Ευαίσθητα βιβλία
Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος //
Σημείωμα για το νέο μυθιστόρημα «Τα Θύματα» της Λίας Νικολάου από τις εκδόσεις Βακχικόν
«Τι κοινό μπορεί να έχει ένας δικηγόρος με έναν ναυτικό και έναν διάσημο δημοσιογράφο; Μια γυναίκα που βρίσκεται στην φυλακή για ένα αποτρόπαιο έγκλημα με μία άλλη, της διπλανής πόρτας; Έχει κάτι κοινό ένας σεφ με έναν Αλβανό οικονομικό μετανάστη που εργάζεται ως οικοδόμος; Είναι ικανοί όλοι οι άνθρωποι να αγαπήσουν, να ερωτευτούν, να εργαστούν και να ζήσουν ελεύθερα; Και αν ναι, έχουν αυτό το δικαίωμα;»
Με αυτό το ερώτημα που δεν γυρεύει καμία απάντηση, μήτε επιδέχεται άλλο έξω από εκείνο που η μοίρα προσχεδιάζει, η Λία Νικολάου επανεμφανίζεται από τις εκδόσεις Βακχικόν, με το καινούριο της μυθιστόρημα Τα Θύματα. Μετά το Να μ΄Αγαπάς από τον ίδιο, εκδοτικό οίκο η Βολιώτισσα συγγραφέας έρχεται με τον νέο της τίτλο να επιβεβαιώσει το λεπτό αισθητήριο, εκείνη το ξεχωριστό της ταλέντο που της επιτρέπει να μεταφέρει στις σελίδες των μυθιστορημάτων της την λαϊκή αίσθηση και το ψυχογραφικό της αποτύπωμά. Χαρακτήρες και πρόσωπα δεμένα στις δικές τους, προσωπικές τροχιές, βιογραφίες που συναντιούνται μες στους κύκλους της ζωής για να επαληθεύσουν το αποτρόπαιο, το κέντρο της ζωής που δεν ανήκει πια στο σώμα, που δεν το ορίζει καμιά από τις καινούριες βεβαιότητες του παράδοξου αιώνα. Πρόσωπα που κινούνται μες στο πολύ, προσωπικό τους σκοτάδι, ροδόμαυρα κοσμήματα που ξεχωρίζουν για το λάθος, για τον δισταγμό και την πνιγμένη τους επιθυμία. Μορφές γεμάτες από την μοναξιά, με σφραγισμένα βλέμματα, σαν εκείνη την παιδική ζωγραφιά του εξωφύλλου με το φόντο της πατίνας του χρόνου. Σε αυτό το εξώφυλλο που το συνθέτουν σύμβολα, χρώματα, μορφές βγαλμένες από τους εαυτούς τους η ζωή επιφυλάσσει τον γνώριμο, τον πένθιμό της ήχο. Στρατιώτες της ζωής που κυλά με τα αθροίσματα και τις αφαιρέσεις της, τις θηριωδίες και τις γενικεύσεις της, ζωή για όλους, ίδια χρονικό και εξομολόγηση. Αυτό συνιστά πρωτίστως το τρυφερό εγχειρίδιο της δημιουργού που ήδη με τον πρώτο της τίτλο, εξαργύρωσε στις σελίδες της την πιο τρυφερή ειλικρίνεια.
