Fractal

Οι προφητείες της Γιαννάκη

Γράφει ο Δημήτρης Καρύδας //

 

Ευτυχία Γιαννάκη «Στη φωλιά του ιππόκαμπου», εκδ. Ίκαρος

 

Το πέμπτο στη σειρά αστυνομικό μυθιστόρημα της Ευτυχίας Γιαννάκη και το δεύτερο στην τριλογία του βυθού με τίτλο «Στη φωλιά του ιππόκαμπου» (εκδόσεις Ίκαρος) είναι πιθανώς το πρώτο του είδους που γράφτηκε στη διάρκεια της ‘’καραντίνας’’. Πέρα από την επικαιρότητα του όχι και τόσο μακρινού ‘’εγκλεισμού’’ η Γιαννάκη από μια ευτυχή συγκυρία έμπνευσης καταπιάνεται στο μυθιστόρημα της με καταστάσεις που έλαχε με την κυκλοφορία του βιβλίου να μοιάζουν πολύ επίκαιρα: Γυναικοκτονία, ενδοοικογενειακή βία, παράνομο εμπόριο έργων τέχνης. Με δεδομένη την εποχή που γράφτηκε το βιβλίο ορισμένα από τα γεγονότα του μοιάζουν ως μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Πέρα από τη συγκεκριμένη επισήμανση η Γιαννάκη επιστρέφει με την Πέμπτη περιπέτεια του αστυνόμου Χάρη Κόκκινου και της ομάδας του με επίκεντρο το Κολωνάκι και την Ύδρα. Εδώ, υπάρχει άλλη μια ιδιαιτερότητα που προσθέτει κάτι απόλυτα ευρηματικό και όχι ιδιαίτερα συνηθισμένο στην πλοκή ενός αστυνομικού μυθιστορήματος. Πατώντας στα όρια της πραγματικότητας και στις παρυφές της μυθοπλασίας η Γιαννάκη στο επίμετρο του προηγούμενου βιβλίου μας αποκάλυψε ότι ο Χάρης Κόκκινος είναι αληθινό πρόσωπο με το οποίο έτυχε να συναντηθεί και από τις διηγήσεις του εμπνεύστηκε τη σειρά των σχετικών βιβλίων. Αλήθεια ή ψέματα; Πραγματικότητα ή ένα ακόμη κεφάλαιο γραμμένο προκαταβολικά για να μας οδηγήσει στα όσα συμβαίνουν Στη φωλιά του ιππόκαμπου; Το γνωρίζει προφανώς μόνο η ίδια. Η Γιαννάκη μπαίνει και η ίδια μέσα στη μυθοπλασία του βιβλίου της αφού η έρευνα των στοιχείων που έχει πάρει στα χέρια της την οδηγούν στην Ύδρα όπου στην ουσία εισέρχεται πολύ δυναμικά (και πρωταγωνιστικά) στην έρευνα του Χάρη Κόκκινου. Παράλληλα, το ταξίδι στην Ύδρα αποτελεί μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για τη Γιαννάκη ώστε να μας καταθέσει ορισμένες από τις προσωπικές αναμνήσεις της όχι με τα τουριστικά αξιοθέατα του νησιού αλλά τη σπουδαία Μαργαρίτα Καραπάνου που βρισκόταν εκεί όταν έγραψε τον αριστουργηματικό ‘’Υπνοβάτη’’, ένα από τα σπουδαιότερα βιβλία της νεότερης Ελληνικής λογοτεχνίας.

Σας μπερδέψαμε; Οι μόνιμοι και τακτικοί αναγνώστες της Γιαννάκη σίγουρα δεν θα έχουν πρόβλημα να κάνουν τις αναγκαίες συνδέσεις και να αντιληφθούν πως μέσα από την άχλη του μύθου ή την πραγματικότητα (ενδεχομένως) η Γιαννάκη βάζει τη συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων μέσα στο κάδρο των πρωταγωνιστών του βιβλίου. Οι υπόλοιποι μπορούν απλά να διαβάσουν ως μια αυτόνομη ιστορία το βιβλίο.

 

Ευτυχία Γιαννάκη

 

Ας πάμε και στα υπόλοιπα. Η υπόθεση του βιβλίου ξεκινάει με ένα μάλλον τυπικό έγκλημα. Μια μαχητική δημοσιογράφος –στα όρια του αστικού και κοινωνικού ακτιβισμού- βρίσκεται δολοφονημένη στην πισίνα του πρώην συζύγου της ενός εκκεντρικού πλην επιτυχημένου ζωγράφου που δικαίως θεωρείται ως ο νούμερο 1 ύποπτος αφού έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης. Όπως έχουμε ξαναγράψει και για μερικά από τα προηγούμενα βιβλία της Γιαννάκη το ‘’ποιος είναι ο δολοφόνος’’ δεν είναι ποτέ το απόλυτο ζητούμενο. Όπως και σε αρκετά από τα προηγούμενα βιβλία της το συγκεκριμένο έγκλημα συνδέεται με κάτι καλά κρυμμένο στο μακρινό παρελθόν και κάπως έτσι η δράση μεταφέρεται στην Ύδρα αφού εκεί ‘’τρέχει’’ μια παράλληλη ιστορία του φόνου μιας νεαρής κοπέλας πριν από αρκετές δεκαετίες. Οι δύο υποθέσεις συνδέονται φυσικά μεταξύ τους και ο ένοχος των δύο (στην ουσία αρκετά περισσότερων) φόνων είναι κοινός. Γρήγορα ο εκπαιδευμένος αναγνώστης θα αντιληφθεί ποιος είναι αφού όπως είπαμε η Γιαννάκη στα βιβλία της μοιράζει απλόχερα στοιχεία και δεν τα κρύβει. Ενδεχόμενα, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι είναι το κίνητρο των φόνων. Συμπερασματικά: Σε ένα ακόμη βιβλίο η Γιαννάκη καταφέρνει να βρει μικρούς ή μεγαλύτερους δρόμους ώστε να πρωτοτυπήσει παρότι διαχειρίζεται μια θεωρητικά συνηθισμένη ιστορία. Εξελίσσει τις ζωές και τους χαρακτήρες των σταθερών πρωταγωνιστών της, όπως ο Χάρης Κόκκινος και τα παλιά ή νεότερα μέλη της ερευνητικής ομάδας του. Και φυσικά παντού στο βιβλίο είναι διάχυτη η διάθεση της Γιαννάκη να σχολιάσει κοινωνικά φαινόμενα αλλά και χαρακτήρες αρκετές φορές με το καυστικό υποδόριο χιούμορ της. Εννοείται ότι το δικαιούται. Όχι μόνο με την τυπική ‘’συγγραφική άδεια’’ αλλά γιατί όπως σας εξηγήσαμε νωρίτερα βάζει και τον εαυτό της στο πλαίσιο του πρωταγωνιστικού ρόλου και όχι του απλού αφηγητή ή παρατηρητή. Μετά από πέντε βιβλία η Γιαννάκη συνεχίζει να αποτελεί μια φρέσκια φωνή στην Ελληνική αστυνομική λογοτεχνία.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top