Διήγημα: “Ο ταχυδρόμος από την χώρα του μέλλοντος”
Του Θανάση Πάνου // *
«Η γλώσσα με τις υψηλές έννοιες βρίσκεται ένα ανασασμό πριν τον θάνατο».
…
Καλοί μου φίλοι,
Αυτή την στιγμή που στεκόμαστε εδώ, η κοινωνία αποσυντίθεται, παρόλο που έχει ως βάση το τσιμέντο.
Άτομα διασπώνται , ακτινοβολίες μας βομβαρδίζουν , άνθρωποι πάνε και έρχονται αφήνοντας πίσω τις σωματικές οσμές τους, η μεσόγειος ροκανίζει τις ακτές , ο αέρας περνάει μέσα από τα κλιματιστικά… και πάει λέγοντας. Εν τω μεταξύ ο πλανήτης μας περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του και γύρω από τον ήλιο, ο ήλιος ακολουθεί μια τροχιά γύρω από το κέντρο του γαλαξία και ο γαλαξίας ακολουθεί μια τροχιά γύρω από ένας θεός ξέρει τι. Επιπλέον όπως όλοι ξέρουμε, το σύμπαν διαστέλλεται με διαβολεμένη ταχύτητα. Τα σενάρια όμως που πλέκουν τα όνειρα μας, εκπνέουν επινοήσεις με τέτοιες ευφάνταστες πλοκές , με τέτοιες υποχθόνιες αρχιτεκτονικές επινοήσεις που το υπέρλογο της φαντασίας παραδίδεται μπροστά τους.
Το όνειρο αυτό , το έφερε ένας καβαλάρης ταχυδρόμος του μέλλοντος , ένας εργάτης μεταφοράς του λόγου , μια συνηθισμένη βραδιά που βυθισμένος στη ονειροφαντασία ήμουν ευάλωτος στην άναρχη επιβολή του. Φυσικά ως όνειρο είναι αληθοφανές, ευτυχώς όμως δεν είναι αληθινό, μιας και το αύριο το πλάθουμε εμείς, όπως ως παιδιά της φύσης, θέλουμε να πιστεύουμε ότι κτίζουμε με τα δικά μας τραχιά σχεδιάσματα το αύριο. Όπως δηλαδή ο σπόρος ανοίγει το δρόμο στη βλάστηση. Βέβαια, πάντα τα ζιζάνια βλαστάνουν και αυτά γύρω – γύρω , κλέβοντας ότι μπορούν, όπως ως ζιζάνια οφείλουν να πράττουν.
Μια φανταστική κατάσταση σαν αυτή που περιγράφεται από τη επίσκεψη του ταχυδρόμου δεν ισχύει σήμερα αλλά θα μπορούσε να συμβεί το έτος 2031. Έτσι για το μικρό πηδηματάκι στο χρόνο, ας πούμε δέκα λεπτά στο μέλλον, θα πρέπει με κάποιο τρόπο να φύγω από την αίσθηση αλλοτριότητας του σήμερα. Οδηγός, η αίσθηση ότι η γραφή είναι ο αρχιτέκτονας που αποκαλύπτει διάφορες πτυχές μέσα από τα σκόρπια ψίχουλα της ονειροφαντασίας.
Στην εποχή λοιπόν αυτή, η διαδικασία της κοινωνικής ανάπτυξης σύμφωνα με τους νόμους του ζώντος χάους της ανθρώπινης φύσης επιδεινώθηκε και η ασυμμετρία αναδύθηκε γυμνή μπροστά σε όλους μας. Εδώ πλέον, η γλώσσα δεν είναι όργανο ομιλίας , δεν γονιμοποιεί ιδέες , οι λέξεις δεν κινούν.
Στο κέντρο της κάθε πόλης ορθώνεται ένα δεκάμετρο άγαλμα , απεικονίζοντας ένα κασμά και στη βάση του μια μεγάλη επιγραφή αναφέρει «Στάσου προς το μέρος που ατενίζει το άγαλμα και θυμήσου το μολύβι». Οι τελευταίες τρείς λέξεις είναι γραμμένες με μεγαλύτερα στοιχεία.
Οι ομιλίες που ακούω γύρω μου διαμελίζουν με φραστικά ολισθήματα την επικοινωνία. Και ο λόγος, μα γιατί και ο λόγος αναρωτήθηκα…
“Μα γιατί απελευθερώνει , δίνει υπόσταση στον άνθρωπο” απάντησε ένα γκράφιτι στο τοίχο της τελευταίας βιβλιοθήκης.
