Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / «Ο λαβύρινθος είναι μεν ορατός, αλλά ο Μινώταυρος δεν εντοπίζεται εύκολα»
28/02/2023, 11:18 μμ

«Ο λαβύρινθος είναι μεν ορατός, αλλά ο Μινώταυρος δεν εντοπίζεται εύκολα»

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας // *

 

Γιώργος Δ. Μπέτης, «Ψηφίδες», Ποίηση, εκδόσεις Παρουσία, Αθήνα 2022, σελ. 59.

 

Το τρίτο βιβλίο με πενήντα ποιήματα-ψηφίδες συμπληρώνει ένα πρώτο μωσαϊκό, τη μαγική εικόνα εκείνη όπου ο λαβύρινθος είναι μεν ορατός, αλλά ο Μινώταυρος δεν εντοπίζεται εύκολα.

Γιατί κάτω από την ουμανιστική επιφάνεια ενός λακωνικού πελάγους που συνοψίζεται σε γαλανοπράσινο κολπίσκο, θηλυκό, όπως το αισθητικό όραμα τού ποιητή Γιώργου Δ. Μπέτη, υποφώσκει εκείνη η μανιασμένη πίκρα (η πικραμένη μανία) να απασφαλίσουμε τα όσια και ιερά, να τα διοχετεύσουμε ανά τας ρύμας και τα οδούς, να τα εκ-ποιήσωμεν προκειμένου να ιδούμε πάλι τον ήλιο να χαμογελάει μονός (μήτε διπλός όπως τον βλέπουν οι μεθυσμένοι, μήτε τριπλός όπως Τον καθορούν οι μύσται)…

Ναι, υπάρχει ένα πλούσιο «υπό-κείμενο» κείμενο κάτω από την προσεκτικά δομημένη επιφάνεια, πάνω στην οποία ατενίζουμε βαρκούλες, σκούνες, γολέρες (ημιόλια) να αποπλέουν χαρωπά κι ενίοτε χαριτωμένα, κάτωθε όμως χάσκουν οι μυθικοί Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες των αρχετυπικών μας φόβων, εκείνων που μας στερούν την Ελευθερία να ατενίζουμε το τώρα με την επίγνωση τού παρελθόντος χωρίς όμως καμία αγωνία για το μέλλον.

Ποίηση διδακτική. Τα ιδεώδη τού Διαφωτισμού καλά κρατούν ακόμα τον ελληνορωμαϊκό-χριστιανικό πανευρωπαϊκό πολιτισμό μας στη θέση του την περίοπτη.

Μου αρέσει, είναι ενδιαφέρον να βλέπεις πίσω από τη μάσκα τού Ποιητή το Φως που τον κατακαίει, εδώ με μιαν ήσυχην φλόγαν οινοπνεύματος.

Είναι πολύ πλούσιος αυτός ο κώδικας, λεπτά επεξεργασμένος, ιδιόλεκτος που δεν επιδεικνύει τα μαλάματά της και δεν επιδεικνύεται.

Φράσεις σαν γνωμικά. Σαφής η θυμόσοφος διάθεσις. Η πρόθεσις ανιχνεύεται ανάμεσα στις γραμμές, στα κενά και στις σιωπές.

Ακόμα και η αραιή, μακροπερίοδος εμφάνισις (κάτι παραπάνω από απλή δήλωση παρουσίας) σημαίνει κάτι σπάνιο και πρωτοφανές στις δύο πρώτες δεκαετίες τού εικοστού πρώτου αιώνα.

Ο Γιώργος Δ. Μπέτης ανήκει στην παλαιά εκείνη γενιά των γραφέων αριστοκρατών, που παρά την πρόδηλη λαϊκότητά τους και την εμφανή έγνοια τους να μεταδώσουν το Φως και να εκπαιδεύσουν τον πλησίον στην Αγάπη, κρατιούνται σε μια απόσταση ασφαλείας και δεν πετάνε «μαργαρίτας εις τους χοίρους» μήτε «τα άγια τοις κυσίν».

Αυτή η ειδοποιός διαφορά στην στάση τού ποιητικώς πολιτεύεσθαι τείνει να σβήσει, φθίνει, κάθε φορά που ένας παλαιός, ορθώς γιγνώσκων τα μυστικά βένθεα τής ελληνικής γλώσσης, υγιώς μεθίσταται, μεταβαίνει προς το Ύστατον Φάος και μετακομίζει αντίπερα…

Νιώθω όλο και πιο ορφανός, κάθε φορά που γυρίζω από την Ριτσώνα, από το Πρώτο ή από το Τρίτο Νεκροταφείο. Κάθε φορά που πεθαίνει μία ποιητική μορφή αφήνει μία θέση άδεια και δεν βλέπω πολλές ή πολλούς από τους συγχρόνους μας να σπεύδουν να την καταλάβουν. Η ευκολία τού σταρ-σύστεμ, η εκπόρνευση των πάντων, η δήθεν ελευθερία, που σε ελευθεριότητα σαθρή και θρασεία προσομοιάζει απομακρύνουν το αναγνωστικό κοινό από την Ποίηση και οι σεμνές μορφές καταφεύγουν στο μισόφωτο τής μυσταγωγίας.

Έτσι ένιωσα στην παρουσίαση αυτού του βιβλίου στην ταράτσα του ξενοδοχείου με το συμβολικό όνομα “Acropolian Spirit”, που έβλεπε στην Ακρόπολη.

Μαζί μας σεμνοί και ουσιαστικοί άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών που δεν επαναπαύονται σε τίτλους…

Σε πέντε χρόνια ή επτά, όταν έχουν εμπορευματοποιηθεί οι κβαντικοί ηλεκτρονικοί υπολογιστές και τα ρομπότ με την ισότονη φωνή τους θα απαγγέλουν ή θα μιμούνται τούς μεγάλους ποιητές, θα ξαναέρθω στην ίδια ταράτσα να ξαναδώ και να ξανακούσω το επόμενο πόνημα ενός Ποιητή που σέβεται το λειτούργημά του. Βραβεία ας κυνηγάνε οι άλλες / οι άλλοι / τα άλλα, τα άλαλα…

 

 

* Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας (https://konstantinosbouras.gr)

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top