Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Χειμαρρώδης μονόλογος
10/11/2020, 11:08 μμ

Χειμαρρώδης μονόλογος

Από την Εύα Στάμου //

 

Φώτης Θαλασσινός: “Περιπλανώμενος. Ο μονόλογος ενός συγγραφέα”, Οδός Πανός, 2020

 

Ο Φώτης Θαλασσινός έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη και τη συγγραφή λογοτεχνικών κειμένων. Διαβάζοντας την πρόσφατη νουβέλα του, Περιπλανώμενος. Ο Μονόλογος ενός Συγγραφέα, σκέφτηκα πως πρόκειται για έναν εραστή του λόγου που δεν επιχειρεί να διαχωρίσει την ζωή από την τέχνη,  και ο οποίος γράφει αδιάλειπτα, δίχως να αναζητά ή να προσπαθεί να δημιουργήσει κάποιες ρομαντικά ιδανικές συνθήκες.

Ο χειμαρρώδης μονόλογος του Θαλασσινού απευθύνεται τόσο σε καινούριους αναγνώστες όσο και στους πιστούς που αγαπούν τη γραφή του, τον ακολουθούν στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και τα σάιτ όπου αρθρογραφεί, και προσδοκούν την έκδοση κάθε βιβλίου του. Το παρόν βιβλίο είναι ικανό να προκαλέσει έντονα συναισθήματα και να διεγείρει τις αισθήσεις καθώς πρόκειται για μία ακόμη μεστή εξομολόγηση από έναν συγγραφέα που επιλέγει συνειδητά να ξεγυμνώνεται στα κείμενά του, μέσα από δηλώσεις, αποκαλύψεις και ερεθιστικές περιγραφές που αρκετοί, λόγω της ευθύτητας και του ωμού ρεαλισμού  που αποπνέει η γραφή του, μπορεί να θεωρήσουν προκλητικές.

Πολλά από τα περιστατικά που διηγείται ο Θαλασσινός έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους αναγνώστες που δεν έχουν ποτέ βρεθεί σε χώρους και καταστάσεις παρόμοιες με αυτές που περιγράφει στις σελίδες των βιβλίων του, αλλά και για τους υπόλοιπους, τους «συνενόχους», τους μυημένους στο λογοτεχνικό και προσωπικό του σύμπαν, σε όσους όπως ο συγγραφέας συνηθίζουν να περιπλανώνται στο περιθώριο της ζωής, σε τόπους μυστικούς, απροσπέλαστους ή απαγορευμένους.

«Αυτοί οι άνθρωποι της πρωτεύουσας αναγνωρίζονταν μεταξύ τους. Ήξεραν ο ένας τα βίτσια του άλλου. Και σύχναζαν εκεί που αρρενωποί αρσενικοί και έξαλλες γυναίκες αναζητούσαν τέτοιους βιτσιόζους. Των σαδομαζοχιστικών καταστάσεων. Περιθωριακοί με συγκεκριμένες τροχιές στην πόλη, λιωμένα παπούτσια σε ντεκαντάνς γειτονιές. Ένα ευάριθμο πλήθος που εξέπεμπε τα σήματά του με λικνίσματα του σώματος και βλεφαρισμούς ιδιαίτερους.»

Η έμπειρη, διεισδυτική και κάποιες φορές σκληρή ματιά του Θαλασσινού δεν αφήνει τίποτα δίχως να το παρατηρήσει, να το αναλύσει, να το σχολιάσει για χάρη του αναγνωστικού κοινού: ένας καταιγισμός από χαρακτήρες, τόπους, συνήθειες και συμπεριφορές, αισθήσεις και συναισθήματα, παρελθόν και παρόν, απόψεις και στοχασμούς, ξετυλίγονται στο χαρτί με ρυθμό και ύφος κινηματογραφικό συνθέτοντας το πολύχρωμο μωσαϊκό μέσα στο οποίο κινείται και δημιουργεί ο συγγραφέας.

