Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Ο Χρόνος, ο Έρωτας, ο Θάνατος: οι τρεις θεματικοί άξονες
02/02/2021, 11:16 μμ

Ο Χρόνος, ο Έρωτας, ο Θάνατος: οι τρεις θεματικοί άξονες

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας // *

 

Βάλτερ Πούχνερ, «Τα σημάδια του περάσματος», Ποίηση, εκδόσεις Οδός Πανός, Αθήνα, Νοέμβριος του 2020, σελ. 234

 

Ήδη από το εξώφυλλο φανερώνεται η αυτεπίγνωση της ματαιότητας των πάντων, αφού τα έργα μας είναι σημάδια στην ακροθαλασσιά που θα τα σβήσει το κύμα, θα τα σαρώσει η καταιγίδα, θα τα εξαλείψουν ορμητικοί χείμαρροι.

Χειμαρρώδης και ο λόγος του Επίτιμου και Ομότιμου Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, συνιδρυτή (μαζί με τον αείμνηστο Σπύρο Α. Ευαγγελάτο) του πρώτου και εξαιρετικού Τμήματος Θεατρικών Σπουδών.

Συγγραφέας εκατό (100) επιστημονικών βιβλίων, μετά την συνταξιοδότησή του και την αποστασιοποίησή του από την μάχιμη ακαδημαϊκή διδασκαλία, επιδίδεται μετά σοφίας σε ένα ποιητικό έργο εν εξελίξει, σε μια διαρκή ομολογία πίστεως στο Επέκεινα, σε μια διαρκή αλληλοδιαδοχή στιγμών που θα γίνουν αιώνες στη φαντασία του συνδημιουργικού αναγνώστη.

Ο Χρόνος, ο Έρωτας, ο Θάνατος: αυτοί είναι οι τρεις θεματικοί του άξονες. Ο έρωτας για τη γυναίκα, το αιώνιο θήλυ, το αρχετυπικό, είναι ασίγαστος μέσα στο διάβα του καιρού. Αντιθέτως, όλο και ενισχύεται καθώς τα γηρατειά πλησιάζουν αργά μα σταθερά. Η φθορά και η ανημπόρια του σώματος παρομοιάζεται επιτυχώς – θριαμβευτικώς, θα έλεγα – με στοιχεία από την Φύση, την οποία ο γεννημένος στα δάση της Κεντρικής Ευρώπης εκ γενετής ποιητής αυστριακός Έλλην Βάλτερ Πούχνερ τιμάει και αναγάγει διαρκώς σε παγανιστική Θεά, Μητέρα των Πάντων και λίμνη αθανασίας.

Στίχοι σαν γνωμικά, φράσεις αδιάλειπτες, αξεδιάλυτες, ανεξάλειπτες από το ανθρώπινο μυαλό.

Η σοφία του Γνωστικού συνδυάζεται με τον στοχαστικό αγνωστικισμό. Είμαστε τόσο μικροί στην απεραντοσύνη του Γαλαξία, όπως φαίνεται στο ποίημα της σελ. 56 με τίτλο “Στις όχθες του Γαλαξία”.

Στις παρυφές της Επιστήμης, ο Ακαδημαϊκός Διδάσκαλος και σημαντική πνευματική οντότητα του καιρού μας, φιλοτεχνεί τον ιστό της Πηνελόπης, τον μίτο της Αριάδνης, σαν “κυκλοδίωκτος αράχνη” σκηνοθετεί το Φως σε χιλιάδες μυριάδων ποιητικές αποχρώσεις.

Είναι εργατικός σαν μέλισσα, ερωτικός σαν τρυγητής γύρης, προσανατολισμένος προς την Αλήθεια και την Ομορφιά, αφού δεν διστάζει να εξομολογηθεί μπροστά στον καθρέφτη του λευκού χαρτιού που τον γεμίζει με τα έντονα σημάδια μιας τέχνης παντοτινής, που αρέσκεται να παρουσιάζεται ως πρόσκαιρη.

Είναι μεγάλος στοχαστικός Ποιητής ο Βάλτερ Πούχνερ και κάποτε Πολιτεία και Ακαδημία θα πρέπει να το αναγνωρίσουν και να του ανταποδώσουν τα ανάλογα εύσημα.