Λένε πως το υποσυνείδητο ανατρέφει στους κόλπους του τις θαυμαστές αφέλειες, τις πιο τρυφερές και προσωπικές μας ομολογίες. Άλλοι το λένε βολικό υπόγειο, έναν χώρο για να κρύβουμε κάτω από στρώματα ζωής τις σφοδρές μας επιθυμίες, τις πιο ολέθριες επιλογές μας. Η Λία Νικολάου επιστρατεύει μια ανόθευτη γλώσσα, εκείνη την διάλεκτο που μιλούν οι φορτισμένοι, οι πλανημένοι αυτού εδώ του κόσμου. Βρίσκει τις λέξεις και το ύφος της στην θερμή ζωή που γράφει μία προς μία τις σελίδες της ανθρώπινης βιογραφίας. Εκείνης που κάθε μέρα, σήμερα ίσως περισσότερο από ποτέ, αναλαμβάνει το χρέος να παλέψει με τους προσωπικούς φόβους, τις κοινωνικές επιταγές και τις νόρμες που επιβάλλουν την φόρμα μα δεν μπορούν τίποτε να κάνουν απέναντι στην ουσία που κάποτε πυκνά αναβλύζει, σαν νεωτερισμός και αλήθεια ανίκητη. Τίποτε δεν μένει στο σκοτάδι αν κανείς καταπιαστεί με το εξαιρετικό μυθιστόρημα Τα Θύματα των εκδόσεων Βακχικόν. Και στο βάθος ο έρωτας που κινεί τα νήματα και κάνει τις μαριονέτες της ζωής παράξενα να σαλεύουν. Και στο βάθος τα παράδοξα βήματά σου μες στο παραμύθι και μες στον εφιάλτη. Στο βάθος η ζωή που ακολουθεί τους ήρωες στα σπίτια, στα δωμάτια και πάνω στα κορμιά τους. Στο βάθος του κλειστού δωματίου που φωτίζει η φυσική γραφή της Λίας Νικολάου οι ήρωες με τις πράξεις τους, άνθρωποι που καλούνται να αναμετρηθούν με το υψηλό και με το πολύ, κρατώντας άρρηκτη την σχέση τους με τις καθημερινές τροπές της μοίρας, τους κινδύνους, τις μικρές μάχες, αυτές που δίχως να κρίνουν τον πόλεμο, ενισχύουν με πίστη τις τρεμάμενες, τις πρώτες μας γραμμές. Όπως οι ζωγράφοι και οι ποιητές διαλέγουν να μας διδάξουν έναν δρόμο για την ομορφιά, έτσι και η ταλαντούχα συγγραφέας της καινούριας έκδοσης του Βακχικόν, επιλέγει την πυκνή ουσία. Φορά στους χαρακτήρες της για πανωφόρι τον κίνδυνο της ζωής, αφήνοντας στην άκρη δυνάμεις εκθετικές της φιλοδοξίας μας, όπως την αθανασία και την αιωνιότητα. Εδώ, σε αυτές τις σελίδες, ανάμεσα στα Θύματα και τις αριστοτεχνικά δοσμένες ψυχολογίες τους η Λία Νικολάου αφήνει λίγο χώρο για βαθυστόχαστες απεικονίσεις, τα ερωτήματά της στέκουν αναπάντητα γυρεύοντας από τον αναγνώστη τον προβληματισμό και την ευθεία αναμέτρηση με τις απαιτήσεις αυτής και κάθε άλλης ζωής.
Λία Νικολάου
Τα Θύματα που στο εξώφυλλο της έκδοσης φαντάζουν ζωγραφιές καμωμένες από χέρι παιδικό, κρατούν το στόμα τους σφραγισμένο. Κρατούν μακριά από αυτόν εδώ τον κόσμο τα μάτια τους και ουρλιάζουν ακίνητες μέσα από το εξαιρετικό εξώφυλλο της έκδοσης του Βακχικόν τα μυστικά τους λόγια. Αυτά που βρίσκουν χώρο και ύφος κατάλληλο στο καινούριο μυθιστόρημα της Λίας Νικολάου. Που μιλούν για την διόλου ευθύγραμμη εξέλιξη της ζωής, καθώς ένα ολόκληρο σμάρι παραπόταμοι κατεβαίνουν από τα κτίρια, τις πλατείες, των σκουπιδιών τις άδειες στοές, τα διψασμένα χέρια, τις πλατείες και τα λυπημένα μέγαρα, τον επίμονο εκλεκτικισμό των πόλεων που κρύβουν τόση αγάπη, τόση συντριβή. Αυτό το σύμπαν που αφηγείται η Λία Νικολάου, δεν στηρίζεται σε λέξεις ετοιμοθάνατες, μα σύγχρονες και επίκαιρες, το βασικό, δομικό υλικό που συνθέτει τις τροχιές της. Η ζωή που προχωρά με ήττες , διαθέτει τον χαρακτήρα μιας αλυσιδωτής αντίδρασης, γεμάτης συγκινήσεις και πάθη. Επιλογές και επιθυμίες και η διακόσμηση εκεί έξω που ουρλιάζει τον άτεχνο ρεαλισμό της γράφουν για λογαριασμό της Λίας Νικολάου τις σελίδες του εξαιρετικού της νέου μυθιστορήματος.
