Ήταν οι καλύτερες και οι χειρότερες μέρες….
Γράφει η Ελένη Γκίκα //
Έλενα Ακρίτα «Τα τάπερ της Αλίκης», εκδ. Διόπτρα, σελ. 408
Αφήνοντας κατά μέρος την Ελσινόρη της και τα αστυνομικά, η Έλενα Ακρίτα απαθανάτισε τα στρας, τις Μπάρμπι, τις πολυκατοικίες της Κυψέλης, τα αθηναϊκά θέατρα, το Μινιόν και τα ρετιρέ με τις στρωμένες τσόχες κουμκάν, τα τάπερ, τα γκράφιτι στους τοίχους, τα μπορντέλα της Φυλής, τις πορείες σε ένα αθηναϊκό παλίμψιστο της εικοσαετίας 1980-2000 που εγκυμονούσε όνειρα και εφιάλτες κατά σειρά: διεκδικήσεις και στρας, κρύβοντας ομοφοβία, ενδοοικογενειακό τρόμο, μπούλινγκ και μικροσυμφέροντα κάτω από το χαλί, και την απληστία ενός άκρατου καταναλωτισμού που θα μας κάνει στο τέλος κι εμάς αναλώσιμους.
Το μυθιστόρημά της το χτίζει με τα δικά της γνωστά στέρεα υλικά: γερή και εικοπλαστική υποδομή, αναγνωρίσιμους δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες που ξέρουν να παλεύουν, το χιούμορ και την δικαιοσύνη της Έλενας. Πρωταγωνιστούν τρεις γενεές γυναικών: Η Κοραλία, είκοσι χρόνια καθαρίστρια στη Φίνος Φιλμ. Η κόρη της Ελένη, πωλήτρια στο Μινιόν, που κάνει και επιδείξεις τάπερ σε σπίτια κυριών και η «εξώγαμη» εγγονή Αλίκη, που πήρε το όνομά της από τη νονά της Αλίκη Βουγιουκλάκη και το δικαίωμα στο όνειρο και κρύβει στα πολύχρωμα τάπερ παιχνίδια και πασχαλίτσες για τα μαλλιά.
Τη συνέχεια αναλαμβάνει η ζωή και ο χαρακτήρας τους. Η Ελένη καλοπαντρεύεται, πισογυρίζει, επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη και αγωνίζεται, η Αλίκη ονειρεύεται κι ερωτεύεται, ακολουθεί κατά βήμα τη μοίρα της μάνας της και μικροπαντρεύεται, θυσιάζει τα όνειρά της και την ελευθερία της για το παιδί της και για τον φιλόδοξο άντρα της που αποδεικνύεται άλλος ενώ τριγύρω τους ένα ολόκληρο συγγενολόι κλείνει σε τάπερ ό,τι ενοχλεί: την ιδιαιτερότητα του γιου, τις αντιρρήσεις για τη νύφη, τους παράνομους δεσμούς, ακόμα και τις αταίριαστες φιλίες της συμπεθέρας με τις γυναίκες της οδού Φυλής.
Ωστόσο δεν λείπει ούτε η ανταρσία, ούτε η γενναιότητα, ούτε η τρυφερότητα, ούτε εκείνο το «σηκώνω κεφάλι στη μοίρα μου και τη νικώ» ως την ύστατη στιγμή. Ο καθένας θα λάβει εκείνο που του αξίζει. Με φράση σαν μάντρα εκείνη την τόσο πολύ τρυφερή: «Όταν είσαι μικρός, μόνος και φοβισμένος, δεν ξεχνάς ποτέ πως τη νύχτα του απόλυτου τρόμου σου, μια δεύτερη μάνα σού έδωσε να φας πατατούλες τραγανές και αυγά μάτια όμορφα σαν κεχριμπάρι».
Τίποτε δεν λείπει από την ανάγλυφη κοινωνία της Ακρίτα, ούτε η φανταστική θεία Τάπερ απ’ την Αμερική.
Έλενα Ακρίτα
Το ιδιοφυές μότο της από την «Ιστορία δύο Πόλεων» του Ντίκενς είναι εκεί στην πρώτη σελίδα να μας θυμίζει πώς «ήταν οι καλύτερες μέρες» και «ήταν οι χειρότερες μέρες» της δικής μας μετέπειτα ζωής. Ήταν οι μέρες όπου όλες οι πιθανότητες ήταν ανοιχτές και η ζωή μας ολάνοιχτη στο ενδεχόμενο.
