Νεοκλασσικισμός με άρωμα ρομαντισμού
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας // *
Δάφνη Μαρία Γκυ-Βουβάλη, «Τα λόγια του ονείρου», βακχικόν εκδόσεις, Αθήνα 2021, σελ. 88
Αναγγενησιακός ο διάκοσμος στο καινοφανές ποιητικό σύμπαν της δημοσιογράφου και ορκισμένης συγγραφέως με το περίτεχνο όνομα Δάφνη Μαρία Γκυ-Βουβάλη.
Πεποιημένη ευτοπία, θα μπορούσα να χαρακτηρίσω αυτό το μυθολογικόν «ευ ζην» (βλέπε σελίδα 22).
Έντονοι συμβολισμοί, αδροί (π.χ. «Η πόρτα που μ’ άνοιξε με οδήγησε στο φως», σελ. 23). Στην ίδια σελίδα τα σύννεφα απεικονίζονται «λευκά και στρουμπουλά» σαν τα αγγελάκια στους πίνακες της Αναγέννησης.
Διαχρονική ποίηση σε αρχαιοελληνικά μοτίβα και θέματα που δεν έχουν – ως φαίνεται – σκουριάσει ακόμη. Αντιθέτως, η πατίνα του Χρόνου τους προσδίδει μια σχεδόν περιπαθή νοσταλγικότητα, τόσο που σου φέρνει δάκρυα στα μάτια η τόση αγνότητα, που αθωότητα όμως δεν είναι, αφού σε ένα άλλο, βαθύτερο επίπεδο κυριαρχεί η Νύχτα, η σκοτεινή Εκάτη, η Άρτεμη-Αστάρτη με τόνους Κυμοθόης που κολυμπάει αμέριμνη στα τρικυμισμένα αιθερικά ρευστά, εκείνα που στοίχειωναν τα όνειρα και τους εφιάλτες του Ηράκλειτου.
Το όνειρο κατέχει κεντρική θέση σε αυτόν τον συνειδητό, κατευθυνόμενο διαλογισμό με λέξεις. Η δεινή ποιήτρια πλάθει μέσα της τον παράδεισο που δεν ανευρίσκει έξω της και τα τεράστια ποιητικά μάτια της παραπέμπουν σε μάσκα, τραγική και ανέκφραστη.
Η Σαπφώ έχει την τιμητική της, έτσι που ακόμα κι αν δεν υφίσταται ο όρος «γυναικεία ποίηση» θα έπρεπε να τον επινοήσουμε ειδικά για την Δάφνη Μαρία Γκυ-Βουβάλη.
Μαγικό το σύμπαν, μαγικός κι ο διασκελισμός της, κάστρα, πύλες, φύλακες και κλειδιά, από εκείνα τα παλιά, τα χειροποίητα που έβγαιναν μόνο σε ένα πρωτότυπο, υποσυνείδητος ίσως σχολιασμός για τη σημερινή ομοιομορφία.
Επαναλαμβανόμενος μινυρισμός (κι όχι μόνον μέσα από τις παρηχήσεις του μι – σελ. σελ. 21).
Νεοκλασικισμός με άρωμα ρομαντισμού, παθιασμένου αλλά όχι αυτοκτονικού, θλιμμένου αλλά όχι μελαγχολικού. Είναι ευλογημένη η ποιήτρια από τα ξάστερα νερά του Αιγαίου που καθιστούν διαφανή την ματιά των αναζητητών της Αλήθειας, συνώνυμη με την Αλήθεια και την Ομορφιά.
Η μουσική πρωταγωνιστεί σε αυτή την αλλόκοτη, παλιομοδίτικη θα έλεγα γραφή. Οι νότες «φτερουγίζουν στο προσκέφαλό της» (σελ. 14) και καθιστούν τα αιθερικά πετάγματα τής κουρασμένης ψυχής της εφικτά. Ίσως αν δεν είχαμε ποτέ καμία απόδειξη για τα άλλα πεδία και τις παράλληλες διαστάσεις και μόνη η δίψα μας για κάτι που δεν υποπίπτει στις φτωχές πέντε αισθήσεις μας είναι αρκετή ένδειξη για να καταδικάσουμε κάθε υλιστικό πραγματισμό.
Πληθώρα ρομαντικών επιθέτων (βλέπε σελίδα 14), αλλά και λαϊκές εκφράσεις, παραδοσιακή χρήση του λόγου, δημοτική γλωσσοπλασία και εικονοπλασία, αγγελική εκπαγλότητα (όπως στους πίνακες του αδικημένου – από τους μέτριους της εποχής του – Κωνσταντίνου Παρθένη).
Αυτό ακριβώς είναι η Δάφνη Μαρία Γκυ-Βούβαλη: αδικημένη. Παρ’ όλο που ξεδίψασε τους στοχασμούς της μέσα από τις σελίδες της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», ζει στο περιθώριο του μετανεωτερικού πυρετού μας, κερδίζει διακρίσεις και κατακτά έπαθλα σε διακριτικούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, είναι εδώ παρούσα και διαλαλεί τα ουράνια κάλλη μιας Ομορφιάς που δεν έχει γίνει πάνδημος.
Δάφνη Μαρία Γκυ-Βουβάλη
Η δραματικότητα που προσδίδει η ίδια στο έργο της (έτσι όπως το αντιλαμβάνεται βεβαίως, αφού κανένας δημιουργός δεν βλέπει το πνευματικό του «παιδί») αποκαλύπτεται από την μονολεκτική σκηνική οδηγία «Αυλαία», με την οποία κλείνει το ποίημα «Το άγγιγμα» της σελίδας 16.
