Fractal

«Να σπάσω την πέτρα που μου βαραίνει το στήθος»

Γράφει ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος //

 

Ειρήνη Παραδεισανού «Στη φλέβα της πέτρας», εκδ. Βακχικόν

 

Πριν από λίγο καιρό διαβάσαμε την ποιητική συλλογή της Ειρήνης Παραδεισανού «Στη φλέβα της πέτρας», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Βακχικόν». Καθώς τυχαίνει να έχουμε διαβάσει και την προηγούμενη ποιητική συλλογή της διαπιστώνουμε πως η ποιήτρια βελτιώνεται δίνοντάς μας ακόμα καλύτερα δείγματα.

Η ποιητική συλλογή της Ειρήνης Παραδεισανού είναι γραμμένη σε ελεύθερο στίχο με εσωτερικό ρυθμό. Ενώ υπάρχει ένας συμβολισμός και σε ορισμένα ποιήματα μια υπερρεαλιστική διάθεση, τα ποιήματα της συλλογής δεν έχουν δύσκολα νοήματα και καταφέρνουν να διατηρούν μια αμεσότητα από την ποιήτρια προς τον αναγνώστη.

Τα θέματα που καταπιάνεται η Ειρήνη Παραδεισανού στη συγκεκριμένη ποιητική συλλογή είναι αρκετά. Θα αρκεστούμε στα κυριότερα.

Ένα σεβαστό μέρος της ποιητικής συλλογής περιλαμβάνει ποιήματα για την ποίηση και τους ποιητές. Αρχικά συναντάμε ένα ποιητικό «γράμμα στον Κώστα Καρυωτάκη, όπου η ποιήτρια κατηγορεί τους φιλόλογους για τις θεωρίες που κατασκευάζουν για τους ποιητές. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι η Ειρήνη Παραδεισανού είναι και η ίδια φιλόλογος. Το παραπάνω ποίημα σε ορισμένα σημεία γίνεται απολογητικό: «συγχώρα μας ποιητή, / μα δεν ξέρουμε τρόπον άλλο να υπάρξουμε.», ενώ παρακάτω γίνεται ειρωνικό: «εμείς που δεν θα πεθάνουμε ποτέ από αηδία» παραπέμποντας στην περίφημη «Πρέβεζα». Το τίμημα της ποίησης είναι βαρύ και η έμπνευση μια «πομπή από θανατερά μυρμήγκια που φιδοσέρνονται / κατάσαρκα στη φλέβα του αλατιού.» Η ποιήτρια δεν δέχεται συμβουλές για τη γραφή της: «Εγώ πάλι του κεφαλιού μου θα κάνω.» γιατί: «το βρίσκω πιο επείγον / να σπάσω την πέτρα που μου βαραίνει το στήθος. / Δε βρίσκω τρόπο άλλο να πάρω ανάσα.» και η ποίηση χαρακτηρίζεται ως καρφί και οι λέξεις ως καυτά πετράδια που καίνε τη γλώσσα.

 

Ειρήνη Παραδεισανού

 

Αρκετά ποιήματα της ποιητικής συλλογής της Ειρήνης Παραδεισανού αναφέρονται στους πρόσφυγες. Η ποιήτρια βγάζει κραυγή αγωνίας με την τεχνική της επανάληψης: «δέκα χιλιάδες παιδιά πρόσφυγες έχουν εξαφανιστεί στην Ευρώπη». Ο συγκεκριμένος στίχος επαναλαμβάνεται πέντε φορές διαδοχικά για εμπέδωση. Μήπως και συνειδητοποιήσουμε τι γίνεται δίπλα μας: «Βρέφη γερμένα στην πηγή / ορθώνουν τον λαιμό που διψά / στο ουράνιο στερέωμα / μισανοίγουν το στόμα / και απλώνουν λεπίδες σκουριασμένες τα δόντια / λίγο πριν πέσουν λίπασμα / στη λάσπη των ανθρώπων.» Τα μάτια είναι τρύπια, το κρανίο γυμνό και το ποίημα αρνείται να τελειώσει.

Συμπερασματικά η ποιητική συλλογή της Ειρήνης Παραδεισανού «Στη φλέβα της πέτρας» είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, που μπορεί να προβληματίσει και να βάλει σε σκέψεις τον αναγνώστη.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top