Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / «Ο χρόνος μόνο ξέρει να επιβάλλει»
01/11/2022, 11:41 μμ

«Ο χρόνος μόνο ξέρει να επιβάλλει»

Γράφει ο Δημήτρης Βαρβαρήγος //

 

Κωνσταντίνα Μαρίνη: «Τα χέρια και ο χρόνος», Εκδ. Κέδρος

 

Οι λέξεις που χτίζουν στίχους ενίοτε συμμορφώνουν το χάος των συναισθημάτων. Ως έμφυτη τάση η Κωνσταντίνα Μαρίνη καταγράφει τον δικό της έσω κόσμο με τη συλλογή που απαρτίζεται από 29 ποιήματα με τον γενικό τίτλο: «Τα χέρια και ο χρόνος». Με εμφανή πρόθεση ο τίτλος γίνεται αντιληπτός από το πρώτο ομώνυμο ποίημα.

 

Τα χέρια και ο χρόνος

 

Το χέρι του πατέρα μου

θυμάμαι

μ’ εμπιστοσύνη αφημένο στο δικό μου

για να περάσουμε το φανάρι

στην πλατεία.

Παιδί αυτός κι εγώ μεγάλη.

Σ’ εκείνη την αμείλικτη

αντιστροφή των ρόλων

που ο χρόνος μόνο ξέρει να επιβάλλει

 

Έμπλεη συναισθημάτων η ποιήτρια καταγράφει μέσω των βιωμάτων της· σαν να προσπαθεί να ξορκίσει τα κακώς κείμενα της ζωής. μπροστά στη λευκή σελίδα ως μία λευκή κάρτα η οποία δεν έχει καμιά αντιληπτική αναφορά και συχνά προκαλεί αγωνία. Είναι η ανησυχία που συχνά προκαλείται μέχρι να γραφτούν οι πρώτοι στίχοι και να κατανοήσει πως ο φόβος παρόλο που διεγείρεται από εξωτερικές καταστάσεις στην πραγματικότητα πηγάζει από τον εσωτερικό συναισθηματικό της κόσμο, καθώς για τα ζητήματα που απασχολούν την πνευματική της διάσταση είναι για ανθρώπους που πέρασαν στη ζωή της με το δικός τους αντιληπτό περιεχόμενο.

Είναι στην πραγματικότητα η επαφή της με το άγνωστο, από μία σημαντική ανθρώπινη κατάσταση που προκαλεί ενδιαφέρον βγάζοντας στην επιφάνεια πολύ βαθιά προσωπικά περιεχόμενα πού την ωθούν να ρίξει φως στα σκοτάδια του νου εκεί που κυριαρχούν οι άσβεστες μνήμες.

 

Πάνε  χρόνια

που δεν ξανασυναντήθηκαν

το χέρι σου με το δικό μου.

Άν ζεις ή πέθανες δεν ξέρω.

Παρ’ όλα αυτά η αίσθηση επιμένει.

Χνούδι που έχει κολλήσει

αθέατο στα δάχτυλά μου,

έτσι που να νομίζω

ότι αγγίζω ακόμα τα δικά σου πότε πότε.

Ούτε ο έρωτας, ούτε η ελπίδα

Μόνο η αφή η εν τέλει,

αυτό που από ό,τι ζήσαμε

θα πεθάνει τελευταίο.

 

Κωνσταντίνα Μαρίνη

 

Η επαφή με την απώλεια συμπεραίνουμε στα ποιήματα της Κωνσταντίνας Μαρίνη, πως είναι οι μνήμες της που αποζητούν να εκφραστούν από μια πολύ βαθιά επιφάνεια που αναγκαστικά την ωθούν σε μια ψυχική έρευνα βγαλμένη από τον προσωπικό της κόσμο.

Κάθε στίχος ως η συνέπεια του χρόνου, αποσαφηνίζει την πραγματικότητα αποσκοπώντας στην εξύμνηση των συναισθημάτων της δίνοντας έτσι το απόλυτο νόημα στις σχέσεις της με τον ανθρώπινο παράγοντα.

 

Οι επισκέψεις της μητέρας μου

 

Το παλιό μπαστούνι

κι η ομπρέλα

κρεμασμένα στην είσοδο

πίσω από την πόρτα,

σαν ξόβεργες ακίνητο

έχουν κρατήσει τον καιρό,

πίσω στην ηλικία εκείνη που ακόμα

μπορούσες να τα χρησιμοποιείς.

Και αυτή φορώντας τώρα,

με επισκέπτεται συχνά

κάθε φορά που πέφτει πάνω τους

το βλέμμα μου.

Εξάλλου γι’ αυτό το στιγμιαίο ξεγέλασμα

τα κράτησα.

Να με καθησυχάζουν κάθε τόσο

πως μόλις έχεις φθάσει τάχα.

Ότι περπάτησες μες στη βροχή

και ήρθες μόνη Τόσο δρόμο να με βρεις.

Να δεις από κοντά το νέο μου σπίτι.

 

Με λέξεις υπάκουες στο χρόνο ζωντανεύουν φέρνουν ενώπιον μιαν γλυκιά πραγματικότητα στο επίπεδο της ψυχικά συνειδητής πλευράς της ποιήτριας ωθώντας τη δημιουργική δυναμική της με μια πνευματική ολοκλήρωση που προσφέρει μόνον η αληθινή αγάπη για τον Άλλον.

Η ποιήτρια με βαθιά ματιά ερμηνεύει τις εμπειρίες της ακολουθώντας τη ζωή και τα περιεχόμενα της ερμηνεύοντας την πραγματικότητα ως παιδί που επανεξετάζει το παρελθόν με βασική διαίσθηση που κατευθύνει το ύφος των ποιημάτων της.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top