Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Η ποίηση ανθίζει πάντα
19/08/2020, 9:45 πμ

Η ποίηση ανθίζει πάντα

Γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου //

 

 

 

Κατίνα Βλάχου: «Σκιά και μνήμη», 30 ποιήματα και χαϊκού, Εκδόσεις Φιλύρα, 2020, σελ. 44

 

Η Κατίνα Βλάχου, η οποία γεννήθηκε στην Κέρκυρα, σπούδασε αρχιτεκτονική στη Γαλλία και εργάστηκε στην Κολωνία, την Αθήνα και την Κέρκυρα, μόλις εξέδωσε το ενδέκατο βιβλίο της, την ποιητική συλλογή Σκιά και μνήμη. Ενώ ξεκίνησε τη λογοτεχνική της πορεία το 1996 με ένα μυθιστόρημα και πεζογραφήματα, τα τελευταία χρόνια επιδίδεται σχεδόν συστηματικά στη συγγραφή στίχων που συνδέονται με ποικίλα θέματα, κυρίως με αναμνήσεις, αισθήματα, αλλά και τη φύση..

Στο παρόν βιβλίο και στο εν είδει προλόγου μότο της ενότητας με τον τίτλο «Μνήμη», διαβάζουμε:

 

Τέχνη της ζωής

                          μέχρι το θάνατό μας

                         σε μαθαίνουμε

 

Κάθε ποίημα έχει τον δικό του τίτλο, αλλά στην ίδια σελίδα και πάνω από αυτό υπάρχει ένα χαϊκού το οποίο κατά κάποιο τρόπο το επεξηγεί ή το συμπληρώνει. Ας πούμε, το πρώτο ποίημα, το «Όταν κουραστώ. Δεν ξέρω αν σε ωφελεί, το οποίο αναφέρεται σε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο που έχει εκδημήσει, αρχίζει με το εξής χαϊκού:

 

Όταν κουραστώ

                           στείλε μου ένα σύννεφο

                           να ’ρθω να σε βρω

                          

                          Δεν ξέρω αν σε ωφελεί

 

                 Είχες στο μέτωπο σημάδι φωτεινό

                να λάμπει όλο αγάπη και σοφία

                Ήταν το βλέμμα σου γεμάτο ουρανό

                 για να πετάω με σιγουριά στην ευτυχία

                Τώρα σε βλέπω στα όνειρά μου αληθινό

                σ’ ένα «αλλού» όλο σιωπή και ησυχία

                να μου χαμογελάς με καλοσύνη…

 

     Η ποιήτρια συνεχίζει να απευθύνεται στο αγαπημένο πρόσωπο κι είναι σαν να το έχει απέναντί της, δίπλα της, και να του μιλάει με λατρεία. Σε επόμενο ποίημα διαβάζουμε την τρυφερή της εξομολόγηση:

 

                               Τα όνειρά μου

                               μέσα στη νύχτα φέγγουν

                               ολομόναχα

 

Κατίνα Βλάχου

 

                              Μαζί μου πάντα

 

                      Σα χάδι τρυφερό στη θύμησή μου

                      το χέρι σου αναδεύει τα μαλλιά μου

                      Κι από της νύχτας το άδικο σκοτάδι

                      μια χαραμάδα φως

                      σαν όνειρο ξανάρχεται η ζωή μου

                      πάντα μαζί σου

                      Γελάς μιλάς και σ’ αγαπάω

                      Κι είμαι δική σου

                      κι εσύ όπως τότε

                      μαζί μου είσαι

                      μαζί μου τώρα

                      μαζί μου πάντα

 

Τα τρυφερά λόγια συνεχίζονται, καθώς η ποιήτρια προσπαθεί να επικοινωνήσει με το αγαπημένο πρόσωπο που έχει κυριεύσει την ύπαρξή της:

 

Για παρηγοριά

της φύσης η ποίηση

ανθίζει πάντα

 

                                  What a wonderful world

 

Χτες κοίταζα τον ουρανό και σε είδα

Έπαιζε στο ραδιόφωνο το αγαπημένο σου τραγούδι

What a wonderful world

Ήταν ο ουρανός γαλάζιος

με λίγα σύννεφα λευκά στο βάθος

Κατέβηκα από το αμάξι

και μάζεψα λίγα κρινάκια

μόνο και μόνο  γα να σε βεβαιώσω

πως δεν μας ξέχασε η άνοιξη και φέτος…

 

Η δεύτερη ενότητα της συλλογής με τον τίτλο «Σκιά» στην οποία διαβάζουμε στίχους για τη φύση και τη ζωή έχει ως μότο το εξής χαϊκού:

 

                                       Εκπνοή ψυχής

                                       στο ρυθμό των λέξεων

                                       να ’ναι ποίημα;

 

Ιδού και το πρώτο ποίημα που έχει αυτοβιογραφικό χαρακτήρα και συνδέεται με τα αισθήματα και τα συναισθήματα της ποιήτριας:

 

                                      Σοφές ρυτίδες

                                      χάραξαν στο πρόσωπο

                                      τόσα που έζησε

 

                                            Σκιά και μνήμη

 

Καθώς νυχτώνει

διακρίνω τη σκιά μου στο ημίφως

απαλλαγμένη από το σαφές περίγραμμα

που άλλοτε περιόριζε το εγώ μου…

 

Διαχέομαι ευεργετικά

στου χρόνου το τετελεσμένο

πριν πω «τετέλεσται»

στην ομηρία της ύλης…

 

Θα κλείσουμε τούτο το κείμενο με το τελευταίου ποίημα της συλλογής, το «Επιθυμία», όπου η ποιήτρια εκφράζει ακριβώς αυτό, μιαν επιθυμία της:

 

                                 θα ’θελα να ζυγίσω την ψυχή μου ένα βράδυ

                                 να την τινάξω σαν σεντόνι το πρωί

                                 κι όλο το βάρος που της φόρτωσε η ζωή

                                 να γίνεται πούπουλο ελαφρύ σαν χάδι

 

Σε κάθε περίπτωση, περιμένουμε το επόμενο βιβλίο της Κατίνας Βλάχου που εικάζουμε πως πιθανότατα θα είναι κι αυτό ποιητικό.

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top