Προς ανεύρεση μιας Ταυτότητας
Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος //
Σημείωμα για την ποιητική συλλογή «Ταυτότητα» του Γιώργου Μπακλάκου από τις εκδόσεις Βακχικόν
Ταυτότητα τιτλοφορείται η δεύτερη, ποιητική συλλογή του Γιώργου Μπακλάκου. Έχει προηγηθεί το Ημιυπόγειο, επίσης από τις εκδόσεις Βακχικόν που τιμούν και υποστηρίζουν την καλή, ελληνική ποίηση. Αυτή που γράφεται από αδοκίμαστες φωνές, ικανές να χωρέσουν μια ολόκληρη εποχή ανακατατάξεων και αποχαιρετισμών μες σε ολιγόστιχες πρόζες που αφήνουν υπαινιγμούς, διεγείρουν αισθήσεις, ντύνουν με λέξεις το δέρμα της εποχής και τον πανικό της. Σε αυτές ανήκει και ο Γιώργος που αντλεί από την πλατιά ζωή εκεί έξω, το πιο ασφαλές υλικό αυτού του κόσμου, την μόνη ειλικρινή εκδοχή. Πρόζες που μετατρέπονται σε μαρτυρίες της εποχής τους, αναπαραστάσεις της ανθρώπινης γεωγραφίας που αφήνεται στην συγκίνηση για να αφηγηθεί την ιστορία της. Ο Γιώργος Μπακλάκος γράφει στίχους για τον κόσμο και με ορθάνοιχτη καρδιά και μάτια, κατορθώνει να επιδράσει στις άλλες καρδιές.
Ο άνθρωπος που σφάλει καθώς πασχίζει να αποκρυσταλλώσει τις μνήμες και την πραγματικότητα, είναι το κεντρικό πρόσωπο στην εξαιρετική Ταυτότητα των εκδόσεων Βακχικόν που ανανεώνει τις συστάσεις με την σύγχρονη, ελληνική ποίηση. Ένας ανορθόγραφος καιρός, μια ετοιμόρροπη εποχή περιδιαβαίνει την συλλογή του Γιώργου Μπακλάκου που γυρεύει μια Ταυτότητα. Κάθεται στο πιάνο του και παίζει την παράταιρη μουσική του καιρού του, επιστρατεύει ακόρντα πένθιμα, εξετάζει, θερμομετρεί, μας χτυπάει φιλικά στον ώμο και όσο αμφιβάλλει, τόσο ελπίζει για λογαριασμό όλων μας. Γυρεύει μια απάντηση σε εκείνο το μνημειώδες ερώτημα που θέλει ανεξιχνίαστα τα αίτια των ανθρώπινων πράξεων. Η ζωή πάντα παρούσα και ακίνητη, τόπος ελώδης και δυσπρόσιτος, πυκνώνει τις τάξεις της μες στις εξαιρετικές πρόζες του νεαρού ποιητή που έρχεται με την δεύτερη συλλογή του να επιβεβαιώσει την δυναμική του. Την ώρα που η εγκαρτέρηση σέρνεται με ακρωτηριασμένα τα μέλη της, λίγο πριν ξεπουλήσουμε το βαθύτερο πρόσωπό μας για μια καινούρια, ταιριαστή με την εποχή μας ταυτότητα, η ποίηση με την γενίκευση της διακονεύει την χειροπιαστή μας σχεδόν αποτυχία, το ανέφικτο όσων ονειρευτήκαμε, την ποιότητα που υπονομεύεται μέρα με την μέρα, λέξη την λέξη, στίχο τον στίχο. Με ένα αθώο παράπονο και μια κραυγή που ισοδυναμεί με την θέληση για ζωή, οι στίχοι της Ταυτότητας ακούγονται όπως μελωδίες σε αδειανή αίθουσα, εκκωφαντικά που αντηχούν κατορθώνοντας εδώ και εκεί να αγγίξουν δυνατά την καρδιά μας, στοχεύοντας στην σκηνογραφία, στο τοπίο που πλάθει το βλέμμα αυτής εδώ της σκληρής εποχής.
