Fractal

Η «δεύτερη ζωή» του Αύγουστου Κορτώ

Γράφει ο Δημήτρης Καρύδας //

 

 

«Ρένα», Αύγουστος Κορτώ , εκδ. Πατάκη, σελ. 220

 

Η συγγραφική δράση του Αύγουστου Κορτώ χωρίζεται σε δύο περιόδους. Μια σαν φώς μεγαλύτερη και μια κατά πολύ μικρότερη. Στην ουσία αυτή η δεύτερη περίοδος μοιάζει να συνεχίζεται με το τελευταίο του μυθιστόρημα τη «Ρένα» και μοιάζει να ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια περίπου. Το σημείο αναφοράς για τον χαρισματικό Αύγουστο Κορτώ είναι η έκδοση του Βιβλίου της Κατερίνας. Ήταν προφανώς το λιγότερο αναμενόμενο σε θεματολογία και στιλ βιβλίο του Κορτώ με βάση όλα τα προηγούμενα αλλά και αυτό που του πρόσφερε τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του. Αίφνης, ο Κορτώ που ήταν ένας συγγραφέας για μάλλον περιορισμένο κοινό απέκτησε μια τεράστια βάση υποστηρικτών, έγινε persona των σόσιαλ μίντια και είχε να διαχειριστεί μια νέα κατάσταση.

Προφανώς και κανείς από τους καινούργιους αναγνώστες και αναγνώστριες του δεν θα αισθανόταν βολικά αν ανέτρεχε στην προγενέστερη δημιουργία του και χρειαζόταν να διαβάσει την πρωτόλεια δουλειά του (Το βιβλίο των βιτσίων). Εδώ που τα λέμε ήταν ένα βιβλίο μάλλον απωθητικό ακόμη και για όσους τον ακολούθησαν από εκεί και πέρα στη λογοτεχνική διαδρομή του. Στην πρώτη περίοδο του ο Κορτώ κατέθεσε μερικά πολύ όμορφα βιβλία και θεωρητικά μπορούμε να πούμε ότι αυτή η συγγραφική φάση ολοκληρώθηκε κάπου πριν από μια δεκαετία με την έκδοση του υπέροχου «αφανισμού του Νίκου».

Η Ρένα είναι μια φανερή προσπάθεια να ακροβατήσει ανάμεσα στις δύο καταστάσεις για αυτό ακριβώς το λόγο συγκέντρωσε και μια σειρά από αντικρουόμενες κριτικές. Το παλιό και μικρότερο αριθμητικά ‘’φαν κλαμπ’’ του Κορτώ καταβαράθρωσε το βιβλίο ως πολύ mainstream, η νέα στρατιά ιντερνετικών ακολούθων του συγγραφέα το αποθέωσε. Ο Κορτώ πάντοτε έγραφε και έγραφε πολύ (ποσοτικά). Παράλληλα, είναι ένας από τους καλύτερους μεταφραστές και αυτός ο συνδυασμός οδηγεί σε μια υπερ- παραγωγή (αναφορικά στον όγκο) βιβλίων εδώ και πολλά χρόνια. Διαβάζοντας κάποιος τη Ρένα θα βρει σε πολλά σημεία φανερά τα ίχνη του παλιού Κορτώ χέρι-χέρι με την προσπάθεια να ικανοποιήσει τους καινούργιους αναγνώστες του. Η Ρένα είναι μια αιωνόβια πόρνη που ως άλλος «Φόρεστ Γκαμπ» έχει ζήσει από πολύ κοντά αρκετά γεγονότα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας: Τα Δεκεμβριανά, τα ξερονήσια, την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τα διηγείται όλα αυτά σε ένα αόρατο δημοσιογράφο (;), συγγραφέα (;) ή κάτι άλλο, τον οποίο έχει γνωρίσει στο gay-prideστο οποίο πήρε και η ίδια μέρος ανεβασμένη σε ένα άρμα.

 

Αύγουστος Κορτώ

 

Οι γνωστές συγγραφικές εμμονές του Κορτώ είναι παντού παρούσες: Σεξ, φαγητό, τρέλα, ομοφυλοφιλία κλπ. Ουδέν κακό φυσικά για όσους έχουν διαβάσει έστω και ένα βιβλίο του πριν την «Κατερίνα». Μόνο που αυτή τη φορά δίνονται με ένα υπερβολικό τόνο διδακτισμού που λειτουργεί ως άλλοθι για το νέο mainstream Κορτώ. Προφανώς, και είναι άδικο να του καταλογιστεί πρόθεση. Πάντοτε έγραφε πολύ και πολλά και αυτή τη φορά έχει να υποστηρίξει την εμπορική επιτυχία του και ένα κοινό αποφασισμένο να διαβάσει ότι γράψει. Υπό αυτή την έννοια λειτουργεί ως μια ελληνική μικρογραφία του Τζέιμς Πάτερσον. Κυκλοφορεί τα πάντα από μυθιστορήματα όπως η Ρένα μέχρι παρωδίες της ελληνικής μυθολογίας και στο ενδιάμεσο παιδικά βιβλία. Η ικανότητα του να ελίσσεται ανάμεσα στα διαφορετικά είδη είναι μοναδική. Αν κάποιος όμως ψάχνει σήμερα τον Κορτώ του «Αυτοκτονώντας ασύστολα», της «Λύσσας», του «αφανισμού του Νίκου» ή ακόμη και του «Γλύπτη του δρόμου» ψάχνει άδικα στις σελίδες του. Και αυτό είναι άδικο πρώτα από όλα για τον ίδιο τον Κορτώ που έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να κάνει τις επιλογές του. Το σίγουρο είναι ότι ο Κορτώ που έγραψε «το Βιβλίο των βιτσίων» δεν υπάρχει πια. Όπως δεν υπάρχουν στη δεξαμενή των αναγνωστών του και εκείνοι οι 500 που αγόρασαν το συγκεκριμένο βιβλίο στην πρώτη του έκδοση από τις εκδόσεις Εξάντα.

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top