Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Με το ποιητικό Εγώ σπαραγμένο
23/11/2021, 10:51 μμ

Με το ποιητικό Εγώ σπαραγμένο

Του Κωνσταντίνου Καραγιαννόπουλου // *

 

Γιώργος Λίλλης, «Το χάπι Μούρτι-Μπινγκ», εκδ. Ενύπιο, 2021

 

Θα μπορούσαμε να φανταστούμε ένα παιχνίδι κατόπτρων και πρισμάτων. Θρυμματισμένες προβολές ενός ενιαίου προσώπου. Και κάθε του κομμάτι να διεκδικεί την δική του φωνή, το δικό του ιδίωμα, τις δικές του μικρές κι ετερόκλητες επιθυμίες. Θα μπορούσαμε να φανταστούμε, δηλαδή, ένα εγώ σε εμφύλια σύρραξη. Καθόλου παράξενο μέσα σ’ αυτό το λούνα παρκ που ονομάσαμε πραγματικότητα. Σχεδόν αυτονόητο φαντάζει∙ να είσαι εν δυνάμει ολόκληρος, εν δυνάμει πλήρης, εν δυνάμει εσύ… κι αυτό το «δύναμαι» να τρέχει όλη την ώρα μέσα από τα δάχτυλά σου και να μην το προλαβαίνεις ποτέ. Πάντοτε να μένει ένα κενό να πληρωθεί. Κι αυτό να στρέφεται συνεχώς προς τα έξω. Υδρόφοβο. Σε μια σχεδόν επιθετική έκκληση για στοργή.

Ο λόγος γίνεται για την τελευταία ποιητική συλλογή του Γιώργου Λίλλη, Το χάπι Μούρτι-Μπινγκ, των εκδόσεων Ενύπιο.

Ένα πολυφωνικό βιβλίο στο οποίο κυριαρχεί ένα ποιητικό Εγώ σπαραγμένο. Ο «άνθρωπος τανκ» αφού διέγραψε τον κύκλο του, πάλεψε γενναία με ανεμόμυλους, κατέσφαξε σακιά- σακιά δράκοντες∙ τώρα, αν κι έχοντας ακόμη τα σκάγια στο στόμα, διχασμένος, διαφοροποιεί κάπως το αρχικό του αίτημα. Η συλλογή αυτή γίνεται λίγο πιο προσωπική. Η τρυφερότητα και η αγάπη παρουσιάζονται ως οι βασικές προϋποθέσεις για έναν εναλλακτικό καινούριο κόσμο. Και η αποστροφή για την σύγχρονη κοινωνία φέρνει στην επιφάνεια ένα προσκλητήριο αλληλεγγύης. Σωσίβια λέμβος το χάδι κι ο θυμός ξανακερδίζει την πρώτη- πρώτη του όψη, αυτή της ανάγκης.

Διαβάζουμε στην σελίδα 13:

 

Αυτό που επιθυμώ είναι να νιώσω

ξανά το αίσθημα της συντροφικότητας

κάποιος να μου χαϊδέψει τα μαλλιά

με τρυφερότητα να με καληνυχτίσει

μ’ ένα φιλί στο μέτωπο.

 

Δεν επιζητώ τίποτε παραπάνω.

 

Γιώργος Λίλλης

 

Ταυτόχρονα, όμως, οι κεντρόφυγες δυνάμεις, ιδωμένες σαν άλλα πρόσωπα του εγώ, επίμονες σε μια πολεμική εναντίον των πάντων, ταρακουνάνε συθέμελα το οικοδόμημα. Ο λόγος γίνεται πιο ρευστός. Κάποτε και τελείως ακανόνιστος. Το όνειρο περικλείεται από απαγορευτικά αγκάθια και η ασημαντότητα του προφανούς διεκδικεί τα πρωτεία του επανακαθορισμού. Εδώ, ο γιατρός, σύμβολο της σχιζοειδούς εποχής μας, φερέφωνο της νόρμας, ακούγεται πότε ξεκάθαρα και πότε υπόγεια ως το αντίπαλον δέος. Άλλοτε –ως ειδήμων- προτείνει κι άλλοτε –ως θεσμικό εργαλείο- επιβάλει το χάπι, για τις παρενέργειες των καταναγκασμών του συστήματος. Μιας και είναι πλέον εμφανές πως απονεκρώνει κάθε τι το ζωτικό για το άτομο.

Δεν υπάρχουν πλέον δέντρα για να κουρνιάσεις. Χρειάζεται γερό στομάχι η αυτοσυντήρηση. Κι ο χρόνος, δεσπότης του σώματός σου, διαρρηγνύει και την τελευταία υπόσχεση αφθαρσίας. Η ζωή σου όλη ένα διαφημιστικό σποτάκι. Κι έπειτα; Σκουληκοφαγωμένος να ανεβάζεις πάλι στο λοφάκι τον βράχο σου. Ένας Σίσυφος που την μέρα παλεύει με το βάρος της επιβίωσης και την νύχτα να σηκώνει στις πλάτες του το ασήκωτο των ελπίδων. Τίποτα δεν χαρίζεται. Τίποτα δεν απαλείφεται. Και στο τέλος ο λογαριασμός θα δείξει το υπόλοιπο που δεν πρόλαβε να βιωθεί και που αποζητά την εξόφληση.

Κι η γάτα μένει ακόμη χωρίς το κουδουνάκι στην ουρά. Πώς θα της το βάλουμε; Εδώ που φτάσαμε δεν χωράνε άλλα λόγια. Ή θα βρούμε έναν τρόπο να γίνει ο κόσμος ένα πανηγύρι γεμάτο χαμόγελα, χαρταετούς και ποιητική δράση. Ή θα φαγωθούμε σαν τα ποντίκια.

Γιατί, ας το πάρουμε απόφαση, δεν είμαστε οι θηρευτές… αλλά αυτοί που θα καταλήξουν στην φάκα.

 

 

 

* Ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος γεννήθηκε στο Καρπενήσι το 1989. Ασχολείται με τη δημοσιογραφία, την κριτική λογοτεχνίας και την ποίηση. Η Βαβέλ (εκδόσεις Anima, 2017) είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top