Μ’ άρρητες διασυνδέσεις και υπαινιγμούς
Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος //
Εύη Λούμπα: “Πέρασε καιρός”, Εκδόσεις Βακχικόν
Ήταν απόγευμα ή πάλι μια ώρα απροσδιόριστη, με όλες τις σημασίες τεταμένες, Ήχους, μυρωδιές, φωνές, έρωτες. Φθάσαμε στο εργαστήριο από τον χωμάτινο δρόμο που διασχίζει τα χωριά. Είδαμε περιστερώνες, μικρογραφίες των υποστατικών των πουλιών. Καμιά φορά συλλογίζομαι πως εντός τους κατοικούν πλάσματα, σαν τις φιγούρες του Γκιρλαντάιο, όταν γεννιέται η Μαρία. Το εργαστήριο βρίσκεται στην άκρη του οικισμού, στην κόχη του γκρεμού. Τι πουλιά θα πετούν εκεί τις νύχτες, τι επικίνδυνα τα βήματά μας στην σκάλα, πάνω από αυτό το χάσμα. Ο τεχνίτης βρίσκεται καθισμένος στο βάθος της αίθουσας. Έχει λησμονήσει τον χρόνο και τον τόπο, τίποτε δικό του δεν αναγνωρίζει αφού έδωσε ακόμη και τον εαυτό του στα ολόλευκα ποιήματα. Τα άρμενα στο βάθος κάτι παίρνουν, κάτι φέρνουν και είναι στις γραμμές τους, οι πιο τρυφερές λεπτομέρειες του καλοκαιριού που γερνά και φθίνει και καταγράφεται στις αρχαίες κιόλας, θερμές μας μέρες. Ωραίος προορισμός συλλογιέμαι, με ωραίους ανθρώπους, με ποιητές και στίχους και πινελιές στους τοίχους από δειλούς ζωγράφους με την αναγέννηση στην καρδιά τους.
Θα τραγουδάς τους στίχους και εγώ θα σμιλεύω την πέτρα. Και θα είναι κάθε σου στίχος τα μάτια που χαράζω και τα βλέφαρα και οι λεπτές γραμμές των χειλιών μιας μακάριας νέας που κέρδισε την αιώνια ζωή. Εσύ θα τραγουδάς και από τις κρύπτες θα γεννιέται ενός ίσκιου όνειρο ο άνθρωπος. Μισός αιώνας στις πλάτες του τεχνίτη, φρύγανα και γιασεμιά και το βεστιάριο ενός χαμένου πια καιρού. Εσύ θα λες τους στίχους, αργά, έναν κάθε μέρα, σαν τις φωνές των αγριοπουλιών που επιστρέφουν στα λημέρια τους όταν οι άνθρωποι αναχωρούν. Θα λες τους στίχους, όπως τότε στην Πέργαμο, στην Τύρο, στην Βαβυλωνία και δεν θα΄ναι θέαμα λυπηρό τα δυο σου μάτια. Θα ΄ναι στίχοι και μουσικοί και η πέτρα που ζωντανεύει ξανά και ξανά μες στις φωνές των παιδιών τότε και τώρα, στο Ρήγιο, το Άργος, την Αίγινα, τον Πύργο. Εσύ θα λες τους στίχους, εμποτισμένους με την σοφία της πολλής σου μνήμης και η πέτρα θα αποκτά δοχεία με ακριβά υγρά, καθρέφτες, λύπες, τρόπαια, ευρήματα μιας ολόκληρης ζωής, δοσμένα με υπαινιγμούς και προτροπές. Εσύ θα λες τους στίχους και εγώ θα κρύβω τον θεό και τον έρωτα στα μέλη της πέτρας. Θα χαράζω τ΄ωραίο έπος των παιδιών στο ακατέργαστο υλικό. Όλος και όλος ο κόσμος οι στίχοι σου και τ΄αρχιτεκτονικά απογεύματα κάτω από τους ίσκιους, στην καρδιά της ζωής.
Άλλο δεν είπε ο τεχνίτης, μόνον αργά πλανήθηκε το βλέμα του στον χώρο και έτσι με πάταγο, ή πάλι με βήμα ελαφρύ πήδηξε της λήθης την άβυσσο. Έπειτα αναχωρήσαμε σαν πάντα, πάνω μας στοιβάχτηκαν έκτοτε εβδομάδες, μήνες, χρόνια, μέρες και μέρες με απαράλλαχτα ονόματα. Πάνω μας αθροίζεται πια μισός αιώνας. Μα δεν πονούμε γιατί ο άνεμος αγρυπνάει και μες στο σκοτάδι ξεδιαλύνεται η παλιά μας ηλικία. Δεν πονούμε, μονάχα κάπως πικραινόμαστε επειδή το ταμπούρλο της πεδιάδας συνεχίζει, όπως ακριβώς το ΄πε το άστρο της Κόρδοβα. Δεν πονούμε επειδή μπορούμε με το τίποτε, σαν το θελήσουμε στην πέτρα να δώσουμε πνοές.
