για κλισέ, στερεότυπο για στερεότυπο που να μην το ειρωνευτεί ο εκλεκτός λογοτέχνης.

Ο αριθμός οκτώ των συμπεριλαμβανομένων σε αυτόν τον τόμο διηγημάτων προϋποθέτει κάποιου είδους αφαίρεση, όχι χωρίς σπαραγμό, σίγουρα μετά πόνου περισσού και θλίψεως βεβαιωμένης.

Η ποιητική του δεινότητα είναι τόση που ολάκερες φράσεις μπορούν να απομονωθούν και να λειτουργήσουν ως γνωμικά ή ουαλδικές παραδοξολογίες, αναλόγως.

Ο έρωτας σε αυτό το έργο είναι ωτακουστής κι ενίοτε μυθοποιητής-μεταπλαστής, όπως ο Τζάκσον Πόλοκ όταν ζωγράφιζε τα εκρηκτικά έργα του, που μόνον «αφηρημένα» δεν ήταν, αλλά τα συνείχε ένας Ρυθμός που υπερέβαινε ακόμα και το ίδιο το κοινωνούμενο νόημα.

Το επίκεντρο εδώ δεν είναι το περιεχόμενο αλλά η μορφή. Από αυτή την άποψη, θα μπορούσαμε να κατατάξουμε τον πεζογράφο Χάρη Μελιτά στους εστέτ. Όχι γιατί σαν ποιητής δεν είναι, αλλά η σύγχρονη μετανεωτερική ποιητική παραγωγή είναι εξ ορισμού πλέον εκλεκτικιστική.

Το αναμενόμενο κοινό, το “target group” του εν λόγω εγχειρήματος είναι – και παραμένει – ο μυημένος επαρκέστατος αναγνώστης, με ακαδημαϊκές περγαμηνές και μεταπτυχιακές επιστημονικές γνώσεις.

Μια κάποια θετικότητα προέρχεται από τις βιοποριστικές σπουδές και την επαγγελματική διαμόρφωση αυτού του ξεχωριστού λογοτέχνη που παράγει ύφος όπως κανένας άλλος.

Ουδεμία σύγκρισις με ομότεχνους και αλλότριους. Μετέωρο με στερεά σκιά είναι αυτό το έργο που λειτουργεί ως μονόλιθος τεχνηέντως σκαλισμένος με σύμβολα που δεν έχουν – θαρρώ – ακοκωδικοποιηθεί ακόμη.

 

Χάρης Μελιτάς

 

Ίσως στο μέλλον αποκτήσουν τεράστιο ερευνητικό ενδιαφέρον από τους μελετητές ενός ελεύθερου χρόνου γόνιμου και προσοδοφόρου (από πνευματική άποψη).

Η σύγχρονη νεοελληνική λογοτεχνία συνιστά προσφορά, δωρεά, ειδικά η ποίηση, ειδικότερα η ποίηση όταν ενδύεται πεζόμορφο μανδύα.

Ποιήματα είναι τα περιεχόμενα αυτού του τόμου. Ιδιοφυώς κατεσπαρμένα.

Και ως ποιήσεις προτείνω να αναγνωστούν.

Η ευρυμάθειά του πρόδηλος αλλά διακριτική η γραπτή (αλλά και προφορική) σεμνή εκδήλωσή της.

 

 

* Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας (https://konstantinosbouras.gr)

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top