Fractal

Το 1ο Δημοτικό Σχολείο Καλλιθέας και η Πεπίτα

Της Πωλίνας Γουρδέα //

 

 

 

Ποιος είπε ότι η συγγραφή δεν μπορεί να είναι ομαδική δουλειά; Κρατώ στα χέρια μου μια παιδική ιστορία με τον ευφάνταστο τίτλο Πεπίταη βίλα που έκλαιγε πολύ. Πρωταγωνίστρια του βιβλίου είναι μια βίλα, ένα παλιό σπίτι με το όνομα Πεπίτα που βρισκόταν σε ένα όμορφο νησί την Καραμελένια. Εκεί τα σπίτια μιλούσαν μεταξύ τους, είχαν φιλίες, έχθρες, αγάπες και ό,τι άλλο βάζει ο νους του ανθρώπου. Μια μέρα σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο, όπου τα σπίτια είχαν προσωπικότητα, συνέβη κάτι αναπάντεχο. Κατέφθασαν στο νησί γερανοί και μηχανήματα οικοδομής. Τα σπίτια ανησύχησαν και η Πεπίτα άρχισε να κλαίει.

 

Η Πεπίτα αναστέναξε κι ένα δάκρυ φάνηκε να κυλάει στον κατάλευκο τοίχο της. Ύστερα σήκωσε τα μάτια και είπε ψιθυριστά:

Δεν ξέρω πως να σας το πω αλλά συμβαίνει κάτι τρομερό.

(σελ. 8)

 

Θα πρόσθεταν στην Πεπίτα έναν ακόμη όροφο και θα άλλαζε έτσι η εικόνα των σπιτιών του νησιού. Όλα τα σπίτια προσπαθούσαν να βρουν μια λύση και να αντισταθούν στις ιδέες των ανθρώπων που θα άλλαζαν το τοπίο του νησιού με τις αδιανόητες αποφάσεις τους. Η Πεπίτα ήταν πολύ στενοχωρημένη. Σε αυτό το σημείο, είναι σημαντικό να αναφερθεί πως το σπίτι που θα άλλαζαν είχε ψυχή και συναισθήματα με τα οποία όλοι συμπάσχουν, δέντρα, βίλες, πουλιά…εκτός από τους ανθρώπους. Τα παιδιά καταλαβαίνουν πολύ καλά τη διάθεση των ανθρώπων να κυριαρχήσουν στον τόπο όπου κατοικούν και το εκφράζουν με μια γλώσσα γεμάτη εικόνες και συγκίνηση, δημιουργώντας έτσι την αίσθηση στον αναγνώστη πως υπάρχει ένα βαθύτερο νόημα κάτω από την πλούσια και εκφραστική γλώσσα.

 

Ταράχτηκαν όλοι! Ώστε έχει και άδεια! Ποιος αλήθεια του έδωσε την άδεια να ασχημίσει το όμορφο νησί τους; (σελ. 11)

 

Μέσα από το σώμα του κειμένου τα παιδιά αντιλαμβάνονται τι σημαίνουν  οι διάφορες έννοιες, όπως : πρόβλημα, απόφαση, ιδέα, ανάλυση, δημιουργία και σύνθεση. Η διαδικασία της συγγραφής ήταν μια εργασία των παιδιών στην επίλυση ενός θέματος μέσα από μια βαθιά βουτιά στις λέξεις και στο νόημα. Σε μια εποχή δύσκολη, όπως αυτή που διανύουμε, το δημοτικό σχολείο έγινε κάτι παραπάνω από ένας απλός χώρος μάθησης. Έγινε χώρος δημιουργίας, φαντασίας και ελεύθερης έκφρασης παιδιών που δεν ανήκουν στις προνομιούχες τάξεις της κοινωνίας, αλλά ανήκουν σε μια ομάδα ανθρώπων που ενδιαφέρονται και πασχίζουν, με όλες τις δυνατές δυσκολίες, να μάθουν στα παιδιά να αγαπούν τα γράμματα και την ελληνική γλώσσα.

 

Η βίλα Πεπίτα δεν ήταν πια μία απ’ αυτές, ήταν διαφορετική. Όχι, βέβαια, ακόμα, αλλά σύντομα θα γινόταν διαφορετική και αυτό δεν άρεσε σε καμιά τους. Είχαν πάρει λοιπόν την απόφαση να την βγάλουν από την παρέα τους. (σελ. 19)

 

            Η «Πεπίτα – η βίλα που έκλαιγε πολύ!» είναι ένα βιβλίο που δημιουργήθηκε από τους μαθητές της Δ2 τάξης του 1ου Δημοτικού Σχολείου Καλλιθέας την χρονιά 2018-2019 στο πλαίσιο του προγράμματος Erasmus + Μετανάστες και πρόσφυγες στο σχολείο: αυτοεκτίμηση και αποδοχή. Συμμετείχε ο συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας Βαγγέλης Ηλιόπουλος, ο οποίος δια ζώσης μίλησε στα παιδιά του σχολείου για την περιπέτεια της γραφής και τους έδειξε τον τρόπο συγγραφής ενός βιβλίου. Τα παιδιά ανταποκρίθηκαν αμέσως στην εκπόνηση του βιβλίου και με τη βοήθεια της καθηγήτριας αγγλικών και δρ. παιδικής λογοτεχνίας κυρίας Χρύσας Κοζανιτά διαχειρίστηκαν τον δημιουργικό καταιγισμό ιδεών τους. Επίσης, η καθηγήτρια εικαστικών κυρία Αμαλία Σταυρουλάκη βοήθησε τα παιδιά να εκφράσουν με χρώματα τις ιδέες τους και να εικονογραφήσουν το βιβλίο!

Οφείλουμε, σαν κοινωνία, να αναγνωρίζουμε τόσο αξιόλογες και δημιουργικές ενασχολήσεις παιδιών δημοτικών σχολείων που παράγουν έργο σε μια εποχή που δεν ευνοεί καθόλου την παραγωγή ευφάνταστου υλικού. Πολλά συγχαρητήρια στην ομάδα του 1ου Δημοτικού σχολείου Καλλιθέας που οδήγησε τα παιδιά στους δρόμους της συγγραφής και έκφρασης των συναισθημάτων. Οι λέξεις που αποτελούν το σώμα της αυτοέκδοσης της Πεπίτας είναι μεστές νοήματος και ειλικρίνειας. Ας ελπίσουμε και σε άλλα βιβλία παιδικής λογοτεχνίας από δημοτικά σχολεία που έχουν δασκάλους με ψυχή, αντοχή και γενναιοδωρία απέναντι στους μαθητές αυτής της χώρας, ώστε να μπορούν να διώχνουν μακριά τα γκρίζα σύννεφα της παραίτησης από κάθε έργο στη ζωή τους.

 

Το σύννεφο έφυγε για πάντα από πάνω της και κανείς δεν ήθελε να το θυμάται πια. Όλες οι βίλες του νησιού κατάλαβαν το μεγάλο λάθος που έκαναν και πόσο πολύ είχαν πληγώσει την καλή τους φίλη. Από τότε, ποτέ δεν ξαναμάλωσαν μεταξύ τους και κάθε χρόνο, την νύχτα του Μεγάλου Φεγγαριού, όλοι στην Καραμελένια γιορτάζουν με τραγούδια και χορούς την Απελευθέρωση από το Σύννεφο! (σελ. 52-53)

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top