[1]Θα φύγω δίχως να περάσω από την ευθύνη
κατηγορώντας τους άλλους που τίποτε δεν έχει γίνει
αδιαφορώντας για το μόνο που άφησα σημάδι
της ιστορίας πως ήμουν το ξεφτισμένο υφάδι
Με στίχους σαν αυτούς, με διαπιστώσεις όπως οι παραπάνω, ο Γ. Μπακλάκος αρπάζει το απόλυτο μες στο σχετικό των ανθρώπινων συμπεριφορών, αγγίζει το απεριόριστο μες στην ερμητική μας εποχή, κάτι από το εφήμερο που θα μας σηματοδοτεί πάντα μες στον χρόνο. Η καινούρια έκδοση ξεγλιστρά από τις τετριμμένες ομολογίες, μας χαιρετά από την άλλη πλευρά που ποτέ δεν κατορθώσαμε, αρνείται κάθε φιλοδώρημα του καιρού του. Οι κανόνες και τα μετρικά δεν έχουν καμία θέση μες σε αυτά τα ποιήματα που γεννιούνται και επιβιώνουν κρατώντας μια άρρηκτη σχέση με τους πιο εμβληματικούς χαρακτήρες της κοινής μας βιογραφίας. Λέξεις καμωμένες να ζουν, να λυπούνται και να ελπίζουν και μια θλίψη όπως εκείνη της Βιρτζίνια Γουλφ, σχεδόν αδιαπραγμάτευτη και ανένδοτη, ανασαίνει στο φόντο των στίχων του Μπακλάκου. Είναι κάτι το απότομο και το απογυμνωμένο, κάτι που δεν αντέχει την αμφισβήτηση αυτό που κατοικεί το περιεχόμενο της Ταυτότητας. Η πρόζα της συλλογής συνεχίζει να υπηρετεί την βρώμικη πράξη εκεί έξω, αυτήν την βρώμικη δουλειά που η ποίηση αρνείται και τόσο κρυπτικά θίγει μες στην καταδικαστική της πρωτοπορία. Δίχως να απαριθμεί σχέσεις ο Γιώργος Μπακλάκος πλάθει τους πιο επιβλητικούς όγκους της εποχής μας.
Γιώργος Μπακλάκος
Στα ηχεία ο κύριος Μποντζάκλ με την φωνή Νιλ Ντάιαμοντ. Καθόλου σικ για μια κριτική βιβλίου μα σε δυο τρεις στίχους αυτού του τραγουδιού που ακούστηκε για πρώτη φορά το μακρινό 1968, βρήκα λίγη από την ατμόσφαιρα της Ταυτότητας του Γιώργου Μπακλάκου. Επειδή ο κύριος Μποντζάγκλ μιλούσε πάντα για την ζωή, γελούσε και δίνοντας τον ρυθμό με το πόδι του προχωρούσε και όλο προχωρούσε και καταργούσε τους ψεύτικους τρόπους, όπως κάνει ο Γιώργος Μπακλάκος που μες στις πρόζες του αμφισβητεί την εποχή του. Ένα είδος τιμιότητας και ευθύτητας, όπως εκείνη που επιδεικνύει ο κύριος Μποντζάγκλ απαντάται στον ξέφρενο χορό της Ταυτότητας από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Και μετά την μουσική; [i]Και τώρα τι κάνουμε; Είπαμε όλες τις λέξεις, εξαντλήσαμε κάθε στυλ, βιάσαμε όλες τις τεχνοτροπίες, χρησιμοποιήσαμε τα εκφραστικά μέσα, σαρώσαμε τα λογοτεχνικά βραβεία. Τι απομένει; Μήπως να πούμε την αλήθεια;
_________________
[1] «Ανήξεροι», συλλογή Ταυτότητα
[i] «Λογοτέχνες», συλλογή Ταυτότητα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ένα νέο λογοτεχνικό «τοπίο»;
16/04/2024, 9:09 μμ -
Παρακείμενα: «Το παρήγορο συναίσθημα της εσωτερικής έκλαμψης»
