Fractal

Ορθοδοξία: ένας κόσμος ομορφιάς, αθέατος στις επιστήμες

Γράφει η Ιωάννα Μαρία Νικολακάκη //

 

 

Πολλά έχουν γραφτεί κατά καιρούς περί της σχέσης που υπάρχει μεταξύ επιστήμης και ορθόδοξης πίστης. Συγκρούονται; Αλληλοσυμπληρώνονται; Ή μήπως είναι εντελώς ξένες -η μία με την άλλη; Η απάντηση, στην χριστιανική ορθόδοξη ζωή, δεν έρχεται με λόγια. Έρχεται σαρκωμένη, με τη μορφή ανθρώπων που υπήρξαν -ταυτόχρονα- επιστήμονες και Άγιοι, αποδεικνύοντας πως ο Θεός μπορεί να συνδυάσει τα πάντα, κάνοντας πραγματικότητα όσα -για τον άνθρωπο- φαίνονται δύσκολα ή ακατόρθωτα: «Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν» λέει ο ίδιος ο Κύριος στην ευαγγελική περικοπή του πλουσίου νέου (δηλαδή: Όσα φαίνονται αδύνατα για τον άνθρωπο, είναι δυνατά για τον Θεό). Στην ιστορία της ιατρικής, λαμπρά τέτοια παραδείγματα υπήρξαν ο Άγιος Παντελεήμων, οι Άγιοι Ανάργυροι (τρία ζεύγη Αγίων με τα ονόματα «Κοσμάς και Δαμιανός»: από τη Ρώμη, από την Ασία και από την Αραβία), ο Άγιος Αντύπας ο οδοντίατρος, ο  Άγιος Λουκάς ο Ευαγγελιστής, ο Μέγας Βασίλειος, οι Άγιες Ζηναίδα και Φιλονίλλα, ο Άγιος Βλάσιος, ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός, ο Άγιος Διομήδης ο ιατρός, ο Άγιος Παυσίκακος, ο Άγιος Πάπυλος, ο Άγιος Σαμψών ο ξενοδόχος και ο Άγιος Ζηνόβιος. Εκτός αυτών, ο Κύριος ανέδειξε και πολλούς άλλους Αγίους που η κοσμική τους μόρφωση αφορούσε άλλους τομείς όπως η φιλοσοφία, η θεολογία, η ρητορική, τα μαθηματικά και οι τέχνες, αλλά και απλούς, ταπεινούς ανθρώπους του μόχθου, χωρίς ιδιαίτερη κοσμική μόρφωση -αλλά με τεράστιο πλούτο καρδιάς και ευωδία πνευματικότητας.

 

 

«Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν Σου» ψάλλουμε στις Λειτουργίες των Προηγιασμένων Δώρων της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Πόσο όμορφη φράση! Γιατί, η προσευχή είναι ένα μοσχοβολιστό κόσμημα, ένα πνευματικό έργο ταπείνωσης και γλυκύτητας που βγαίνει από το βλέμμα, τα χείλη και την ψυχή του κάθε ανθρώπου, για να φτάσει ψηλά, στον υπέρλαμπρο Δημιουργό, στον τέλειο -αλλά και τόσο σπλαγχνικό- μας Κτίστη. Είναι λοιπόν ποτέ δυνατόν ο Θεός να μη συγκινείται μπροστά σε μια τέτοια υπέροχη προσφορά του πλάσματός Του; Ποιός πατέρας δε συγκινείται, όταν το παιδί του τού λέει «ευχαριστώ»; Και ποιος πατέρας κλείνει τ’ αυτιά όταν το παιδί του τόν παρακαλεί «βοήθησέ με»; Η προσευχή είναι ένα σημαντικό κομμάτι της πνευματικότητας που ζώνει και ντύνει την ψυχή του κάθε χριστιανού ορθόδοξου. Για τον χριστιανό, πνευματικότητα θα πει αγάπη προς τον Θεό. Θαυμασμός προς τον Θεό. Ύμνος και λατρεία προς τον Θεό. Σέβας και δέος προς τον Θεό. Τραγούδι και χαρά προς τον Θεό. Αλλά και πένθος και συμπαράσταση μαζί Του, όταν η εκκλησία μας τιμά τα Άγια Πάθη Του. Πνευματικότητα θα πει παραδειγματισμός από τη ζωή του Κυρίου, και από τις ζωές των Αγίων Του. Θα πει υπομονετικός, αγόγγυστος σταυρός αλλά και ολόφωτη προσμονή της από κοινού Ανάστασης. Θα πει πως κάθε δάκρυ είναι φλουρί. Κάθε στεναγμός, μπουμπούκι. Κάθε βάσανο, παράσημο.  Και κάθε συνάνθρωπος, ένα πλήρες καθρέφτισμα του ίδιου του Χριστού. Πνευματικότητα θα πει περνάω τις δυσκολίες της ζωής (συμπεριλαμβανομένου και του θανάτου) με θάρρος, γιατί βαστάω γερά το τρυπημένο -και ολοζώντανο- αναστάσιμο χέρι του Κυρίου μου. «Συσταυροῦμαι καὶ συνθάπτομαι» λέει το απολυτίκιο της Αγίας Μαρίνας που διαβάζουμε στις εκκλησίες κάθε Ιούλιο. Τι τρομερής δύναμης λόγια, για μια δεκαπεντάχρονη κοπέλα που έμελλε να γίνει μία από τις σπουδαιότερες Αγίες της εκκλησίας μας! Έτσι μαρτυρούν και όλοι οι Άγιοι υπέρ του Κυρίου: σταυρώνονται και θάπτονται μαζί Του (το πρόθεμα «συν» εκφράζει ακριβώς αυτό το μαζί μ’ Εκείνον) για να αναστηθούν και μαζί Του, στην κοινή ανάσταση των νεκρών.

