Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Γράφοντας αλήθειες, ψευδωνύμως
22/07/2015, 10:52 πμ

Γράφοντας αλήθειες, ψευδωνύμως

Γράφει ο Reader’s digest //

 

«Μαύρη Αυγή» του Θάνου Δραγούμη, εκδ. Ψυχογιός, 2013, 517 σελ.

 

Μπορεί να ακούγεται στερεοτυπικό αλλά παντού στον κόσμο ένα βιβλίο κουβαλάει τη σφραγίδα του εκδοτικού του οίκου. Λίγο ως πολύ ξέροντας το εύρος των εκδόσεων ενός εκδοτικού οίκου μπορούμε να καταλάβουμε τι βιβλίο κρατάμε. Όχι πάντοτε. Ένα βιβλίο που ήταν έκπληξη λόγω προέλευσης ήταν η «Μαύρη Αυγή» του Θάνου Δραγούμη που εκδόθηκε από τον Ψυχογιό. Σίγουρα, το τελευταίο που περιμένει κάποιος από ένα εκδοτικό οίκο που αποτελεί το προπύργιο του ‘’ροζ’’ είναι ένα δυνατό αστυνομικό μυθιστόρημα με μπόλικες δόσεις σπλάτερ.

Το βιβλίο δεν είναι καινούργιο, υπάρχει εδώ και πάνω από ένα χρόνο στις προθήκες των βιβλιοπωλείων αλλά τη χρονική στιγμή που κυκλοφόρησε ήταν ‘’επίκαιρο’’ σε μια σπάνια περίπτωση όπου η βιβλιογραφία παρακολουθεί από πολύ κοντά τα γεγονότα και δεν τα αναλύει- προσεγγίζει με μια σχετικά μεγάλη χρονική απόσταση.

Ήταν η εποχή της προσπάθειας εξάρθρωσης της Χρυσής Αυγής με τη φυλάκιση στελεχών της φασιστικής οργάνωσης και δικαίως η ‘’Μαύρη Αυγή’’ θεωρήθηκε το πρώτο λογοτεχνικό δημιούργημα με θέμα σχετικό με την υπόθεση.

 

Αυτό ενδεχόμενα εξασφάλισε και μια πρόσκαιρη εμπορικότητα και ίσως αποτέλεσε το διαβατήριο έκδοσης του από το συγκεκριμένο εκδοτικό οίκο.

Στην πραγματικότητα, όπως ανέφερα και στον πρόλογο είναι ένα εξαιρετικά δυνατό αστυνομικό μυθιστόρημα με αντισυμβατικούς ήρωες. Ένα μονόφθαλμο αστυνομικό και μια λεσβία ιδιωτική ντεντέκτιβ. Η επιτυχία της γραφής είναι οι συνεχείς ανατροπές μέσα από μια πολύ καλοδουλεμένη ιστορία όπου το ένα κομμάτι έρχεται να δέσει ιδανικά με το άλλο. Το στόρι περιέχει σχεδόν τα πάντα: Υπεράκτιες εταιρείες, ναρκωτικά, όπλα, γυναίκες και το κλειδί του μικρού γόρδιου δεσμού να βρίσκεται πολύ πίσω. Σε μια μάλλον άγνωστη πτυχή της ιστορίας ενός άλλου κράτους. Της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Οι πρωταγωνιστές του βιβλίου με το ένα ή με τον άλλο τρόπο συνδέονται με γεγονότα που συνέβησαν την εποχή του Γιουγκοσλαβικού εμφυλίου.

Ο συγγραφέας προτιμάει να κρατήσει μυστική την ταυτότητά του. Ίσως για λόγους ίντριγκας, πολύ πιθανό όμως για να καλυφθεί αφού στη διάρκεια του βιβλίου καταγράφει και μια σειρά από στοιχεία που έχουν να κάνουν με την εμπλοκή στελεχών της ελληνικής ακροδεξιάς με παραστρατιωτικές οργανώσεις που έδρασαν την εποχή του Γιουγκοσλαβικού εμφυλίου και τη συμμετοχή τους σε διάφορες φρικαλεότητες. Το βιβλίο περιέχει και τη σχετική διευκρίνιση περί φανταστικού προϊόντος «τουλάχιστον ως προς τα ονόματα», αλλά όσα αναφέρονται ή ‘’φωτογραφίζονται’’ είναι παραπάνω από ξεκάθαρα. Πίσω από τα λογοτεχνικά ονόματα και το κοινοβουλευτικό κόμμα Χρυσός Πέλεκυς βρίσκονται τα πραγματικά ονόματα των ηγετών της Χρυσής Αυγής, οι δραστηριότητές τους και η προσωπική πολιτική ιστορία τους συν μερικά έξτρα στοιχεία στα οποία αναφέρθηκα λίγο πιο πάνω.

Σημειώστε ότι στην γενικότερη προσπάθεια καταγραφής περιστατικών που απασχόλησαν τη χώρα τα τελευταία πέντε χρόνια υπάρχει και το αντίβαρο των ακροδεξιών, μια οργάνωση αναρχο-αριστεριστών στην οποία ‘’χρεώνεται’’ και ο εμπρησμός της τράπεζας Μαρφίν και στις τάξεις της οποίας έχει διεισδύσει σαν μυστικός πράκτορας της ασφάλειας ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου.

Πέρα από το αιωρούμενο ερωτηματικό αν όλα αυτά αποτελούν κάποια αληθινά στοιχεία που έπεσαν στην αντίληψη του συγγραφέα ή απλά υπηρετούν τη γενική μυθοπλασία ο Θάνος Δραγούμης προτίμησε την ανωνυμία και ένα πολύ γενικό βιογραφικό που μιλάει για τη γενικότερη και προγενέστερη δημοσιογραφική δράση του. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν στιγμές και σελίδες που θυμίζει έντονα το Femme fatale ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε ο επίσης, καλυπτόμενος πίσω από ψευδώνυμο, Γιώργος Χρηστέας. Για να μην δημιουργώ όμως λάθος εντυπώσεις τα βιογραφικά τους δεν ταιριάζουν… Χώρια που ο συγγραφέας πίσω από το ψευδώνυμο ‘’Θάνος Δραγούμης’’ είχε κάνει την πρώτη του εμφάνιση πριν από δύο χρόνια με ένα ανάλογου ύφους και στιλ βιβλίο με τίτλο ‘’Σφαγείο Θεσσαλονίκης’’ και διαδραματίζεται τα χρόνια της Γερμανικής κατοχής.

Το βιβλίο έχει γρήγορη πλοκή και ροή, είναι γραμμένο σε κοφτή γλώσσα και έχει πολύ δυνατές σκηνές. Δυνητικά, σε μια άλλη χώρα θα μπορούσε να μετεξελιχθεί σε ένα ιδανικό κινηματογραφικό σενάριο αλλά αυτό προφανώς είναι μια άλλη εντελώς διαφορετική συζήτηση. Γενικά, είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται εξαιρετικά ευχάριστα, κρατάει τον αναγνώστη και παρότι πολυσέλιδο έχει ελάχιστες ‘’κοιλιές’’ στην αφήγηση, κάτι το οποίο σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην στακάτη και γρήγορη γραφή του Δραγούμη.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top