Fractal

Συμπαντική αθωότητα

Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος //

 

Σπύρος Βρεττός «Πικρός Εξωγήινος» Εκδόσεις Βακχικόν

 

Το ενδιαφέρον με τον Πικρό Εξωγήινο του Σπύρου Βρεττού σχετίζεται τόσο με τον ίδιο το χαρακτήρα του εξαιρετικού βιβλίου των εκδόσεων  Βακχικόν, όσο και με τα στοιχεία της πρωτοτυπίας και της δράσης που εξελίσσονται κλιμακωτά ως το τέλος της νουβέλας. Ο ίδιος ο συγγραφέας, δραστήριος σε αγώνες με πρόσημο οικολογικό και κοινωνικό δημιουργεί ένα λογοτεχνικό ταυτόσημο του ενσυνείδητου πολίτη. Μιας φιγούρας τόσο πιθανής ώστε να αποτελεί στοιχείο εφάμιλλο του θαυμαστού πραγματικού ή καλύτερα του εξωπραγματικού. Ενός προσώπου που διαμορφώνει όλες τις εκδοχές της ύπαρξής του, έτσι που να ευθυγραμμίζεται με ένα είδος ύψιστης, ανθρώπινης υποχρέωσης και συνύπαρξης.

Θεμελιώδης πρόκληση αυτού του αιώνα η σωτηρία του πλανήτη και η αντιστροφή της αυτοκαταστροφικής πορείας που έχει λάβει ο κόσμος εδώ και δεκαετίες. Ο Πικρός Εξωγήινος φθάνει απ’ τα μακρινά του μέρη για να μεταδώσει αυτή τη γνώση. Είναι ένας προφήτης του κινδύνου, ένα πρόσωπο που δεν ερμηνεύεται, που αφοπλίζει ένα ολόκληρο σύστημα. Ένα κύκλωμα σχέσεων και δομών που επανειλημμένα επιβεβαιώνει τη στόχευσή του, έξω και πέρα απ’ την έννοια της ανάγκης και της ηθικής κρίνεται ανεπαρκές απέναντι στην αλήθεια των πραγμάτων.

Ο ήρωας που με όρους κατασκοπευτικούς καταργεί το σύστημα, αρθρώνει έναν διαφορετικό λόγο, κάπως αυτονόητο και μέσα μας πολλαπλά επαληθευμένο. Η πιο απρόσιτη εκδοχή μας είναι αυτή που μας θέλει πιστούς στο όνειρο και την θεμελιώδη σύστασή μας. Με βεβαιότητα η πιο ακατόρθωτη. Ο Πικρός Εξωγήινος μοιάζει να γνωρίζει τα πιο βαθιά μας μυστικά, η ανθρώπινη εποποιία όλων των αιώνων συνιστά εκείνη την επανάληψη που καταγράψαμε στις σελίδες της ιστορίας και τους μύθους. Το κλειδί είμαστε εμείς, το πρωταρχικό υλικό της.

Οικολογικό, αστυνομικό, κοινωνικό, φιλοσοφικό μ’ εκείνη την σωτήρια για την ανθρώπινη σκέψη εκκοσμίκευση των παλιών, απρόσιτων πεδίων, ανθρώπινο. Μια υπενθύμιση του άλλοτε μικρού πρίγκηπα που φαίνεται πως κάποτε ενηλικιώνεται και έρχεται να μας πει πόσο υπέροχος είναι αυτός ο πλανήτης, πόσο αλόγιστα καταστρέφεται, πόσο αξίζει ένα μονάχα άνθος, μια μονάχα ζωή. Ο Σπύρος Βρεττός προτείνει μια νουβέλα με πρωτότυπη θεματολογία, ιδανικά μοιρασμένη ανάμεσα στην πρόθεση και το αποτέλεσμα, τη μορφή και το περιεχόμενο. Τα κεφάλαια του βιβλίου φαντάζουν ένα είδος βαδίσματος και ίσως πάντα εκείνα τα διαχρονικά και επικίνδυνα, επτά στον αριθμό τους, αμαρτήματα που τόσο στοιχίζουν στη ζωή μας.

 

Σπύρος Βρεττός

 

Συγκεντρώθηκαν όλοι γύρω της. Ένα μικρό σπίτι, στο λόφο που να κοιτάζει την θάλασσα ίσια στην καρδιά της. Εκείνη πήρε να μιλά και γύρω της ηλεκτρονικοί καταγραφείς έσωζαν για πάντα την στιγμή. “Τον ρώτησα τ’ όνομά του. Κράτησε το στόμα του κλειστό. Ξανά και ξανά ρώτησα, χιλιάδες φορές, ανάμεσα σ’ εκείνον και σ’ εμένα παρέμεναν οι φρουροί, ρώτησαν και εκείνοι, τον ικέτεψαν. Αργότερα συλλογίστηκα πως ίσως να μην είχε όνομα και πως ο πιο τυχερός σ’ αυτήν την ιστορία ήταν ο γερό Ράσελ που ξαναζούσε μισό αιώνα μετά. Αφού χάθηκε νιώσαμε όλοι καθαρά μια πίκρα μες στη μέρα, σαν κίτρινο χρώμα και σαν ανεπαίσθητη λεπτομέρεια στην καλλιγραφία ενός έξοχου κόσμου. Έχετε ακούσει τις αντηχήσεις των φαραγγιών; Λοιπόν, φανταστείτε πως ερχόταν η φωνή του κάθε απόγευμα, ξεκάθαρη, η πιο ειρηνική φωνή του κόσμου. Σαν να χτυπούσε εντός μας η πικρή του αναχώρηση στοίχισε σε όλους μας. Είμαι βέβαιη πως ήταν κάτι σαν τον μικρό πρίγκηπα των βιβλίων, λίγο πραγματικός και λίγο φανταστικός, ικανός να πονά βαθιά μέσα του μονάχα για ένα λουλούδι.” Αυτά είπε και ένας πικρός, θειαφένιος καιρός φύσηξε παντού.

Μια ιστορία γεννημένη μετά τις σελίδες της εξαιρετικά ανθρώπινης και αφοπλιστικής νουβέλας των εκδόσεων Βακχικόν. Ο Πικρός Εξωγήινος ίσως να ζει ήδη ανάμεσά μας, μ’ αυτήν τη συμπαντική του αθωότητα να απλοποιεί τα επιχειρήματά μας και κάποτε να μας σώζει. Ίσως ζει ανάμεσα μας, ένας από εκείνους τους παράξενα πιστούς ανθρώπους που είτε από καπρίτσιο, είτε από βαθιά συναίσθηση μεταθέτουν τη σημασία της αντίδρασης σε έναν δημιουργικό, πανανθρώπινο και δεσμευτικά παγκόσμιο σκοπό. Η τρυφερή του μελαγχολία καθώς χάνεται έξω απ’ την ατμόσφαιρα συγκινεί περισσότερο από όσο θέλησε ίσως ο συγγραφέας. Γίνεται ανθρώπινη και αφάνταστα ειλικρινής. Σαν τις προθέσεις του Σπύρου Βρεττού και του μικρού πικρού του εξωγήινου που διαθέτουν μια σπάνια φυσικότητα.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top