Όμως, η προσευχή δε φτάνει για να συμπληρωθεί ο πλούτος και η ομορφιά της ορθόδοξης πίστης. Γιατί, η επικοινωνία μεταξύ Θεού και ανθρώπου δεν είναι μόνο νοερά. Ο Θεός αγκαλιάζει κι ευλογεί το πλάσμα Του ολόκληρο: σώμα και ψυχή. Όπως νοιάζεται για την ψυχή του ανθρώπου, εξίσου νοιάζεται, τιμά και δοξάζει και το σώμα. Στην ανάσταση των σωμάτων αναφέρεται εξάλλου η Δευτέρα Παρουσία (Οι ψυχές -ούτως ή άλλως- δεν πεθαίνουν). Το σώμα του ανθρώπου ήθελε να αποκαταστήσει ο Κύριος, γι’ αυτό και σαρκώθηκε στα Άγια σπλάγχνα της Μητέρας του, κατά τον Ευαγγελισμό. Το σώμα είναι η κατοικία του Αγίου Πνεύματος μετά από το βάπτισμα, και για τον λόγο αυτόν υπάρχουν τα Μυστήρια της εκκλησίας μας –κέντρο των οποίων αποτελεί το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Να αξιώνεται το κτίσμα να μετέχει στην Ουσία του Κτίστη, πόσο φοβερό είναι! Σε όλες τις ειδωλολατρικές θρησκείες από καταβολής κόσμου, οι άνθρωποι θυσίαζαν ζώα προς τους «θεούς» τους, για να τους εξευμενίσουν. Στην Ορθοδοξία όμως, ο Θεός ο ίδιος θυσιάζεται χάριν του ανθρώπου, με σκοπό να τον σώσει. «Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;» λέει ο ίδιος ο Κύριος στην ευαγγελική περικοπή της Κυριακής της Σταυροπροσκυνήσεως (-δηλαδή: Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο το να κερδίσει τον κόσμο αυτό, αν ζημιωθεί την ψυχή του; ). Κι αλήθεια, πόσες φορές βλέπουμε τον ίδιο τον Κύριο να κάνει το πρώτο βήμα για να προσεγγίσει τον αμαρτωλό άνθρωπο (όπως στις περικοπές της Σαμαρείτιδας, και του Ζακχαίου). Τέτοια ταπείνωση κι αγάπη έχει, αλλά και σε τέτοια υψηλή και περίοπτη θέση μάς τοποθετεί! Ποιος είναι λοιπόν ο πραγματικός Θεός; -εκείνος που κάθεται σε θρόνους ψεύτικους παριστάνοντας τον δήθεν βασιλιά (όπως κάνει ο διάβολος πάνω στη γη) ή Εκείνος που κατέβηκε από τον αληθινό Του θρόνο, για να σταυρωθεί φορτωμένος τις αμαρτίες όλων μας; Ποιος είναι ο γνήσιος Θεός; -εκείνος που απαιτεί να τού κάνουν θυσίες ή Εκείνος που θυσιάζεται; Ποιος είναι ο αληθινός Θεός; -εκείνος που πλουτίζει με χρήματα και δόξες πρόσκαιρες ή Εκείνος που πλουτίζει δεχόμενος κοντά Του σωσμένους και ανακαινισμένους ανθρώπους;