Η Δάφνη Μαρία Γκυ-Βουβάλη είναι πέρα πολύ από την ποιητική μορφή, ερωτοτροπεί με την πεζογραφία, στο είδος της ευτοπικής διηγηματογραφίας, που εξιδανικεύει τα πράγματα χωρίς απαραιτήτως να τα ωραιοποιεί. Και μόνον η τάση φυγής της ομιλούσας ποιητικής φωνής είναι αρκετή για να δηλώσει το σκότος από το επιχειρεί να αποδράσει προς το Φως. Τα ποιήματά της είναι παράθυρα σε έναν καλύτερο κόσμο, από εκείνους που μόνον οι γνήσιοι πνευματικοί άνθρωποι ονειρεύονται και υλοποιούν.
Γαλήνη, απροσδόκητη και ευπρόσδεκτη προσδίδει στον επαρκή βεβαρυμένον αναγνώστη η ανάγνωση αυτού του βιβλίου. Καταναλώνεται αργά, σαν σπιτικό λικέρ, με γαρύφαλλο, κανέλλα κι αρμπαρόριζα ίσως.
Ενδεχομένως, δεν θα βρείτε ένα βιβλίο όμοιο μ’ αυτό. Αναζητείστε το!
* O Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας είναι Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ (www.konstantinosbouras.gr)
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ένα νέο λογοτεχνικό «τοπίο»;
16/04/2024, 9:09 μμ -
Παρακείμενα: «Το παρήγορο συναίσθημα της εσωτερικής έκλαμψης»
16/04/2024, 9:08 μμ -
Η δύναμη του πεπρωμένου
16/04/2024, 9:06 μμ -
Παραμύθια από ζάχαρη, μέλι και ποίηση
16/04/2024, 9:05 μμ -
Ψυχολογικά περάσματα προς τη βιολογική ολοκλήρωση
16/04/2024, 9:00 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Να με θυμάσαι
του Άγγελου Πετρουλάκη // * Η γυναίκα, που έπιασε το χέρι του άντρα και το τράβηξε ελαφρά προς το μέρος της για να το ακουμπήσει στη συνέχεια στο στήθος της, δεν ήταν μια οποιαδήποτε γυναίκα ή τέλος πάντων μια
Περισσότερα -
Διήγημα: “Αίσια δόξα”
Γράφει ο Μάνος Μαυρομουστακάκης // Α ί σ ι α δ ό ξ α Κίνησε πολύ πρωί για τη δουλειά του. Η γη των ατελέσφορων παρέμενε ξένη των βλεμμάτων του. Αυτών που κάθε στιγμή
Περισσότερα -
Το πρόσωπο και τα προσωπεία του Τζων Αυλακιώτη
Γράφει η Ελένη Γκίκα // Ο Μαρής, μετά τη Μεταπολίτευση, υπογράφει το πιο πολιτικό του μυθιστόρημα, το προτελευταίο στο σύνολο της τεράστιας παραγωγής του και ένα από τα καλύτερά του. Επανακυκλοφορεί και τον εντάσσει στους μεγάλους του είδους.
Περισσότερα -
«Προβαίνουν εις πολλαπλάς ασχημίας» (Μέρος 2ο)
Γράφει η Αγγελική Κώττη // Μέρος 1ο >> «Εγγλέζικα κανόνια στην Ακρόπολη. Πού να το βάλει νους ανθρώπου;» Πέντε χωροφύλακες φυλούσαν την Ακρόπολη μέχρι την επόμενη μέρα που ξεκίνησαν τα Δεκεμβριανά. Στις 4 Δεκεμβρίου, είκοσι Αγγλοι στρατιώτες με
Περισσότερα -
“Σε ζωντανή σύνδεση” – Διήγημα της Αγγέλας Γαβρίλη
Δεν κοιμόταν πια. Ή μάλλον έκανε ότι κοιμόταν, μέχρι να αποκοιμηθεί εκείνη, μέχρι να ακούσει την ανάσα της να γίνεται πιο βαθιά, μέχρι να χαλαρώσει το χέρι της το γαντζωμένο στην πλάτη του. Έτσι μόνο μπορούσε να κοιμηθεί του
Περισσότερα -
Παραμύθι: “Πως ξυπνούν τα παραμύθια;”
της Μαρίνας Καβαλλιεράκη // Με έναν τρόπο μόνο. Αυτόν που ανακάλυψε μια μέρα του Ιούλη η Μυρτιά που όλοι μπερδεύονται και τη φωνάζουν Μυρτώ και εκείνη όλο τους διορθώνει. Αισθάνεται σπουδαία που το όνομά της ξεχωρίζει γιατί από
Περισσότερα -
Ο Τζιμ Σέρινταν σκηνοθετεί την «Μυστική γραφή» του Σεμπάστιαν Μπάρυ
Γράφει ο Δημήτρης Κιαχίδης // «Η μυστική γραφή» Σκηνοθεσία: Τζιμ Σέρινταν Σενάριο: Τζιμ Σέρινταν Τζόνι Φέργκιουσον βασισμένο πάνω στο βιβλίο του Σεμπάστιαν Μπάρυ Ερμηνείες: Ρούνει Μάρα, Βανέσα Ρεντγκρέιβ, Έρικ Μπάνα, Τέο Τζέιμς, Έινταν Τέρνερ Υπόθεση: Στην Ιρλανδία
Περισσότερα
