Fractal

Ο άνθρωπος-τρένο

Γράφει ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος //

 

Ιωάννης Σ. Παπουτσάκης «Στις ράγες της μνήμης», Εκδόσεις Βακχικόν

 

Διαβάζοντας αρκετές ποιητικές συλλογές έχουμε συναντήσει κατά καιρούς αρκετούς ποιητές, που έχουν πολυσχιδή δραστηριότητα. Εννοούμε ποιητές, που δεν υπηρετούν μόνο τη μούσα της ποίησης, αλλά ασχολούνται και με διάφορα άλλα ενδιαφέροντα και παρά το γεγονός ότι η δραστηριότητά τους κατακερματίζεται σε πολλές και διάφορες ασχολίες κατορθώνουν να αρθρώσουν άρτιο ποιητικό λόγο.

Μια τέτοια περίπτωση βλέπουμε και στον Ιωάννη Σ. Παπουτσάκη διαβάζοντας την ποιητική του συλλογή «Στις ράγες της μνήμης», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Βακχικόν». Και λέμε παρόμοια περίπτωση με εκείνες, που αναφέραμε παραπάνω γιατί, ενώ ο Ιωάννης Σ. Παπουτσάκης έχει αναπτύξει πολυσχιδή δραστηριότητα στο χώρο της δημοσιογραφίας, του κινηματογράφου και του αθλητισμού, με τη συγκεκριμένη ποιητική συλλογή μας αποκαλύπτει και την ποιητική του δεινότητα.

«Στις ράγες της μνήμης», λοιπόν, τιτλοφορείται η ποιητική συλλογή του Ιωάννη Σ. Παπουτσάκη. Ο ποιητής παρουσιάζει τον άνθρωπο σαν τρένο, που κυλάει γοργά πάνω στις ράγες. Με τα χρόνια οι ράγες γερνάνε και γεμίζουν σκουριά. Τι μένει από το φως και το χαμόγελο των παιδικών μας χρόνων; Κάποιες μοναχικές σκιές, που τριγυρνούν στα κοιμητήρια και «ανάβουν με δέος το καντήλι των αναμνήσεων». Αλλά και το σκηνικό είναι τραγικό: «Σταθμοί έρημοι, ξεχασμένοι / Τρένα που δεν θα ξανασφυρίξουν», «Ράγες χορταριασμένες / Σταθμάρχες που δακρύζουν», μια εικόνα εγκατάλειψης και θλίψης, μια εικόνα, που σπάει κάθε ωραιοποίηση της ζωής και μας δείχνει την σκληρή όψη της πραγματικότητας όπως είναι.

Όμως, πρέπει να παρατηρούμε αυτή την πραγματικότητα μένοντας αδρανείς; Κάθε άλλο. Το παιδί, που κρύβαμε μέσα μας, μεγάλωσε και οι μεγάλοι του το θυμίζουν σε κάθε βήμα. Μα, εκείνο «αντιστέκεται / Πηγαίνοντας κόντρα στον καιρό» και «συνεχίζει να πορεύεται / στην κοινωνία των μεγάλων / μ’ ένα πικρό χαμόγελο / για τα παιδιά που ολοένα λιγοστεύουν».

 

Ιωάννης Σ. Παπουτσάκης

 

Ο Ιωάννης Σ. Παπουτσάκης έχει κάποιες επιρροές στα ποιήματά του, που δείχνουν πόσο έχει μελετήσει και έχει εμβαθύνει  στην ποίηση. Η γιαγιά, που «καθαρίζει φασολάκια στην αυλή» θυμίζει τις εικόνες της ελληνικής υπαίθρου, που μας έδωσε παραστατικότατα η πένα του Γιάννη Ρίτσου, ενώ οι στίχοι: «Δεν καταφέραμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο αδελφέ μου / Όμως δεν κατάφερε κι ο κόσμος / ν’ αλλάξει εμάς», μας παραπέμπει και πάλι στο Ρίτσο και στον Ναζίμ Χικμέτ.

Πολλοί άνθρωποι αναρωτιούνται πως θα ήταν η ζωή αν υπήρχε δικαιοσύνη και ο Ιωάννης Σ. Παπουτσάκης θέτει επιτακτικά τα ερωτήματα, όμως δεν το βάζει κάτω. «Αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα» ξεκινάει στο ποίημα «Ήλιος» για να καταλήξει: «Κι όσο υπάρχει ήλιος θα γεννιούνται όνειρα / θα γεννιούνται ελπίδες / θα γεννιούνται ανυπόταχτες ψυχές».

Ο αγώνας για ένα καλύτερο αύριο δεν είναι εύκολος. Ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Υπάρχουν νύχτες μοναξιάς, όμως ο ποιητής μας, αντέχει κι ας έχει η τίμημα βαρύ η επανάστασή του.

Συμπερασματικά, η ποιητική συλλογή του Ιωάννη Σ. Παπουτσάκη «Στις ράγες της μνήμης» είναι ένα έργο, που τραβάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη με μικρά σε μέγεθος, αλλά αρκετά μεγάλα σε νόημα ποιήματα.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top