Fractal

Τέσσερα ποιήματα

Γράφει η Κατερίνα Μήλιου // *

 

 

 


Αφή

Το βλέμμα στο παράθυρο.
Κενό εικόνας.
Η σκληρότητα του τσιμέντου
με την
σκληρότητα του χρόνου
συνέθλιβαν το πρόσωπο που
κοιτούσε, μια το βλέμμα και
μια το παράθυρο.

Έσφιξε λίγο την χαλαρή παλάμη που

κρατούσε, ήταν μαλακή και ζεστή.

Με το άλλο χέρι σήκωσε μια μικρή τούφα,

κάτασπρη, κουρεμένη άτσαλα.

Χάιδεψε την χαλαρή σάρκα του μάγουλου.

Έψαξε για τα χαρτομάντιλα, δίπλα,

στο σιδερένιο κομοδίνο,

τράβηξε ένα και σκούπισε μ’ αυτό

μια υποψία σάλιου στην άκρη του κάτω χείλους.

Χαλάρωσε λίγο το δέσιμο στον γιακά

κι έστρωσε κάτω απ’ το στήθος την κουβέρτα.

Χάιδεψε ξανά το μάγουλο,

χαλάρωσε εντελώς το χέρι και

ακούμπησε μαλακά,

την παλάμη που κρατούσε,

στο σεντόνι δίπλα από την κουβέρτα.

Κοίταξε μια το άδειο βλέμμα και

μια το παράθυρο.

Σηκώθηκε, έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο και

γύρισε προς την πόρτα.

Τότε μόνο το δέρμα

ρίγησε και

το χέρι κινήθηκε ελαφρά.

Η αφή, πρώτη και τελευταία μνήμη.

Άνοιξε και έκλεισε πίσω της

την πόρτα μαλακά.

 

 

Αν δεν

Αν δεν φανταστείς πώς θα ποθήσεις;
Κι αν η παρουσία δεν γεμίσει με την απουσία πώς θα ψάξεις;

Αν η σιωπή δεν φτιάξει ήχους τί θα πεις;
Κι αν η αχνάδα δεν δώσει εικόνες πώς θα δεις;

Αν η ακινησία δεν συνομιλήσει με την κίνηση πού θα πας;
Κι αν το δάκρυ στο στόμα σ’ αλμύρα δεν σε βουτήξει πώς θα νιώσεις;

Μη θυμώνεις για όσα σου φύγανε.

Θύμωσε για όσα σου μείνανε και δεν τα κέρδισες.

 

 

Φοβού τον φόβο

Φοβού τον φόβο της κίνησης, των λόγων, των πράξεων

 

Φοβού τον φόβο της μη κίνησης, της σιωπής, της απραξίας

 

Φοβού τον φόβο της συντροφιάς, της επικοινωνίας, της ανταλλαγής

 

Φοβού τον φόβο της μοναξιάς, της σκέψης, της περισυλλογής

 

Φοβού τον φόβο να είσαι

 

Φοβού τον φόβο να μην είσαι

Φοβού τον φόβο του φόβου

 

Φοβού τον φόβο του μη φόβου

 

Κύκλος

Άνοιξη. Όλα αρχίζουν κι αθροίζονται, ζητάν εκπλήρωση.

Βροχή από άνθια στροβιλίζεται

σ’ ένα διασπώμενο από πράσινες φυλλωσιές, γαλάζιο.

Ευχές, ορμή και….”Πώς να κρατηθώ;”

Το καλοκαίρι μπαίνει τρέχοντας
ζητώντας νερό να δροσιστεί.

Νερά αγγίζουν τα πόδια μου κι εκείνο γονατίζει.

«Φιλώ τα πόδια σου, κυρά!»

κι εγώ χαϊδεύω τα μαλλιά του.

Φθινοπώριασε! Η ορμή του καλοκαιρού έμεινε για τα καλά πίσω μας.

Αναλαμπές κρατούν πάντα στο τώρα κάτι απ’ το πρότερο.

Η αίσθηση των αρμών του κύκλου στο δέρμα.

Οι σπόροι που φυτεύτηκαν μας κάνουν να νιώθουμε γεμάτοι ή όχι!

Σαν τη γη που ό,τι κρύβει στα σπλάχνα της θα το δώσει καρπούς.

Το καινούργιο που ετοιμάζεται! Μέσα από μας, έξω από μας, γύρω μας.

Στους απογόνους της ίδιας της ζωής μας.

Το Χειμώνα…
θα περιμένω.
Κι εσύ,
Αλήθεια, κυρά μου,
χάρισέ μου ένα χαμόγελο

να πεισθώ για τη δική σου ύπαρξη

και τη δική μου γνώση!

 

(από την ανέκδοτη συλλογή “Αίρω τι, Ερώ τι και Ρέω”

 

 

* Η Κατερίνα Μήλιου γεννήθηκε στην Αυστραλία. Έζησε τα παιδικά της χρόνια στην Κοζάνη και τα εφηβικά της στη Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησε να γράφει ποίηση από τα πρώτα εφηβικά της χρόνια. Σπούδασε κλινική ψυχολογία στην Αγγλία και εξειδικεύτηκε στην ψυχολογική αξιολόγηση και στην ψυχοθεραπεία ψυχαναλυτικής προσέγγισης. Είναι η συγγραφέας του κλινικού εγχειριδίου Οι προβλητικές δοκιμασίες θεματικής αντίληψης ενηλίκων και παιδιών (Βήτα Ιατρικές Εκδόσεις,2013). Είναι παντρεμένη, έχει ένα γιο, εργάζεται ιδιωτικά στο χώρο της ψυχοθεραπείας και της ψυχολογικής αξιολόγησης και πάντα συμπορεύεται με την τέχνη. Έχει δημοσιεύσει: Τρεις ιστορίες χωρίς τέλος ή Τρία (Όμβρος, 1986), Νύχτες, έρωτες, πόνοι (Όμβρος, 1988), Η πόλη ήταν μυθική, 2011, Προσοχή στις παράξενες νύχτες, (Βήτα Ιατρικές Εκδόσεις, 2017).

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top