Fractal

Η ζέουσα επαναφορά και πεπυκνωμένη ποιητική της Μαρίας Λαϊνά

Γράφει ο Γιάννης Σ. Βιτσαράς //

 

Μαρία Λαϊνά: «Ό,τι έγινε / άνθρωποι και φαντάσματα», εκδ. Πατάκη, 2020

 

Η Μαρία Λαϊνά αποτελεί ομολογουμένως μια ξεχωριστή και απεριφράστως διακρινόμενη ποιητική υποστασίωση, ήδη από το 1970- με την έκδοση τής περίφημης τιτλοφορηθείσας συλλογής της: «Επέκεινα» [Κέδρος, 1970].

Η νεότευκτη ποιητική συλλογή της, υπό τον ρητό τίτλο: «Ό,τι έγινε άνθρωποι και φαντασματα» (εκδ. Πατάκη, 2020), αποτελεί ένα πρωτοπρόσωπο,”αυτοβιογραφικό” πλην όμως, πρωτίστως πολυπρισματικό, πολυσήμαντο ποιητικό -εν προόδω- έργο, με σπάνια, συμπαγή και αδιάτρητη -θα έλεγα- καλλιτεχνική και ποιητική δραστικότητα.

Η -πλειστάκις- επαληθευόμενη θνητότητα, ο αδήριτος, άφευκτος κι αείποτε ελλοχεύων Θάνατος, οι ”αγαπημένοι” νεκροί, οι παλίμψηστες- ψυχοσυναισθηματικής τάξεως- ματαιώσεις (εγγίζουσες την οριακή ολοκληρωτική συναισθηματική απίσχναση), οι πνιγηρές, αδιέξοδες διαπροσωπικές σχέσεις, όντας σε πλήρη αντίστιξη με το έκπαγλο ηλιακό φως, εν συνδυασμώ με τη ζωογόνο πανδαισία τής Φύσης κι αυτόχρημα με την αειθαλή, αείζωη θάλασσα, συναρθρώνονται με μιαν κλιμακούμενη εδραίωση διανοητικής, ένδον ερωτηματικής, υπαρξιακώς υποφώσκουσας αμφιβολίας, καθώς και μια βαρύτατη αίσθηση κενού και τίποτα (που ενεδρεύει αμείλικτο, μέσα σε κάθε πτυχή της γνοφώδους καθημερινότητας), συναπαρτίζουν τα δεσπόζοντα θεματικά μοτίβα που  ”ποιητικοποιεί” και ”αναδιαμορφώνει” άψογα η Λαϊνά, χάρη στις ανεξαγόραστες αισθητικές αρχές της, μακριά από εγκεφαλισμούς, βερμπαλισμούς και συνηθέστατες ποιητικίζουσες φενάκες.

 

Ετεροχρονισμός

 

Ας πάμε τώρα

νεκρός εσύ

κι εγώ στην αγκαλιά σου

ας κοιμηθούμε κάτω

από το φως των αστεριών

που δεν υπάρχουν πια.

 

Μαρία Λαϊνά

 

Το ”ποιητικό εγώ” δεν φοβάται, δεν ορρωδεί  προ ουδενός, ακόμη και ενώπιον μιας συνεπέστατα πεζότατης καθημερινής πραγματικότητας, μιας κατ’ επίφασιν ”ζώσας” ύπαρξης, έτσι όπως εγγράφεται στα συγχρονικά ζοφερά ατομικά και κοινωνικά συμφραζόμενα. Αντιθέτως, με παρρησία και ευτολμία θαυμαστή, αντικρύζει αυτόχρημα το ανεπούλωτο, αιμάτινο τραύμα της καθημερινής ζωής και το αποδέχεται χωρίς ίχνος ελλεεινολογικής διάθεσης, φοβικότητας ή ρηχότατου, εκμαυλιστικού εξωραϊστικού οίστρου, μετουσιώνοντάς το, σε δυναμικότητα κραταιωμένης ποιητικής συνείδησης και δυσεύρετης αυτεπίγνωσης.

Η Λαϊνά- άνευ ρητορισμών- αντιρητορικώς ”ομιλούσα”, με επίζηλη, αγαστή ευθυβολία και ολιγόλεκτο τρόπον, διαπορθμεύει το ποιητικό της μήνυμα στον αναγνωστικό δέκτη, χωρίς ίχνος από ”βαρυφορτωμένα” φραστικά εξωποιητικά τεχνάσματα, πράγμα που οφείλει να τής πιστωθεί παλαιόθεν, από το νεανικό -πλην όμως άκρως  ταυτοτικό ποιητικό ”Επέκεινα” τού 1970.

 

Ένα γερό σφυρί

 

Γλυκά θα μ’ αφήσει η ζωή

Γιώργος Κατραούρας

 

Δεν είμαι στ’ αλήθεια νεκρή

γιατί ακόμα θέλει η καρδιά μου να αγγίξει

αυτό που έχει γεράσει μαζί της.

Ίσως ένα καρφί στο στήθος

ίσως ένα γερό σφυρί.

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top