Εύη Λούμπα
Η Εύη Λούμπα συστήνεται με την συλλογή της Πέρασε Καιρός. Πρώτο βιβλίο για την ποιήτρια των εκδόσεων Βακχικόν, προσωπικό, μ’ άρρητες διασυνδέσεις και υπαινιγμούς από τον βόμβο της ζωής. Βιβλίο από έρωτα και μνήμη. Κάπως έτσι σμιλεύονται τα ποιήματά της πάνω στην ακατέργαστη πέτρα του νησιού της. Διαβάζοντας τα ποιήματά της με όλον εκείνον τον σεβασμό που επιβάλλεται σε μια εξομολόγηση, φέρνω στο νου μου τα λόγια του Γιάννη Τσαρούχη, τελευταίου σοφού του νεοελληνικού πολιτισμού.
Είμαι ένας εξερευνητής με διογκωμένη την αίσθηση της αναζήτησης, το είδος του ανθρώπου που πυροδοτείται από μια αφορμή, γεμάτος ενθουσιασμό, γράφει στον κατάλογο του Ζυγού στα 1984 ο σπουδαίος ζωγράφος. Τα ίδια αυτά λόγια, αφοσιωμένα στους τεχνίτες με την παιδική ψυχή, αφιερώνων ολόψυχα στην Εύη Λούμπα. Όσα αυθαίρετα μνημονεύει η παράξενη ιστορία αυτού του σημειώματος, γεννήθηκαν και υπάρχουν με τους στίχους της.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ο θάνατος ποτέ δεν βάζει τέλος
23/04/2024, 9:51 μμ -
Παρακείμενα: «Ωδή στην ηρωική παράδοση και ταυτόχρονα καταδίκη»
23/04/2024, 9:50 μμ -
Ο ‘δράκος’ κοιτούσε τη λίμνη
23/04/2024, 9:48 μμ -
Η αλχημιστική φαντασία της Μπουραζοπούλου
23/04/2024, 9:47 μμ -
Ο Δημήτρης Νόλλας συνεχίζει
23/04/2024, 9:45 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Η αρχιτεκτονική της γραφής
Γράφει η Ελένη Γκίκα // Κυριάκος Αθανασιάδης «Οδηγός συγγραφής», εκδ. Ψυχογιός, σελ. 150 Γεννιέται ή γίνεται ο συγγραφέας; Το μυθιστόρημα στο ψιθυρίζει ο Θεός ή ο απόλυτος αρχιτέκτων είσαι εσύ; Υπάρχουν κανόνες ή το ταλέντο σου μόνο αρκεί;
Περισσότερα -
Σπαράγματα ενός μεγαλειώδους έργου που δεν ολοκληρώθηκε
Γράφει η Τζένη Μανάκη // Joseph Roth «Φράουλες», Μετάφραση: Μαρία Αγγελίδου, εκδ. Άγρα « … όλοι οι άνθρωποι που μιλούσαν έτσι έχουν πεθάνει, αν πιστέψουμε κάποιους συμπατριώτες μου. Ο πόλεμος και η πείνα την ξεκλήρισαν τη μικρή μας
Περισσότερα -
Ποίηση: «Χρόνια Πολλά»
Του Μάνου Μαυρομουστακάκη // «Χρόνια Πολλά» Φαντάσου μία μπάντα ακίνητη. Τρεις παγωμένες κιθάρες, κάποια τύμπανα σε κώμα, ένα πιάνο βαλσαμωμένο και έναν πετρωμένο ερμηνευτή. Φαντάσου όλα αυτά στο πάτωμα μιας παρτιτούρας που ποτέ της δεν μέστωσε με
Περισσότερα -
Ποίηση: “Θεσσαλονίκη, παραλία”
Της Αλεξάνδρας Μυλωνά // * (Πεζό παιχνίδι συνειρμών το ποίημα με τους ξεκούρδιστους στίχους –άρρυθμα που χτυπάει η καρδιά στο στέρνο κι αυτό το απόγευμα…) Περιγραφή Μουντή, με ομίχλη με βροχή με αέρα λαμπρή, με
Περισσότερα -
Ποίημα: “Φυτολόγιο”
Γράφει η Αρχοντούλα Διαβάτη // ΦΥΤΟΛΟΓΙΟ Το φετινό καλοκαίρι Αποξηραμένο άνθος Αγνώριστο σε λίγο Πατικωμένο στις τελευταίες σελίδες Σ’ ένα βαρύ βιβλίο ΘΑ ταξινομηθεί . Τα αγκαθωτά και κοφτερά του φύλλα Τώρα ακίνδυνα. Άνθη, ταξιανθίες βλαστοί
Περισσότερα -
30 Iανουαρίου – Ούλωφ Πάλμε
Eπιμέλεια: Δήμητρα Ντζαδήμα // Ο Ούλωφ Πάλμε, γεννημένος σαν σήμερα το 1927, ήταν Σουηδός πολιτικός. Υπήρξε ηγέτης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος από το 1969 εώς το 1986 και Πρωθυπουργός της Σουηδίας μαζί με ένα Ιδιωτικό Κυβερνητικό Συμβούλιο από τον Οκτώβριο
Περισσότερα -
Η ποίηση επιστρέφει, αλλά που πάει;
Της Γκέλης Ντηλιά // * Αν έχει έρθει ο καιρός να βιώσει η ποίηση καταπληκτικές στιγμές, τώρα είναι η ώρα. Αν η ποίηση έχει και αυτή τα ανεβοκατεβάσματα της, η νέα γενιά των ποιητών που δημιουργείται, αλλά
Περισσότερα