Δίπτυχο αυτό το ποιητικό εικονοστάσι: εμπεριέχει δύο ποιητικές ενότητες (“Αμίλητο νερό” και “Όχθες”).

Η έννοια της κοσμικής αρμονίας των σφαιρών, κοινή στους πυθαγόρειους και στον σύγχρονο κορεάτικης καταγωγής φυσικό επιστήμονα Trinh Xuan Thuan (βλ. “The secret melody”), λαμβάνει στο ποιητικό έργο του αναγεννησιακού Ανθρώπου Βάλτερ Πούχνερ μια διαχρονική θέαση του Άπαντος (του ΌΛΟΥ) προς το οποίο κινείται πλησίστιος με πλήρη επίγνωση πως το μόνο που μένει από το πέρασμά μας στην Γη (πριν επιστρέψουμε στον άχρονο χώρο των απείρων δυνατοτήτων), το μόνο που διαρκεί πολύ περισσότερο από τις αντοχές του φθαρτού σαρκίου μας είναι η αλληλεπίδραση των κινημάτων της ψυχής μας με τα συμπαντικά ρεύματα πυρός, εκείνα που είχε εξυμνήσει ο “σκοτεινός” Ηράκλειτος.

Το στοιχείο της ειρωνείας είναι προσεκτικά ενταγμένο στην φιλοσοφική “Οδύσσεια” του Ποιητή Βάλτερ Πούχνερ. Είναι κυρίως διδακτικός, ως γέρων πολιός, σφυρηλατημένος από τα χρόνια σε μια διαρκή αγωνιστικότητα υπέρ της ζωής, της ένυλης κι εμπράγματης, αλλά της δυνητικής, σε εκείνο το απροσδιόριστο Μηδ-ΈΝ από το οποίο εκτινάσσονται όλες οι μονάδες.

Μόνο με υμνητικό-δοξαστικό τρόπο μπορώ να διαχειριστώ σαν κριτικός αυτή την πλημμυρίδα ιδεαλιστικού ποιητικού λόγου, που παραπέμπει στον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και σε ουμανιστικά ιδεώδη απολύτως σύγχρονα και επίκαιρα σήμερα.

Βαδίζουμε μέσα από μια πομφόλυγα του Χρόνου προς μια καινοφανή Αναγέννηση, όπου το Φως της Ειρήνης, της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης, της συμφιλίωσης με τον πλανήτη και με τον περιβάλλοντα εσωτερικό μας χώρο είναι η μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη προκειμένου να διασωθούμε από τις δύσκολες, μεταβατικές εποχές που περνάνε φασματικές πάνω μας και μέσα μας.

 

Βάλτερ Πούχνερ

 

Εξαιρετικό και περιγραφικό το τελευταίο αλλά όχι και στερνό του πόνημα σε αυτή την παλιρροϊκή και άριστα δομημένη ποιητική συλλογή. “Το μισό ποίημα” είναι η κατακλείδα και η συμπερασματική “Έξοδος” από αυτόν τον τόμο, πλούσιο σε νοήματα, μηνύματα, ποιήσεις, καθώς και απεσταγμένη εμπειρία ζωής στη μάχη για το Φως, το οικουμενικό και ανέσπερο, εκείνο που κτίζεται με την πνευματική δουλειά της μέλισσας που είμαστε όλοι μας. Κι ο καθένας ξεχωριστά.

Το “ωκεάνιο συναίσθημα” της ένωσης του ατόμου με το πρωταρχικόν Όλον, πριν “εκραγεί” και διασκορπιστεί σε μυριάδες θείους σπινθήρες, αυτό είναι το κύριο ανιχνεύσιμο στοιχείο στην υψηλή Ποιητική του Βάλτερ Πούχνερ. Κι αυτό του το εξαιρετικά προσεγμένο βιβλίο θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο στην αιθερική “δέλτο”, ως μαρτυρία ενός επαγρυπνούντος νοός στο βαθύ πηχτό σκοτάδι του σύμπαντος κόσμου λίγο πριν την Αιώνια Ανατολή.

 

 

* Ο Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας είναι ποιητής, θεατρολόγος και κριτικός (www.konstantinosbouras.gr)

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top