Ωστόσο, ο μονόλογος του Θαλασσινού αποκτά ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν η ματιά του στρέφεται προς τον ίδιο του τον εαυτό, όταν γίνεται ενδοσκοπική, καταγράφοντας χωρίς ενδοιασμούς την δική του λογοτεχνική αλλά και προσωπική πορεία.

Ο Θαλασσινός μάς εμπιστεύεται με εκμυστηρεύσεις για την εύθραυστη ψυχική υγεία του «Μοιράζουν σφηνάκια με αλκοόλ σ΄ αυτό το μαγαζί. Εγώ δεν πίνω ποτέ. Απαγορεύεται εξαιτίας της φαρμακευτικής αντικαταθλιπτικής αγωγής μου.»

Μιλά για την απόρριψη και το μπούλινγκ που έχει υποστεί στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κω «Καμιά φορά έρχονται δυο τύποι και κάθονται πολύ κοντά μου. Για μένα, ως γνωστοί μου για χρόνια, δεν ανταποκρίνονται στους χαιρετισμούς μου και με σφάζουν. Είναι οι ευσεβείς φαινομενικά κοινωνία της Κω, είναι το άθραυστο τοίχος του ρατσισμού που μου κόβει την ανάγκη του ανήκειν, αυτοί οι δυο είναι η σαπίλα της ανομολόγητης πανουργίας, του δόλου, του φθόνου, έχουν παντρευτεί, έχουν χωρίσει και παραπετάξει τα παιδιά τους.»

Ομολογεί την δυσκολία του να αντέξει τον κοινωνικό αποκλεισμό που του έχει επιβληθεί ως τίμημα για την αφοπλιστική του ειλικρίνεια και την διεκδίκηση του δικαιώματος να παραμένει πιστός σε αυτό που είναι: ένας άντρας που ερωτεύεται άντρες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θαυμάζει τις γυναίκες, ένας πεζογράφος που επιλέγει την περιήγηση-πνευματική περιδίνηση που προσφέρει η ζωή στην μεγάλη πόλη της ανωνυμίας, ένας άνθρωπος που έχει αφιερώσει την ζωή του στη λογοτεχνία. «Ψάχνοντας να βρω έναν άνθρωπο κι εγώ για παρέα, για στήριγμα και ενθάρρυνση τις στιγμές που λιγοψυχώ, να έχω ένα στέκι, βολοδέρνω σαν αλήτης, σαν διακονιάρης. Πάνε δυο μήνες που έχω να μιλήσω με άνθρωπο. Δεν αισθάνομαι ενοχές. Ξέρω ότι και άλλοι πριν από ’μένα απομονώθηκαν απ΄ τον κοινωνικό τους περίγυρο.»

 

Φώτης Θαλασσινός

 

Ο απολογισμός του Φώτη Θαλασσινού λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά για τον αναγνώστη, καθώς του δημιουργείται η επιθυμία να συλλογιστεί μια σειρά από ζητήματα, όπως την προσωπική σεξουαλική του ταυτότητα, τους τρόπους με τους οποίους επέδρασσε το περιβάλλον του στη διαμόρφωση των όποιων επιλογών του, το νόημα της δημιουργίας, της φιλίας και της μοναξιάς, τα τραύματα που έχει υποστεί και που πιθανώς έχει καταφέρει στους άλλους.

Ο Θαλασσινός πάντως έχει βρει τον καλύτερο τρόπο για να αντιμετωπίσει τα δικά του -σε κάποιες περιπτώσεις, ακόμα νωπά – τραύματα, μέσω της συστηματικής ανάγνωσης και συγγραφής λογοτεχνικών κειμένων με την συνακόλουθη κάθαρση και ψυχική απελευθέρωση που επιφέρει η δίχως συμπλέγματα εξομολόγηση συμβάντων της καθημερινότητας στην Αθήνα της σεξουαλικής χειραφέτησης και της δράσης, μα και στην Κω της απομόνωσης ή της σιωπής, από την οποία αναβλύζει η πρωτότυπη καλλιτεχνική δημιουργία.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top