Fractal

Η αγάπη το μόνο πράγμα στο οποίο μπορούσε κανείς να πιστεύει

Γράφει η Μαρία Βρέντζου //

 

«Σεροτονίνη» του Μισέλ Ουελμπέκ, Μετάφραση: Γιώργος Καράμπελας, βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2019, σελ. 320

 

Διαβάζοντας Μισέλ Ουελμπέκ για πρώτη φορά, πραγματικά απόρησα για τον χαρακτηρισμό του ως μισογύνη, σεξιστή και ρατσιστή. Αντ’ αυτού αναγνώρισα έναν πραγματικό πολιτικό συγγραφέα, που με τρόπο κυνικά ρεαλιστικό αλλά και μεγάλη δόση χιούμορ, παρουσιάζει αλήθειες της ζωής που πολλές φορές δεν έχουμε την τόλμη να ομολογήσουμε ούτε στους ίδιους μας τους εαυτούς, ίσως και μέσα από ένα πλαίσιο μιας αγωνιώδους προσπάθειας μας για επιβίωση.

Το ουελμπεκικό σύμπαν είναι σκληρό, όπως η ίδια η ανθρώπινη κοινωνία. Τίποτα δεν χαρίζεται και τίποτα δεν είναι δίκαιο. Στο συγκεκριμένο πόνημα, ο Φλοράν – Κλωντ Λαμπρούστ, μεσοαστός μεσήλικας στα 46 του χρόνια, γεωργικός μηχανικός στο υπουργείο Γεωργίας, με δυνατότητα να παίζει κάποιον ρόλο στην αδιέξοδη χάραξη της αγροτικής γαλλικής πολιτικής σε ένα περιβάλλον όπου θριαμβεύει το ελεύθερο εμπόριο και ο ανταγωνισμός, έχει χάσει κάθε επιθυμία. Η ρηχή και αδιέξοδη σχέση του με μία νεότερή του Γιαπωνέζα που τον απατά και τον αντιμετωπίζει ως λύση στο οικονομικό της πρόβλημα, τον οδηγεί στην απόφασή του να ελευθερωθεί από αυτήν. Έτσι, γίνεται εκουσίως εξαφανισμένος. Παραιτείται από τη δουλειά του, ρευστοποιεί όλα τα περιουσιακά του στοιχεία και επιλέγει να διαμένει σε ξενοδοχεία χαμηλού προϋπολογισμού, υπό την αίρεση να επιτρέπεται το κάπνισμα μέσα στο δωμάτιο.

Σύντομα αυτή η ανηδονία θα τον οδηγήσει σε ένα οδοιπορικό επιστροφής από το Παρίσι στην επαρχία της Νορμανδίας, σε μία εσωτερική αναζήτηση και συνάντηση με την πραγματική αγάπη και έρωτα που έζησε στο παρελθόν και με δική του ευθύνη απαρνήθηκε. Υπάρχει επομένως το υπαρκτό πρόσωπο της Καμίγ, μόνο που είναι πλέον αργά για να ξαναβρεθεί μαζί της. Υπάρχει και ένας φίλος από τα φοιτητικά του χρόνια, Γάλλος αγροτοκτηνοτρόφος, που αδυνατεί να έρθει αντιμέτωπος με την παγκοσμιοποίηση και τα μέτρα της ευρωπαϊκής ένωσης.

Ο τίτλος του βιβλίου «Σεροτονίνη» παραπέμπει στο αντικαταθλιπτικό νέας γενιάς Captorix που ο κεντρικός ήρωας καταναλώνει, πράγμα που ενώ από την μια τον απαλλάσσει από την ολοκληρωτική κατάρρευση, από την άλλη του εξαφανίζει την λίμπιντο και του προκαλεί στυτική δυσλειτουργία. Κατά το συγγραφέα, τούτο καταστρέφει την προοπτική επίτευξης συντροφικής συγχώνευσης, αφού προϋπόθεση της, τουλάχιστον στο ξεκίνημα μίας σχέσης, είναι η έντονη σωματική ερωτική συνύπαρξη,

 

Μισέλ Ουελμπέκ

 

Αυτός είναι λοιπόν ο σύγχρονος δυτικός, λευκός άντρας, με μόρφωση και οικονομικό υπόβαθρο; Ένας άνθρωπος ανίκανος να επηρεάσει το περιβάλλον του και να προσφέρει αλλαγές για έναν καλύτερο κόσμο, καταθλιπτικός, έρμαιο της κατανάλωσης, της μοναξιάς και του σεξουαλικού εθισμού ή εναλλακτικά της σεξουαλικής ανικανότητας; Και πολύ περισσότερο, ένας άνθρωπος αμήχανος και ανέτοιμος να αντιδράσει ακόμη και απέναντι σε φαινόμενα ευτελισμού της αξίας της ζωής όπως η παιδεραστία. Και το αντίδοτο που προσφέρει στον εαυτό του τελικά; Τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, αλλά και η ίδια η αυτοκτονία ως επιλογή.

Και όμως υπάρχει απάντηση μέσα σ’ όλη αυτή την αβεβαιότητα. «Ο έξω κόσμος ήταν σκληρός, ανελέητος για τους αδύναμους, δεν τηρούσε σχεδόν ποτέ τις υποσχέσεις του, και η αγάπη ήταν το μόνο πράγμα στο οποίο μπορούσε ίσως κανείς να πιστεύει ακόμη».

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top