Μια Αθήνα που πια δεν υπάρχει και η θηλυκή οξυδερκής ανάγνωση μιας σημαντικής εποχής που υπήρξε πέρασμα, κι ας μη της φαινόταν, που ήταν τελικά «το κλειδί». Η Έλενα Ακρίτα την διασώζει για πάντα. Με γεγονότα, παθήματα και μαθήματα, χωρίς νουθεσίες και πολλά λόγια, δια των προσώπων όπως θα έλεγε και ο δάσκαλός μου στη δημοσιογραφία. Με ζωές που αναπνέουν και σπαρταριστά περιστατικά.
Δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ο θάνατος ποτέ δεν βάζει τέλος
23/04/2024, 9:51 μμ -
Παρακείμενα: «Ωδή στην ηρωική παράδοση και ταυτόχρονα καταδίκη»
23/04/2024, 9:50 μμ -
Ο ‘δράκος’ κοιτούσε τη λίμνη
23/04/2024, 9:48 μμ -
Η αλχημιστική φαντασία της Μπουραζοπούλου
23/04/2024, 9:47 μμ -
Ο Δημήτρης Νόλλας συνεχίζει
23/04/2024, 9:45 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
✩ Τζεμίλ Τουράν, ένας ρομαντικός αγωνιστής
Γράφει η Πέρσα Κουμούτση // Τα Παιδιά του Αραράτ και άλλες μυθοπλασίες γύρω από το Κουρδικό ζήτημα. Για τον κουρδικό λαό, τις περιπέτειες και τα πάθη του, εκτός από την ειδησεογραφία, την ιστορία, τα αρχαία ελληνικά
Περισσότερα -
Η Κ. Πιριπίτση στο Εργαστήρι του συγγραφέα
Κ. Πιριπίτση, «Αυτόφωτα είδωλα», εκδόσεις Ιωλκός, 2022 «Αυτόφωτα είδωλα» καθρευτίζονται μεταξύ τους, τόσο αλλιώτικα και τόσο ίδια, σκορπίζοντας το κάθε ένα το πιο όμορφο και παράξενο φως τους. Ένα ήπιο φως, που δε σε τυφλώνει. Σαν
Περισσότερα -
ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: «Η πόλη των αθώων» της Κατερίνας Καριζώνη, εκδ. Καστανώτη
Κεφάλαιο 1 Καπνισμένα πορτοκάλια Ένα παγερό χιονόνερο έπεφτε στην πόλη απ’ το πρωί. Στα δέντρα δεν είχε απομείνει ούτε φύλλο. Τα είχαν πάρει όλα οι φθινοπωρινοί βοριάδες μαζί με τις λιακάδες του καλοκαιριού. Τα είχαν παρασύρει τα ποτάμια
Περισσότερα -
«Αυτό είναι το δίλημμα: / Ποιος είμαι τελικά. / Αυτός που ξεκίνησα ή αυτός που κατέληξα να γίνω»
Γράφει ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος // Γιώργος Μπακλάκος «Ταυτότητα», εκδ. Βακχικόν Τον Γιώργο Μπακλάκο τον γνωρίσαμε ως ποιητή διαβάζοντας την ποιητική του συλλογή «ημιυπόγειο», στην οποία έχουμε αναφερθεί παλιότερα. Τότε είχαμε δει μια πολύ ελπιδοφόρα ποιητική συλλογή
Περισσότερα -
Ποίημα: “Ολική επαναφορά”
Γράφει η Έμμα Τσιβρά // “Ολική επαναφορά” Θα γυρίσω – όπου ανήκω- πατρίδα μου- σιωπή: τους σπασμένους καθρέφτες με σεντόνι λευκό θα σκεπάσω -να μη θολώνει η ματιά στου ήλιου το
Περισσότερα -
✔ Κυριάκος Αθανασιάδης: «Αν δεν πιστεύεις πως εντέλει αξίζει τον κόπο, δεν μπορείς να προχωρήσεις σε τίποτα»
Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα // «Τα βιβλία είναι σαν τα αντηλιακά. Απαραίτητα.» «Πάντα και παντού υπάρχουν ωραίες ψυχές. Δεν κάνουν πολύ θόρυβο, ή και καθόλου, και περιμένουν να έρθει η στιγμή που θα φανούν χρήσιμες. Βασικά, πάντα χρήσιμες είναι, απλώς
Περισσότερα -
Ποίημα: “Έλα”
Του Τάσου Βακφάρη // * Έλα! Πιάσε το χέρι μου και πάμε. Έλα! Ταξίδι στο χρόνο. Έλα! Παιδικά τραύματα βαμμένα κόκκινα. Έλα! Ιαχή αδρεναλίνης σε κούνια μονή. Έλα! Στο τότε στο τώρα στο αύριο. Έλα! Να μεγαλώσουμε
Περισσότερα