16/04/2024, 9:08 μμ -
Η δύναμη του πεπρωμένου
16/04/2024, 9:06 μμ -
Παραμύθια από ζάχαρη, μέλι και ποίηση
16/04/2024, 9:05 μμ -
Ψυχολογικά περάσματα προς τη βιολογική ολοκλήρωση
16/04/2024, 9:00 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
✔️ Χρήστος Ντικμπασάνης: «Πάλι, όμως, αυτό το έντονο ενδιαφέρον μου για το Σύμπαν έχει ως κεντρικό σημείο του το τεράστιο ενδιαφέρον μου για τον άνθρωπο»
Συνέντευξη στον Ιωσήφ Αρνέ // Ο Χρήστος Ντικμπασάνης είναι καθηγητής, ποιητής, συγγραφέας και μελετητής των θρησκειών. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1961, όπου και τελείωσε τη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στη Θρησκειολογία και υποψήφιος διδάκτορας του
Περισσότερα -
«Ο ήρωάς μου είσαι εσύ» – Διήγημα του Κωστή Γκιμοσούλη
Ο ήλιος φταίει για όλα. Ο τρυπητής, ο ζωοδότης. Ο ηλιάκος, ο ηλιάτορας. Ο ήλιος που τα βλέπει όλα. Που όταν δύει και καθώς πέφτει το σκοτάδι, αρχίζει η μαγική ώρα. Ο «ουφ» το καλοκαίρι. Ο «έλα» το χειμώνα.
Περισσότερα -
✔ Μένιος Σακελλαρόπουλος: «Κάθε βιβλίο είναι και μία τεράστια έρευνα»
Συνέντευξη στην Αργυρώ Μουντάκη // Γενναιόδωρα χειμαρρώδης, με διάθεση να μας ανοίξει την ψυχή του και να μας βάλει στη ζωή του ο Μένιος Σακελλαρόπουλος με αφορμή το καινούριο του βιβλίο από τις Εκδόσεις Ψυχογιός με τίτλο
Περισσότερα -
Ελένη Κονδύλη: “Η απόρριψη του άλλου σημαίνει φόβος και μη αποδοχή του εαυτού”
Συνέντευξη στην Πέρσα Κουμούτση // Όταν η συγγραφέας, μεταφράστρια και μελετήτρια του Μαχφούζ, Πέρσα Κουμούτση, συναντά την αραβολόγο και ποιήτρια Ελένη Κονδύλη, το αποτέλεσμα είναι αυτή εδώ η συνέντευξη: Η Ελένη Κονδύλη εδώ και πολλά χρόνια ασχολείται
Περισσότερα -
Πώς ο Σαίξπηρ και ο Έλιοτ μπορούν να μας κάνουν πιο έξυπνους
Από τη Δήμητρα Διδαγγέλου // Μία πεποίθηση που μας έχουν περάσει από την παιδική ηλικία και κυρίως τα χρόνια του σχολείου είναι ότι όσοι διαβάζουν είναι πιο έξυπνοι. Ισχύει όμως αυτό; Σύμφωνα με έρευνες, αυτό μπορεί πράγματι να συμβεί,
Περισσότερα -
Ιστορίες Μέλλοντος: “Κοκκινάκια”
Του Μάνου Κοντολέων // * Πολύ πριν έρθει στον τόπο μας η γυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά και τα κόκκινα ρούχα, τα πάντα ήταν βουτηγμένα στην υγρασία –αυλές, σπίτια, κήποι, χωράφια. Οι βράχοι ακόμα. Ο ουρανός συνήθως σκεπασμένος
Περισσότερα -
Δεν γράφω αυτά που θέλω
του Μάκη Αρμένη // Και είναι ο χρόνος που σε οδηγεί αναγκαστικά στις αποθήκες. Εκεί που έχουν στοιβαχτεί χιλιάδες εικόνες, έτοιμες να σου καλύψουν το κενό. Πολλές φορές γυρίζω πίσω. Από το πρόσφατο παρελθόν, μέχρι τα χρόνια της νεότητας μου.
Περισσότερα
