Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Δοκίμια, στοχαστικά κείμενα και παρα-κείμενα
05/11/2019, 9:13 μμ

Δοκίμια, στοχαστικά κείμενα και παρα-κείμενα

Του Μιχάλη Τρούλη // *

 

Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης, “Όταν σπάσουν τ’ αναχώματα”. Εκδόσεις Οδός Πανός. Αθήνα, 2019

 

Το περιοδικό και οι Εκδόσεις Οδός Πανός, καθώς και οι Εκδόσεις Σιγαρέτα, γράφουν τη δική τους ιστορία  στην Αθήνα, Διδότου 39 και Ιπποκράτους. Από εκεί παρουσιάζονται και τα δοκίμια, τα στοχαστικά κείμενα και παρα-κείμενα  του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη, ιατρού χειρουργού, ποιητή και δόκιμου λογοτέχνη.  Στο βιβλίο του με τον τίτλο ‘Όταν σπάσουν τ’ αναχώματα’, καταχωρούνται οκτώ παλιότερα αλλά όχι ξεχασμένα κείμενα (2013-2015) και σαράντα δύο άρθρα τα οποία γράφτηκαν το 2016, αλλά εξακολουθούν να είναι επίκαιρα. Πάντα τα κείμενα του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη, τα οποία παρουσιάζουν θέσεις και απόψεις ολοκληρωμένες στο παρελθόν, εξακολουθούν να υφίστανται και στο παρόν και να προκαλούν τον ίδιο προβληματισμό, τα ίδια ερωτήματα, όποιο κι αν είναι το πραγματευόμενο θέμα.

Όλα έχουν τα όριά τους… Ακόμα και τα φράγματα. Τα ακραία φαινόμενα δεν κάνουν διακρίσεις! Τα αναχώματα υποχωρούν  μπροστά σε κάθε υπερβολή, φυσική ή ανθρώπινη. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με όλα τα δοκίμια που διαπραγματεύονται ιστορικά, κοινωνικά, λογοτεχνικά, πολιτικά, φιλοσοφικά ή άλλα θέματα. Όποιο περιεχόμενο ή χαρακτήρα έχει ό,τι αποτυπώνεται, είναι φυσικό να υπόκειται στην αντίστοιχη κριτική, η οποία προάγει και την αντίστοιχη όψη του δοκιμιακού λόγου. Και σ’ αυτόν τον τομέα, η γραφίδα του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη είναι πρωτοποριακή και καινοτόμος. Το αποδεικνύουν οι πενήντα ‘υπότιτλοι’ των δοκιμίων του, των οποίων οι αναφορές αποτελούν και τα περιεχόμενα του βιβλίου με τον τίτλο  ‘Όταν σπάσουν τ’ αναχώματα’ που δηλώνει και την εύθραυστη ισορροπία των πάντων…

Ο πολιτισμός και ο τουρισμός έχουν εκλεκτικές συγγένειες αναγκαίες για τη συμπόρευση, τη συνύπαρξη και την ανατροφοδότησή τους, η οποία δρα ενθαρρυντικά ή αποθαρρυντικά. Η απάλειψη της συλλογικής μνήμης των λαών αποτρέπει πρώτα τους πρωταγωνιστές να έχουν παρελθόν… και να αντλούν δύναμη από τις ρίζες τους. Η κοινή πατρίδα και τα κοινά συμφέροντα εξυπηρετούνται μόνον όταν έχουμε την ίδια γνώμη για την ιστορία και το μέλλον μας.

 

Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης (1953- )

 

Όταν τα σύννεφα τριγύρω πυκνώνουν απειλητικά, ο σύγχρονος πολιτικός ορθολογισμός και οι πνευματικοί άνθρωποι οφείλουν να απαντούν. Για τις αχαρτογράφητες διαδρομές των ποταμών μας, δεν αρκεί μόνον ο λόγος των ολίγιστων ηγετών.  Η ευθύνη για την αναμόχλευση της πολύπειρης ιστορίας, του αχαλίνωτου διαδικτύου και της έκπτωσης της ιατρικής ηθικής δεν ανήκει μόνο στους ειδικούς. Οι επιβάτες του ‘Πατρίς’ αναζήτησαν άλλα μέσα διαφυγής… και δεν ήταν μόνο ο αποχαιρετισμός στα νιάτα μας.  Όταν οι μάσκες πέφτουν πριν ανεβούν, γίνεται πάλι λόγος για την έννοια της ‘Κεντρικής Ευρώπης’. Το τρένο -θάνατος για τους μετανάστες συνεχίζει… να κυλά. Η Βιέννη και οι ταλαντευόμενες απόψεις των κατοίκων της στον ‘Δούναβη’ του Κλάουντιο Μάγκρις. Quo Vadis, European Union? Μετανάστευση και δημογραφικό πρόβλημα με ανοιξιάτικους προβληματισμούς. Έκκληση ΄Στους Μουσουλμάνους και Αρμενίους αδελφούς’; Ένα ποίημα του Αζέρου Sabir. ‘Οι πρόσφυγες’ του Benjamin Zephaniah. Οι χώρες του Βίσεγκραντ και ο ρόλος τους στην έννοια της  Κεντρικής Ευρώπης. Κάψιμο των βιβλίων: Το μεγαλύτερο έγκλημα μίσους; Ίσως όχι! Στο τέλος βρίσκει κανείς αυτό που του ανήκει. Η ιστορία επαναλαμβάνεται (;). Κάποιες φορές, όμως, με τους ίδιους πρωταγωνιστές! Και ποτέ στον αυτόν τόπο και τον ίδιο χρόνο!  Περίεργες συμπτώσεις αιωρούνται πάνω από τη σκοτεινή ήπειρο. Το διαφαινόμενο ρέκβιεμ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ίσως ευκαιρία για την Ελλάδα. Εν όψει του  επερχόμενου κινδύνου για πλειστηριασμούς των σπιτιών μας… Όταν τα άλογα αναλαμβάνουν τα ηνία της άμαξας… οι θεσμοί παραπαίουν! Προσδοκώντας σε ένα κράτος δικαίου! Όπισθεν ολοταχώς για μια καινούργια Ευρώπη. Pompa mortis magis terret, quam mors ipsa. Από τις καμήλες στα smartphone. Συνηθισμένοι και σ’ αυτά! Στα σοκάκια της ιστορίας παρέα με τον απόηχο της συνάντησης στη Μπρατισλάβα.  Smartphone από τη μια μεριά, ρομπότ από την άλλη! Αγάλματα χωρίς κεφάλια  και κεφάλια χωρίς μυαλό. Όταν σπάσουν τ’ αναχώματα. Καλοδεχούμενες  καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες. Βολιβία –Ελλάδα:  Ας μη μιλήσουμε για  αντιγραφή και επικόλληση! Αποχαιρετισμός στην ερωτική  επιστολογραφία, λοιπόν; Ακραίες συμπεριφορές, Βραβείο Νόμπελ…  Κυνηγώντας ουτοπίες… Για το τραμπάλισμα των τειχών. Εθνικισμοί και διχασμοί. Τα υλικά απομεινάρια. Μια ολόψυχη καληνύχτα! Οι  τιμωρητικές ψήφοι. Η τελευταία θέληση. Βολιβία… Θρησκείες αγάπης,  μίσους, βίας… Τιμές εν ζωή, ή μετά θάνατον;

 

 

* Ο Μιχάλης Τρούλης είναι πρόεδρος της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Ρεθύμνου.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top