Ο άνθρωπος είναι πλάσμα με αδυναμίες. Όλοι έχουμε τα στραβά μας, κανείς δεν εξαιρείται. Ο Θεός, αυτό το γνωρίζει καλύτερα απ’ τον καθένα, και μάς αγαπά ακριβώς έτσι όπως είμαστε. Κι ακριβώς επειδή μας αγαπά, θέλει να μάς κάνει καλύτερους. Και μας παιδαγωγεί. Πολλές φορές, στη διάρκεια αυτής της παιδαγωγικής, σιωπά. Ειδικά, όταν περνάμε μέσα από μια δοκιμασία. Το ότι σιωπά -δε σημαίνει όμως ότι δεν είναι παρών: απλώς, περιμένει σιωπηλά να δει «τι ψάρια πιάνουμε, μόνοι μας», όπως ο δάσκαλος σιωπά πάνω απ’ τα κεφάλια των μαθητών του όταν γράφουν διαγώνισμα (αυτό κάπου το διάβασα τώρα πρόσφατα και μού άρεσε πολύ, ως αναλογία). Τόση είναι η εμπιστοσύνη κι ο σεβασμός Του προς τον άνθρωπο! Κι όση ώρα γράφουμε το διαγώνισμα, δε φεύγει στιγμή από κοντά μας, αλλά είναι δίπλα μας συνέχεια σαν καλός πατέρας: να μας πιάσει αν τυχόν πέσουμε και χτυπήσουμε, να μας αγκαλιάσει, να μας βάλει τσιρότο στην πληγή. Και μαζί Του, γλυκιά παρηγοριά και πανίσχυρη δύναμη είναι η ολόφωτη παρουσία της Κυρίας Θεοτόκου, των Αγίων και των Αγγέλων Του. Εξάλλου, ο ίδιος ο Κύριος – στην Ανάληψή Του- μάς  υποσχέθηκε πως δε θα μας εγκαταλείψει ποτέ, μέχρι το τέλος του κόσμου.

Είναι λοιπόν ο Θεός της Ορθοδοξίας μας ένας τρισυπόστατος, υπέρλαμπρος και πανίσχυρος δημιουργός αλλά και προστάτης για όλους τους ανθρώπους, τα ζώα, τα φυτά, τα σύμπαντα. «Το σύμπαν μου στέλνει το τάδε ή το δείνα μήνυμα» λένε σήμερα πολλοί -εν τη ρύμη του λόγου- που, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι, βάζουν το σύμπαν στη θέση του Θεού, δηλαδή το κτίσμα στη θέση του Κτίστη. Πιο μεγάλο είναι δηλαδή το σύμπαν από τον Θεό; Πιο σοφό; Είναι δυνατόν; Αφού ο Θεός το δημιούργησε κι αυτό. Τα μυστικά του Θεού δεν είναι δυνατόν να τα γνωρίζουμε, οι άνθρωποι. Γίνεται ποτέ, ένας ανθρώπινος εγκέφαλος (που ζυγίζει μόλις και μετά βίας ένα με ενάμισι κιλό) να χωρέσει μέσα του τη σοφία ολόκληρου του Θεού, που κατοικεί παντού κα βλέπει τα πάντα; Εκατό η αλεπού, τα αλεπουδάκια εκατόν ένα; Όσο έξυπνα κι αν πιστεύει πως σκέφτεται ένας άνθρωπος, η γνώση του -μπροστά στη γνώση του Θεού- είναι σταγόνα στον ωκεανό. Η αλαζονεία βγαίνει (δυστυχώς, και προς ταλαιπωρία μας) σε πολλές διαφορετικές εκδοχές (της γνώσης, της ομορφιάς, του πλούτου, της κοινωνικής φήμης κ.α.), και αυτή της γνώσης είναι μία εκ των χειρότερων. Γιατί, με την αλαζονεία της γνώσης, ο καημένος ο άνθρωπος φοράει παρωπίδες στα πνευματικά του μάτια και δε μπορεί να δει πιο πέρα από όσα η λογική μπορεί να τού προσφέρει εξήγηση -με δυό μαθηματικά, πέντε άρθρα και δέκα επιστημονικές βιβλιογραφίες.