Ετούτο εδώ το σημείωμα συλλογιέται πως οι ποιητές και όσοι αφηγούνται τα πάθη των ανθρώπων, είναι στίχοι, αποσπάσματα από ρίμες, μικρές αιωνιότητες που ξέφυγαν, πομποί που εκπέμπουν μέσα από δαιδαλώδεις συχνότητες. Κάπως έτσι και η Λία Νικολάου που επανεμφανίζεται με τις εκδόσεις Βακχικόν και Τα Θύματά της μοιάζει με αυτούς τους ευαίσθητους αισθητήρες που μπορούν και μεταφράζουν μια εποχή. Είναι ο στίχος της Βραδινής Σερενάτας, που θέλει παράταιρη την εποχή για να βρει το δίκιο του ένας στίχος. Απομένει στους αναγνώστες αυτού του βιβλίου να το αποδώσουν, ακολουθώντας το νήμα που υφαίνει δεξιοτεχνικά το άμεσο, το γεμάτο από την ανθρώπινη γεωγραφία μυθιστόρημα της Λίας Νικολάου.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ένα νέο λογοτεχνικό «τοπίο»;
16/04/2024, 9:09 μμ -
Παρακείμενα: «Το παρήγορο συναίσθημα της εσωτερικής έκλαμψης»
16/04/2024, 9:08 μμ -
Η δύναμη του πεπρωμένου
16/04/2024, 9:06 μμ -
Παραμύθια από ζάχαρη, μέλι και ποίηση
16/04/2024, 9:05 μμ -
Ψυχολογικά περάσματα προς τη βιολογική ολοκλήρωση
16/04/2024, 9:00 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ο Πύργος
Γράφει ο Ελευθέριος Μακεδόνας // Σκέψεις πάνω στο μυθιστόρημα του Φραντς Κάφκα “Ο Πύργος” (1926) Ή, αν μου επιτρέπεται μία ευτράπελη αναλογία, ακριβώς γιατί είναι πολύ χτυπητή, απέναντι στην υποτιθέμενη πλήρη αιτιολόγηση[1] τού συνόλου τής φύσης, ο φιλοσοφικός
Περισσότερα -
Διήγημα Fractal: “Post It Αγαπητέ Πωλ”
Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος // * Αγαπητέ Πωλ, με κιθαρωδούς που παίζουν μελαγχολικά και έναν αλαβάστρινο κούκλο έξω απ’ τα χρόνια. Δίχως άλλες σκηνικές οδηγίες. Μ΄ έναν μονάχα τρόπο θα υπάρχει πάντα τ’
Περισσότερα -
Μικρές ιστορίες, στιγμιότυπα ζωής
Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη // Κωνσταντίνος Γαλάνης «Καρτ ποστάλ», εκδ. Εκάτη, σελ. 46 H πρώτη ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου Γαλάνη φέρει τον τίτλο «Κάρτ ποστάλ». Ο χρόνος, τα λάθη, η ζωή που αέναα ταξιδεύει, ο έρωτας, τα όνειρα
Περισσότερα -
Διήγημα: “Αυτό το γράμμα δε θα το διαβάσεις στο χαρτί”
Γράφει η Αφροδίτη Μανουσάκη // * Αυτό το γράμμα δε θα το διαβάσεις στο χαρτί Τα μοναχικά μας ταξίδια έχουν σταματήσει εδώ και χρόνια. Μεγάλωσες. Όμως κάποτε πίστευα ότι αυτή θα ήταν για πάντα
Περισσότερα -
Νέες εκδόσεις: “Οντισιόν” της Ασημίνας Ξηρογιάννη, Εκδόσεις Vakxikon.gr
Ένας πρώην τραπεζικός υπάλληλος από απόλυτος σταρ αναχωρητής. Μια κοκκινομυλιώτισσα χαρτορίχτρα προβλέπει το μέλλον του ηθοποιού. Η φωνή της συνείδησης επίσημη προσκεκλημένη σε πρεμιέρα και κάποιος που κυνηγά μάταια την… θεά Άρτεμη. Οι ήρωες αυτού του σπονδυλωτού μονόπρακτου της
Περισσότερα -
Ποιος δολοφόνησε τη δημοσιογραφία;
Του Αντρέα Πολυκάρπου // * Νάσος Αθανασίου «Το έγκλημα που αρέσει, Δολοφονώντας τη δημοσιογραφία», εκδ. Νίκας Είναι η δημοσιογραφία το έγκλημα που αρέσει; Ποιος δολοφόνησε τη δημοσιογραφία; Ποιος επέτρεψε η δημοσιογραφία να γίνει ρυπαρογραφία αν όχι οι ίδιοι
Περισσότερα -
ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ: “Είναι τρελοί αυτοί οι Γαλάτες;”
Ένα γαλατικό χωριό στα χρόνια της αναγέννησης. Εδώ, ένας ολόφρεσκος δεκαμελής θίασος ζωντανεύει – με ένα εκρηκτικό πανηγύρι αισθήσεων, μουσικής, χορού και τραγουδιού- γαλλικές αναγεννησιακές φάρσες ανωνύμων που γράφτηκαν από τα τέλη του 15ου μέχρι τις αρχές του
Περισσότερα
