«Ας μιλήσει ο Πόνος»
Γράφει ο Δημήτρης Βαρβαρήγος //
Μαρία Σκουρολιάκου: «Σώμα του χρόνου», Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων “Χάρη Τζο Πάτση”
Η ποίηση της Μαρίας Σκουρολιάκου είναι η καλά οργανωμένη αποτύπωση υπαρξιακών αποθεμάτων και η σύνθεση εμπειριών που πηγάζουν από τα ανήλιαγα βάθη του συνειδητού και της φαντασίας φανερώνοντας μέσα από τον πλούσιο συναισθηματικό κόσμο της ένα αστείρευτο πνεύμα, όπου οικιοθελώς ο αναγνώστης αναγκάζεται να ταυτιστεί με τις απόψεις της δημιουργού, για να καταφέρει να μοιραστεί μαζί της στοιχεία που δομούν τον άνθρωπο: όπως η πίστη, η ελευθερία και φυσικά η αγάπη, και κάθε άλλη μεγάλη Αρετή, όπως τρέφει βαθιά στο πνεύμα της η ποιήτρια.
Στους κουρασμένους δρόμους
Ας μιλήσει ο πόνος.
Για τα σκυφτά κορίτσια,
στα σπλάχνα της ανατολής
που βάφουν με σιωπή την έρημο.
Για τις γυναίκες, στης Δύσης τα παζάρια,
σε διαδρομές κορμιά που σέρνονται
με πληρωμένες λ-έξεις.
Ας μιλήσει ο πόνος.
Για τα παιδιά τα προδομένα,
που δεν ανθίζει
στο κορμί τους ανοίξει
και ρημαγμένα
απ’ των εισβολέων τα χέρια
στοιχειώνονται
να ζουν τα μισά
Για τ’ άλλα τα σκελετωμένα
που ψάχνουν ψωμί και ύπαρξη
κι όλο τα σβήνουν οι πολιτισμένοι
απ’ τις σελίδες του αίματος
ασύστολα.
Ας μιλήσει ο πόνος.
Για τους λαούς που άδικα
συντρίβονται κι είναι
στα απάτα βουνά ο Θεός τους.
Που κουβαλούν στα βράχια της σιωπής
αιώνες φρίκης, λεηλατημένα ιερά
κι επιβολή φερμένη από Δούρεια τάματα.
Ότι ο θάνατος χοροί την όψη του Ιανού
και λάμπει στ’ ακριβά συμπόσια
με τους καλοντυμένους δράκους
Σωρεύει δέσμιους της πλάνης
και ζωντανούς
που δεν μιλούν
πιότερο τους νεκρούς
Στους κουρασμένους δρόμους του ανθρώπου
θρηνώ για τη χαμένη ισότητα.
Η Σκουρολιάκου, χειρίζεται τη γλώσσα με μία άνεση που δεν προέρχεται μόνο από γνώσεις, αλλά περισσότερο από τα διανοητικά και οργανικά αποθέματα της και που απ’ ότι φαίνεται έχουν καλά οργανωμένη την αυτάρκεια της βιωματικής εμπειρίας.
Έμπλεο ευαισθησίας το συνολικό αποτέλεσμα της συλλογής, σε βαθμό που δεν είναι καθόλου και τίποτα τυχαίο. Η γραφή της χαρακτηρίζεται από ευδιάκριτα νοήματα. Ένα ύφος γραφής που το συναντάμε στην ώριμη γλώσσα.
Και είναι όμορφα διαβάζοντας, να ακουμπάς επάνω σε λέξεις, που η ίδια η δημιουργός του δεν καταπάτησε παρά τις εξέφρασε μέσα από τις νοητικές δυνάμεις που κοσμούν και χειρίζονται τον ψυχικό κόσμο της .
Τι πιο όμορφο λοιπόν από το να πορεύεται ο νους του αναγνώστη με τη διάνοια του στίχου όπως πορεύονται ταυτόχρονα τα όνειρα όλων των ανθρώπων προς την ένωση με τον άλλον.
Ο κήπος βλέπει
Ο κήπος βλέπει το αύριο
καθώς φεύγει αμείλικτα
στη ράχη του ήλιου.
Καθώς γδύνεται λέξεις ξάστερες
και καταιγίδες αιχμηρές
φοράει συλλαβές.
Στιγμές ανάβω
με κλαδιά-φιλιά σπασμένα.
Με χέρια-φύλλα του φθινόπωρου
που πέσανε στου χρόνου τα γκρεμνά.
Στο πλάι μου
-κορμός αειθαλής- το σώμα σου.
Πάντα εκεί.
Ποίηση ως εκφραστικός τρόπος μιας ατομικής αρμονίας που αναβλύζει σαν φυσική ανάγκη της ύπαρξης της. Έννοιες π’ αναζητούν το βάθος των πραγμάτων και των συναισθημάτων.
Σε πολλούς στίχους βρίσκονται οι δυσκολίες που συναντάμε κάθε στιγμή στη ζωής μας· κι όπου όλες μαζί εμφορούνται, έτσι απλά ως ειμαρμένη παρουσιάζοντας κάθε τι βαρυσήμαντο.
Η απάντηση που δίνει μέσα από τα ποιήματα της η ποιήτρια στο ερώτημα είναι: Πως θα ήταν βαρυσήμαντο κάτι, αν δεν ήταν δομημένο μέσα από δυσκολίες;.
Μέσα στη μεστή προοπτική των σκέψεων της διαφαίνεται πως κατοικεί μια άλλη ζωή πιο γόνιμη, γεμάτη αυθορμητισμό κι εμπιστοσύνη για τις ανθρώπινες αξίες.
Λόγος της συλλαμβάνει τον φαινομενικό κόσμο με την αισθητηριακή εμπειρία και τη λογική συνειδητότητα ενός ανθρώπου που ακολουθεί τους φυσικούς κανόνες της ζωής.
Πίσω από αυτή τη συνειδητή εκφορά, κυριολεκτικά ενυπάρχουν αδιόρατες και ρευστές κινήσεις, συμβολισμοί, ψίθυροι υπονοούμενοι σ’ ένα σύμπαν αρχέτυπων συμβολισμών που συνιστούν την βαθύτερη υπόσταση μιας τέλειας αφηγηματικής έκφρασης η οποία ενεργοποιεί κώδικες ζωής με άπειρες εικονοποιητικές δυνατότητες.
Ύφος λιτό οργανικά αυτάρκες ακολουθεί την αποκρυπτογράφηση κανόνων, τάσεων, δεκτικότητας κι ανατροπών σε μια επικοινωνιακή γλώσσα που ενεργοποιεί τη φαντασία και τη συμβολική έκσταση όλων των παλίμψηστων νοημάτων.
Έτσι η ποίηση της ως αναπαράσταση της πραγματικότητας υποκαθίσταται από την αρχέγονη ιστορία της λέξης σε έργο άξιο που δεν έχει ωραία ή άσχημα θέματα αλλά μεστή ύλη.
Αυτή τη δεινότητα προβάλουν τα ποιήματα της συλλογής και θέτουν τον αναγνώστη να ακολουθήσει τις έννοιες τους.