Fractal

Τίτος Πατρίκιος: «Τα κερδισμένα χρόνια αρχίζουν από τότε που συνειδητοποιούμε πως είχαμε χαμένα».

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

03-titos-patrikios112a

 

 

Patrikios_peirasmos_cover-2Για τον «Πειρασμό της Νοσταλγίας», εκδ. Κίχλη

«Δεν θέλω να αναλογίζομαι συνεχώς τα περασμένα. Προσπαθώ να στρέφω την προσοχή μου στα όσα συμβαίνουν τώρα. Όμως ύστερα από λίγο αρχίζουν κι αυτά να βυθίζονται στο παρελθόν. Οπότε αισθάνομαι πως καλύτερα να μην τ’ αφήσω να χαθούν. Έτσι προσπαθώ να κρατήσω στην επιφάνεια τα όσα ζήσαμε, τα όσα έζησα, ακόμα ως προχτές. Κι ασήμαντα αν είναι, ρίχνουν κάποιο φως στα σημερινά». Έτσι ισχυρίζεται ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος και μπαίνοντας, τελικά, στον «Πειρασμό της Νοσταλγίας» αποδεικνύει ότι ποίηση και ποιητική ζωή είναι, τελικά, ένα και τ’ αυτό. Κάτοπτρο της ποιητικής αντίληψης του ίδιου του ποιητή αλλά και της εποχής.

Γι’ αυτό και στο αναγνωστικό κοινό παραδίδεται ένα βιβλίο πολύτιμο: μέσα από «σημειώσεις καθημερινότητας», αποσπάσματα ζωής ζώσας. Επειδή, όπως και να το κάνουμε «Τα όσα συμβαίνουν μόνο αν τα καταγράψει η ιστορία μπορεί και να υπερνικήσουν τη λήθη. Τα όσα ζούμε μόνο αν τα αποτυπώσει η λογοτεχνία μπορεί και να υπερνικήσουν τον χρόνο».

Ένα πολυαναμενόμενο βιβλίο από τον ποιητή του «Λυσιμελούς πόθου» μετά από την ποιητική παραδοχή ότι «Σε βρίσκει η ποίηση», που αποτελεί κατά κάποιον τρόπο και την δική του λογοτεχνική «ίσαλο γραμμή» σε αυτό που αποκαλούμε ποίηση και ζωή του ποιητή.

Στις 220 σελίδες του βιβλίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Κίχλη», ενσταντανέ ζωής, σκέψεις, η καθημερινότητα και η επικαιρότητα, η ποιητική βάσανος σε μια γλώσσα σοφά απλή.

Με γενναίες παραδοχές: «Όλοι συμφωνούμε πώς υπέρτατος κριτής ενός έργου είναι ο χρόνος. Αλλά όταν αυτός ο κριτής αποφανθεί, εμείς πια δεν θα υπάρχουμε. Γι’ αυτό όλοι θέλουμε μιαν άμεση, ακαριαία ει δυνατόν, κριτική του έργου μας. Έστω μιαν αρνητική κριτική, γιατί κι αυτή ακόμα αποτελεί μιαν αναγνώριση».

Με γενναιόδωρες προσωπικές αποκαλύψεις: «Με τη Ρένα (η σύζυγός του) δεν είπαμε ποτέ κουβέντες μεγαλόστομες. Όπως “μόνο ο θάνατος μπορεί να μας χωρίσει”. Και να που τώρα αυτό που ποτέ δεν είπαμε βγαίνει αληθινό».

 

03-titos-patrikios112.thumbnail

 

Με φιλοσοφικό στοχασμό: «Το τρομερό δεν είναι που γίνονται τα πράγματα. Τα πράγματα πάντα θα γίνονται, όποια και να ‘ναι, εδώ ή αλλού. Το τρομερό είναι όταν γίνονται μπροστά μας και δεν τα βλέπουμε».

Με αποκρυσταλλωμένες κι οδυνηρές απόψεις για την ποίηση: «Τα μέρη όπου η ποίηση μας βρίσκει είναι ακριβώς τα ίδια μ’ εκείνα όπου μπορεί να μας εγκαταλείψει».

Με μετωπική στωϊκή αντιμετώπιση θανάτου: «Πάντα υπάρχει ο θάνατος και πάντα τον μελετάμε. Όχι όμως και να κάνουμε όλη τη ζωή μελέτη θανάτου. Καλύτερα να τον σπρώχνουμε λίγο πιο πέρα».

Με την παντοδυναμία και την τοξίνη των λέξεων μόνιμη καταφυγή: «Πώς να πει κανείς αυτό που θέλει όταν δεν κατορθώνει να βρει τις λέξεις που χρειάζονται; Μερικές φορές καταφεύγει σε χειρονομίες, σε σχήματα με τα δάχτυλα, σε κινήσεις του σώματος, σε μορφασμούς, σε μουγκρητά και σε άλλος ήχους… Κανένα νόημα δεν βγαίνει. Χρειάζονται οι λέξεις και μόνο οι λέξεις».

Με τον ηρωϊσμό και την αυτοθυσία ως μια κατάσταση διαρκή και αφανή: «Ηρωϊσμός είναι η αυτοθυσία που αναγνωρίζεται και προσκομίζει δόξα. Αυτοθυσία είναι ο ηρωϊσμός που μένει άγνωστος και δεν προσκομίζει τίποτα».

paperblogΚαι με το μέλλον πάντοτε να μας γνέφει, εκεί: «Όπως ο σπόρος, χωμένος μες στο χώμα, μεγαλώνει χωρίς να τον βλέπουμε, έτσι και το μέλλον, χωμένο στο παρόν, μεγαλώνει κι αυτό χωρίς να το βλέπουμε».

Ένα βιβλίο που υπόσχεται: ιστορία και χρόνο, τέχνη κι απώλεια, ζωή και εποχή: «Τα κερδισμένα χρόνια αρχίζουν από τότε που συνειδητοποιούμε πως είχαμε χαμένα». Ο ξανακερδισμένος χρόνος και η ποίηση της καθημερινότητας από «τον ποιητή της ήττας» όπως τον κατέταξαν, ο οποίος αποκαλύπτοντας και τη κρυμμένη πλευρά της ποίησης ωστόσο θα πει: «Πάντως, όταν τα αφηγούμαι, τα πιο μύχια τα λέω κάπως παραλλαγμένα. Τα πιο επικίνδυνα τα κρατάω για μένα». Όμως, ο οξυδερκής κι ανοιχτόκαρδος αναγνώστης, «θα τα βρει όλα εκεί». «Η ποίηση ξεκινά σαν αυτοβιογραφία του ποιητή και ολοκληρώνεται σαν αυτοβιογραφία του αναγνώστη», υπογραμμίζει ο ποιητής.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top