Έτσι το πάθανε και τώρα τελευταία, πολλοί, με τον νεοφερμένο ιό. Έσπειραν έναν πανικό σχετικά με  τη συμμετοχή των πιστών στο Μυστήριο των Μυστηρίων (το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας), χωρίς να έχουν ιδέα ότι προσεγγίζουν το θέμα, πρώτον χωρίς τον δέοντα σεβασμό, και δεύτερον με λάθος τρόπο. Είναι σαν να προσπαθεί κάποιος να περάσει τη θάλασσα με αυτοκίνητο. Η θάλασσα θέλει πλοίο- δε θέλει ρόδες. Στο παράδειγμά μας, η θάλασσα είναι ο Θεός (και τα Μυστήριά Του). Το πλοίο είναι η πίστη. Και το αυτοκίνητο είναι η λογική -μαζί με τις διάφορες επιστήμες. Όπως η θάλασσα προσεγγίζεται μόνο με πλοίο, έτσι και ο Θεός (και τα Μυστήριά Του) προσεγγίζονται μόνο με πίστη. Μιλιούνια αυτοκινήτων να έρθουν και να παραταχθούν σε ένα λιμάνι, η θάλασσα είναι θάλασσα -και θέλει πίστη για να την περάσεις! Και η πίστη αυτή ουδεμία σχέση έχει με τη λογική και τις επιστήμες, το πείραμα και την παρατήρηση, τα μαθηματικά και τις στατιστικές. Είναι πολύ ανώτερη όλων αυτών, κι ακόμα ανώτερη της ιατρικής, της χημείας, της βιολογίας, της φιλοσοφίας, της ρητορικής, των τεχνών και της οποιασδήποτε άλλης ανθρώπινης ασχολίας. Η πίστη ξεκινάει να υπάρχει εκεί ακριβώς που τελειώνουν τα όρια της ανθρώπινης αντίληψης: εκεί που ο άνθρωπος σταματάει να μπορεί να δει, να ερμηνεύσει και να εξηγήσει. Ορισμένοι άνθρωποι φρονούν πως μπορούν να τα εξηγήσουν όλα με τη λογική τους, κι αρνούνται να παραδεχτούν πως υπάρχουν όρια πεπερασμένα στο τι μπορεί κανείς να δει, να ερμηνεύσει και να εξηγήσει. Και το αρνούνται, πιθανότατα γιατί δεν έτυχε ποτέ -μέχρι σήμερα- να δοκιμάσουν την ομορφιά του να υπερβούν αυτά τα όρια – εμπιστευόμενοι έστω ένα μέρος από τη ζωή τους στα χέρια του παντοδύναμου Θεού. Πίστη, στην πραγματικότητα θα πει εμπιστοσύνη. Κι αν στη ζωή μας, εμπιστευόμαστε τους οικείους μας μια φορά, τον Θεό μπορούμε να Τόν εμπιστευόμαστε ένα εκατομμύριο φορές -γιατί οι οικείοι μας δεν ξέρουν τα μέλλοντα, δεν ξέρουν τι συμφέρει την ψυχή μας, και συχνά δεν έχουν ιδέα τι κρύβεται βαθιά μέσα στην καρδιά μας: ο Θεός όμως, όλα αυτά τα ξέρει. Για όλους μας. Κι έχει πάντα τον αγαθότερο σκοπό.

Απ’ το σημείο αυτό και μετά, αρχίζει η πραγματική ομορφιά της ορθόδοξης ζωής: μιας ζωής αθέατης στις επιστήμες. Γιατί, όσο περισσότερο εμπιστεύεται κανείς τον Θεό, τόσο ωραιότερη γίνεται η καθημερινότητά του: νιώθει βαθύτερα την αγάπη του Θεού, κι ανησυχεί λιγότερο για τα τετριμμένα, τα απλά, τα ανούσια.  Έτσι, όσο περνάει ο καιρός, η ζωή του γεμίζει φως, γαλήνη και χαρά. Η ορθόδοξη ζωή είναι λοιπόν ήσυχη (παρά τους εξωτερικούς κλυδωνισμούς, τους πειρασμούς και τις δυσκολίες από τις οποίες περνάει συνήθως ο πιστός) ακριβώς λόγω αυτής της εμπιστοσύνης στο θέλημα του Θεού. Ο πιστός αφήνεται στον Θεό, όπως το παιδί στον πατέρα του. Και ο Θεός τον ακούει, τον ανταμείβει και τον βοηθά, όπως ο πατέρας το παιδί Του. Παράλληλα, στην ορθόδοξη ζωή ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ μόνος: η ζωή του δεν είναι το εγώ. Είναι το εμείς -και στο εμείς περιλαμβάνεται πρώτος ο τρισυπόστατος Θεός (Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα), με την Υπεραγία Θεοτόκο και τους Αγίους, και δεύτερον όλοι οι άνθρωποι του κόσμου (ζωντανοί και νεκροί) που πιάνονται χέρι-χέρι για να φτιάξουν μια υπέροχη, μεγάλη ορθόδοξη αγκαλιά -που ξεκινάει από τη γη και φτάνει μέχρι τον θρόνο του Θεού.