Αναζήτησα την ενημέρωση από τα Μ.Μ.Ε. Οι δύο εκφωνητές με ίδια φωνή διάβαζαν το ίδιο κείμενο ταυτόχρονα:
«Κατάπληξη έχει προκαλέσει στη διεθνή κοινή γνώμη και ιδιαιτέρως στους ανθρώπους των γραμμάτων η απόφαση της UNESCO σχετικά με την ελληνική γλώσσα. Υπενθυμίζουμε στους ακροατές μας ότι το όλο ζήτημα ξεκίνησε όταν το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο αποτελούμενο από τα 350 παιδιά πού είχαν επισκεφτεί την χώρα μας το 2013 σε ευρωπαϊκό πρόγραμμα διαπολιτισμικών ανταλλαγών μεταξύ σχολείων, και με εισήγηση του ολλανδού επιτρόπου Βαν ντε Μπρίκι , έκανε δεκτή την έκθεση της επιτροπής Ο.Η.Π (οργανισμού Ηνωμένων πολιτειών-πρώην Ο.Η.Ε). Οι κορυφαίοι γλωσσολόγοι, ο γερμανός Fatauler και ο γάλος Tecnotelier καυτηρίασαν τον Γλωσσικό Φραγκεστάιν της Ελλάδας. Υποστήριξαν ότι τα ρήματα, ΣΕΡΦΑΡΩ, ΡΙΣΚΑΡΩ, ΚΟΠΛΙΜΕΝΤΑΡΩ, ΣΟΥΖΑΡΩ, ΠΑΡΚΑΡΩ, ΣΟΚΑΡΩ, ΦΟΥΛΑΡΩ, ΡΕΓΟΥΛΑΡΩ, ΜΠΛΟΚΑΡΩ, ΚΟΜΛΕΞΑΡΩ, ΠΡΕΣΑΡΩ, ΝΤΑΟΥΝΙΑΖΩ κ.α, οδήγησαν την Ελλάδα στην καταπόντιση του μύθου της”
Η γλώσσα με τις υψηλές έννοιες βρίσκεται ένα ανασασμό πριν τον θάνατο…
“Ο έκπτωτος λόγος, οδήγησε σε σκοταδισμό σε μια μαύρη σκηνογραφία, σε ένα δράμα επικοινωνίας, πράγμα ανεπίτρεπτο για την πολιτισμένη Ευρώπη. Οι δύο καθηγητές υποστήριξαν μάλιστα ότι η γλώσσα που μιλιέται είναι μια παραφθαρμένη μίξη από την επικράτηση του γλωσσικού μεταναστευτικού κύματος και της βραχυλογίας που υποχθόνια ρίζωσε σε όλους η επικοινωνία μέσω των κομπιούτερ. Δυσάρεστη τροπή πήρε το όλο ζήτημα όταν το βρετανικό κοινοβούλιο αποφάσισε να επιβάλλει εμπάργκο ώστε οι Έλληνες να ονομάσουν τη γλώσσα τους Αγγλική, όπως σωστά είχε προτείνει πριν πολλά χρόνια στην εποχή της εκποίησης των πάντων, μια ελληνίδα πολιτικός».
Κλείνω το γράμμα, «αρκετά» λέω, όλοι έχουμε παρόμοια όνειρα και φόβους…
Το μόνο που θα ήθελα όμως να ξέρω είναι το εξής:
Αν η εξύψωση της υλικής γραφής υπηρετήσει συμφέροντα μιμούμενη την πολιτική υποτέλεια του σήμερα , τι είναι εκείνο που θα φροντίσει να μείνει ακέραια η μνήμη των προγόνων μας, που έκλεισαν το σύμπαν στο εσωτερικό της ελληνικής γλώσσας, ευαγγελίζοντας την ανάλυση και ανίχνευση με τον λόγο;
Το ετεροχρονικό συνεχές είναι εκείνο που προσδίδει μια αίσθηση ταυτότητας;
Αν μου διακόψουν την πολιτιστική μου συνέχεια , η ψευδαίσθηση της ταυτότητας της εξελιγμένης κοινωνίας θα με αφήσει να εξακολουθώ να είμαι εγώ;
Πολίτης αυτού του τόπου των γραμμάτων , που ως σκαφτιάς θέλω να αναμετράμε , να σημαδεύομαι στη διαμάχη με τις λέξεις και ας χάνω .
Αυτό είναι το ερώτημα που με βασανίζει συνέχεια…
Τα μουσεία των πολιτιστικών ιδεών έπεσαν στο κενό.
Η μόνη απάντηση που δίνει το γράμμα του μέλλοντος είναι η σιωπή, μια οπερέτα της ονειροφαντασίας με ηθοποιό τον λόγο που επίμονα δεν εμφανίζεται, στη σκηνή.
Ίσως θα έπρεπε να συμφωνήσω με εσένα, ότι δεν είναι ηθικά σωστό να ισχύσει αναδρομικά η απαγόρευση των ονειροσκέψεών μας.
