Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / «Ακόμα και μέσα από την ζοφερότερη σκοτεινιά, λαμπρή η αυγούλα προβάλει»
04/01/2022, 7:44 μμ

«Ακόμα και μέσα από την ζοφερότερη σκοτεινιά, λαμπρή η αυγούλα προβάλει»

Από τον Κωνσταντίνο Μπούρα //

 

Δημήτρης Αλεξίου, «Το χρονικό τού Ιόλαου», εκδόσεις Υδροπλάνο, Αθήνα, Νοέμβριος 2021, σελ. 416

 

Τρίπτυχο αφήγημα μετά επιλογικού κειμένου, αρθρούμενο ως εξής:

Α’ Μέρος: Ιόλαος (ουδέτερο)

Β’ Μέρος: Νουκ (αρσενικό)

Γ’ Μέρος: Ιόλη (θηλυκό)

Αντί επιλόγου.

Τρεις διαφορετικοί πρωταγωνιστές: ποντίκι, θλιμμένο κορίτσι σε πίνακα, αγόρια «που έμαθε να ζει στα λαγούμια του πολιτισμού». Τι κοινό μπορούν άραγε να έχουν;

Και ποιος θέλει να συνεχίσει να ζει στο πλαίσιο αυτού του θνήσκοντος πολιτισμού; Ιδού η απορία.

Όμως πίσω από τα φαινομενικά ερωτήματα πάλλει η ζωή, ευφάνταστος κι επινοητική, πολυμήχανος κι εφευρετική, δεξιοτέχνις των παραλλαγών και των μεταμορφώσεων, αυτοθεραπευομένη κι αυτοθεραπεύουσα.

Η ευτοπία προχωράει αγκαλιά με την δυστοπία σε αυτό το αέναο τσίρκο που είναι η ζωή.

Ας διαβάσουμε προσεκτικά το μήνυμα τού επίσημου κήρυκα της φανταστικής Τριμυλίας (στις σελίδες 334-337). Μας θυμίζει οικεία κακά και καλά βεβαίως. Ξέρετε, αυτά τα δύο πάνε αδιακρίτως αξεχώριστα και πολύτιμα το ένα για το άλλο. Πέρα από την δισδιάστατη αντίληψη των πραγμάτων υπάρχει ένα πολυφωνικό πολυδιάστατο σύμπαν τής Αφθονίας εκεί έξω, ικανό να θρέψει όλες τις μορφές ζωής και να τις μετατρέψει σε υψηλής αξίας εξελικτικά διαμάντια. Κάθε στέρηση έγκειται στο υποσυνείδητο της Ανθρωπότητος, εγκοιμάται κι όταν αλλάζει πλευρό γεννάει τέρατα.

Όμως ο μεγάλος Καβάφης είπεν κι ελάλησεν πως αυτά τα τέρατα δεν θα τα αντιμετωπίσεις στον βίο σου αν δεν τα κουβαλάς μέσα στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τα στήνει εμπρός σου ως σκιάχτρα, χάρτινα ανδρείκελα, τρομακτικούς θεατρίνους, φιγούρες από ένα αόρατο θέατρο σκιών και τίποτε παραπάνω.

 

Δημήτρης Αλεξίου

 

Ο καλός δικηγόρος, συγγραφέας, σκηνοθέτης, δάσκαλος αγγλικών, καθώς κι ελληνικών χορών (όπως λέει στο αυτί του βιβλίου) Δημήτρης Αλεξίου είναι μαχητικώς αντίθετος σε κάθε πεσσιμισμό κι η αγωνιστικότητά του φαίνεται σε αυτό το αλλοτοπικό βιβλίο που παραπέμπει ίσως στην αριστουργηματική «Πανούκλα» του Καμύ, αλλά και στον παραμυθένιο κόσμο των παιδιών, τόσον επίκαιρο κάθε που πλησιάζουν και περνάνε οι γιορτές αφήνοντάς μας με αυτή την ταγκίζουσα χαρμολύπη να λιώνει και τις τελευταίες αντιστάσεις μας στο Φανταστικό, που όμως πραγματικό είναι, πιότερο κι από το κάθε τι πραγματικό που μας αφήνει εκείνη τη στυφή γεύση στην ανάμνηση κι ευχόμαστε να μην το είχαμε ζήσει. Χωρίς όμως αυτή την βιωμένη εμπειρία θα ήτανε φτωχή η ζήση μας κι απαρόμοιαστη με των πρωτογόνων προγόνων.

Αυτό είναι νομίζω και το δίδαγμα από την προσεκτική ανάγνωση αυτού του βιβλίου: ακόμα και μέσα από την ζοφερότερη σκοτεινιά, λαμπρή η αυγούλα προβάλει. Ο άνθρωπος αισιοδοξεί, ελπίζει, αντιμάχεται κάθε δυσκολία, γιατί δεν μπορεί να ζήσει αλλιώς. Αυτό είναι το μήνυμα κάτω από τις λέξεις: άνθρωπος φύσει αισιόδοξος.

 

 

* Ο Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ (https://konstantinosbouras.gr)

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top