Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Μεταβολίζοντας την πραγματικότητα
05/10/2022, 11:06 πμ

Μεταβολίζοντας την πραγματικότητα

Από τον Κωνσταντίνο Μπούρα // *

 

Σωτήρης Π. Βαρνάβας, «Σε ιδίωμα δέντρων», εκδόσεις Γκοβόστη / Τα Ποιητικά, Αθήνα Απρίλιος 2022, σελ. 86

 

Εκπληκτικής αισθαντικότητας στίχοι, γραμματικής πρωτοτυπίας, συντακτικής καθαρότητας, που παραπέμπουν στο κλασικό συναπάντημα νοήματος και βιωμένου συναισθήματος.

Ένας ποιητής, που, παρά τον πλούτο των διακειμενικών του αναφορών και των γραμματολογικών του γνώσεων, επιστρέφει στο ουσιαστικό που είναι πάντα ουσιώδες.

Τα δυο του πρώτα ποιήματα «Βιβλιοδεσία» και «Σε σώμα δέντρων» συμπληρώνουν παραπληρωματικά την αυτουσία τού επουσιώδους μέρους που ανήκει συνεκδοχικώς και συνομιλεί με το Όλον, που, όσο κι αν μας διαφεύγει, επιτρέπει από καιρού εις καιρόν ενός είδους περιφερειακής – θα έλεγα – οράσεως δια τού παραθύρου τής Ποιήσεως.

Πύλη σε άλλους κόσμους, σε ενδόμυχες διαστάσεις που τις φέρουμε και μας φέρουν με τρόπο μυστικό, αυτόκλητο, αλλά όχι κι απρόκλητο.

Ο Ποιητής απαντάει σε ένα κάλεσμα από τη Φύση, ένδοθεν κι έξωθεν ταυτοχρόνως. Μεταβολίζει την ανιαρή πραγματικότητα με τρόπο σηροτροφικό.

Εποικοδομητικός ο λόγος του όταν είναι ειλικρινής και πιστός στον εαυτό του, διαυγής στις προθέσεις του, «σκοτεινός» στον στοχασμό του για τα επίγεια και τα ουράνια.

Ακριβώς αυτό πράττει λεπτουργώντας ο ομότεχνος Σωτήριος Π. Βαρνάβας [επιλέγω την καθαρεύουσα στην εκφώνηση τού μικρού του ονόματος]. Είναι λόγιος και λαϊκός συνάμα, όπως όλοι οι αυθεντικοί ποιητές που δεν απευθύνονται σε ακαδημαϊκό κοινό, αλλά ερωτεύονται τη ζωή μέσα από την πάντα ατελέσφορη και πάντα μοναχική, απελπισμένη πράξη τής γραφής. Είναι σαν να παρατηρείς τους άλλους από την απέναντι όχθη, χωρίς καμία διάθεση να προσομοιώσεις το συναίσθημα με το βιωμένο τίποτα, με το αποκωδικοποιημένο κενό. Ποίηση είναι η πλήρωσις ενός Αρρήτου Χάους, το γεφύρωμα ενός ορμητικού Ποταμού με λέξεις, ο εξορκισμός τού Άφατου με την παραλλαγμένη λογική θεώρηση τού μη νοησιαρχικώς μεταλήψιμου.

«Βιβλιοδεσία»: ένα ποίημα που θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ, που θα το ζήλευε ο κάθε εις και η πάσα μία που καταπιάνεται με την ιερή χρησμωδία τής παγιωμένης μελωδίας.

Δεν σας το παραθέτω για να αναζητήσετε το βιβλίο.

Αυτό το τεχνούργημα μόνο μέσα από αριστουργηματική ανάγνωση αναδίδει όλες τις απόκοσμες ευωδίες του.

Επιτέλους, η ποίηση ξαναγυρίζει στην πηγή της: στην παραδοσιακή κρήνη, όπου όλου προστρέχουμε να γεμίσουμε με ζωοποιόν πυρ τις αποξηραμένες συνάψεις των επιστημονικών νευρώνων μας. Η Ποίηση δεν είναι Επιστήμη, αλλά Τέχνη, βάλσαμο ζωής. Όπως σε αυτό το φωτεινό ορόσημο που φέρει τη μορφή βιβλίου.

 

Σωτήρης Βαρνάβας

 

Σταχυολογώ το γλαφυρότατο ποίημα με τίτλο «Τα σωματίδια τού Θεού» (από την σελίδα 81):

 

Με τόση ταχύτητα που τρέχουνε

τα σωματίδια τού Θεού

στους ώμους μεταφέροντας τα σήματα τής γνώσης

σ’ όποια γωνιά και να θελήσεις να κρυφτείς

μες σε χειρόγραφα

που ξόδεψες τις μέρες σου

σ’ άδειες σελίδες εντρυφώντας

ή σε τετράδια που άφησε στη μέση

η ιδεώδης αντάμωση

παντού εκεί το φως που κουβαλούν

έχει μια τάση βαθιά να εισχωρεί

γεμίζοντας τις αυλακιές τού νου

με ό,τι η σκέψη σταχυολογεί

γυρνώντας νυχθημερόν γύρω απ’ τον ήλιο.

 

Με τόσα πάρε δώσε η ψυχή

κι απ’ το ελάχιστο η τόση ενέργεια

μες στο δωμάτιο των συλλογισμών

έξω απ’ το πλήθος των θορύβων διαβιοί.

 

Λόγος στιλπνός σαν το στυγνό πελέκι τού Δία, σαν τον στιλβωμένο διπλού πέλεκυ τής Κλυταιμ(ν)ήστρας, σαν το διαπεραστικό φτερό ενός ανατόμου ορθογράφου….

 

 

* Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας (https://konstantinosbouras.gr)

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top