Τα Απόρρητα των απορρήτων του λόγου κατοικούν στο Ολύμπιο βουνό.
Εκεί που υπάρχει μια πέτρα κάτω από μια άλλη πέτρα που την δια λόγου λύτρωση καλά κρατά , καλώντας για την εκταφή ή την ανάσταση μας.
* Ο Θανάσης Πάνου σπούδασε Οικονομία, κοινωνιολογία- εγκληματολογία και πραγματοποίησε ειδικές σπουδές εικαστικών τεχνών (εικόνα ήχος-κίνηση-λόγος). Ως εκπαιδευτικός έχει εργαστεί με ομάδες art therapy και είναι επιστημονικός συνεργάτης του κέντρου ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ & ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΕΧΝΩΝ στο τμήμα πειραματικής έρευνας και έκφρασης. Έχει λάβει μέρος σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις Ζωγραφικής – video-art, στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχει οργανώσει λογοτεχνικές εκδηλώσεις και δρώμενα πλαισιωμένα με μουσική και οπτικοποίηση ποιητικού λόγου.Το Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών το 2013 και 2014 παρουσίασε videoart & ποίησή του. (Ιnternational Film Poetry Festival).
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αρλέτα, εσύ να είσαι καλά”
16/04/2024, 7:24 μμ -
Ποίημα: “Αραχνοΰφαντη επικράτεια”
16/04/2024, 7:23 μμ -
Διήγημα: “Δε θα με τρελάνουν”
16/04/2024, 7:21 μμ -
Ποίημα: “επιστροφή”
16/04/2024, 7:20 μμ -
Δύο ποιήματα | “η άφεση κατοικεί την άνοιξη”
16/04/2024, 7:19 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Διήγημα: “Η Διαθήκη”
Γράφει η Ελένη Χωρεάνθη // Η Διαθήκη Όταν έφτασε από την Αμερική στο χωριό η θλιβερή, τι άλλο από θλιβερή μπορούσε να είναι, είδηση του θανάτου της θείας Ερμιόνης, της πάμπλουτης χήρας του μεγαλοεπιχειρηματία θείου
Περισσότερα -
Ποίηση: “Στην άκρη της λύπης”
Γράφει το «Στερητικό Ε» // Στην άκρη της λύπης που κάθεσαι σε παρατηρώ. Μαλλιά γκρίζα, πρόσωπο μωρουδίστικο, σαν παιδί σε σχολική γιορτή που υποδύεται παππού. Χρόνια μετά σε εντόπισα στην άλλη άκρη της γης. Σε ερημιά που γνώριζα
Περισσότερα -
Διήγημα: “Κάρμα θετικό – HIV POSITIVE”
Του Νίκου Ρούπα // * «Ο άνθρωπος είναι τρισυπόστατος. Αυτός που πιστεύει πως είναι, αυτός που οι άλλοι πιστεύουν πως είναι και αυτό που πραγματικά είναι.» Μέρες, μήνες, χρόνια ολόκληρα ανοίγω τις Γραφές, μελετώ με προσοχή, πίσω απ’
Περισσότερα -
Από τα Ημερολόγια καραντίνας: “Ο Balázs και οι άλλοι”
Γράφει η Κωνσταντίνα Τόλια // * Από τα Ημερολόγια καραντίνας: “Ο Balázs και οι άλλοι” Την 1η Απριλίου, το tinder διέθεσε δωρεάν και για ένα μήνα το passport, υπηρεσία με την οποία ο χρήστης
Περισσότερα -
Η ζωή μας στον αστερισμό του κορωνοϊού
Γράφει η Ρίτα Βελώνη // Στον αστερισμό της πανδημικής κρίσης κινείται πλέον η χώρα, καθώς η καθημερινότητα των Ελλήνων σφραγίζεται από την προσπάθεια περιορισμού της διασποράς του φονικού ιού και την αντιμετώπιση των επιπτώσεων του. Μπορείτε
Περισσότερα -
Διήγημα Fractal: “Η εξίσωση της αδικίας”
Της Κατίνας Βλάχου // Εντάξει, δεν είμαι πια παιδί να περιμένω τις γιορτές, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, των Φώτων, σαν κάτι εξαιρετικό μέσα στην καθημερινότητά μου. Και όχι μόνο δεν είμαι πια παιδί, μα ούτε θυμάμαι και πολλά από αυτές
Περισσότερα -
Αφήγηση: “Στον ήρωα παππού”
Του Γαβριήλ Πιπερά // * Θυμάμαι ακόμα τα παραμύθια σου παππού. Είναι χαραγμένα μέσα στο μυαλό μου, στην ψυχή μου, σε όλο μου το κορμί. Κυλάνε μέσα μου, όπως κυλάει το αίμα στις φλέβες μου. Κουβαλώντας
Περισσότερα