Δεν είναι όμως όλα αυτά μόνο θεωρίες. Είναι και πράξη. Βιωμένη και ζωντανή. Στην ευαγγελική περικοπή της αιμορροούσας, η γυναίκα αυτή που ταλαιπωρείτο χρόνια από αιμορραγίες άγγιξε το ένδυμα του Κυρίου κι αμέσως θεραπεύτηκε. Η Τίμια Ζώνη της Υπεραγία Θεοτόκου έχει λύσει την ατεκνία σε πολλές γυναίκες, με το ζώσιμο στην κοιλιά και την προσευχή. Κι ο ανάπηρος που νοσηλευόταν στο δωματιάκι του Αρεταίειου Νοσοκομείου -δίπλα στον Άγιο Νεκτάριο, άγγιξε τη φανέλα του Αγίου λίγο μετά τον θάνατό του, κι αμέσως σηκώθηκε και περπάτησε. Και πόσα άλλα θαύματα αφορούν ρούχα ιερών προσώπων. Ρούχα! Ποιος τολμάει λοιπόν να διανοηθεί ότι μέσα από το Ποτήριον της Ζωής της ίδιας, που βρίσκεται ο ίδιος ο Κύριος με Σάρκα και Οστά, θα μπορούσε ποτέ να μεταδοθεί το οτιδήποτε μη θεραπευτικό για τον πιστό; Δηλαδή, τα ρούχα θεραπεύουν- αλλά το ίδιο το Σώμα όχι;

Το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είναι το ακατανόητο, το ακατάληπτο, το τρισμέγιστο Θαύμα των Θαυμάτων που επιτελείται χιλιάδες χρόνια τώρα, σε όλες τις εκκλησίες και τους ναούς της χώρας μας. Ποιος πιστός διανοείται λοιπόν ποτέ να το αμφισβητήσει, να τού πειράξει έστω και έναν κόκκο αλήθειας -χωρίς να τρέμει σύγκορμος; Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, που την έχει η εκκλησία μας υπόδειγμα μίμησης του μετανοημένου ανθρώπου μέσα στη Σαρακοστή, αξιώθηκε των Αχράντων Μυστηρίων μία μόνο φορά στη ζωή της λίγο πριν πεθάνει, και αγίασε. Από βάθους αιώνων μέχρι και σήμερα, εκατομμύρια άνθρωποι, απλοί -και σύγχρονοί μας ακόμα- έκαναν και κάνουν αγώνα μεγάλο ώσπου να αξιωθούν να προσεγγίσουν μέσω του Μυστηρίου αυτού τον Κύριο, με ψυχή όσο πιο καθαρή γίνεται. Κι Εκείνος, τον αγώνα αυτόν τόν βλέπει και μάς ελεεί. Μάς αγαπά. Μας δίνει ευκαιρίες. Μας προστατεύει. Εμείς λοιπόν, γιατί -ακόμα και σήμερα, μετά από δύο χιλιάδες και πλέον έτη θαυμάτων και ανελλιπούς παρουσίας Του στον κόσμο- Τού φερόμαστε τόσο σκληρά, άδικα και με ασέβεια; Όταν δίκαζαν τον Κύριο, στην ερώτηση του Ποντίου Πιλάτου «Τι κακό έκανε ο άνθρωπος αυτός; Εγώ δε βρίσκω τίποτα που να δικαιολογεί τη θανάτωσή του» (Ο δὲ τρίτον εἶπε πρὸς αὐτούς· «Τί γὰρ κακὸν ἐποίησεν οὗτος; Οὐδὲν ἄξιον θανάτου εὗρον ἐν αὐτῷ), ο όχλος δεν είχε καμία απάντηση. Και δεν θα έχει ποτέ απάντηση. Ο οποιοσδήποτε όχλος. Γιατί ο Κύριος ήταν, είναι και θα είναι ο μοναδικός Θεός του κόσμου τούτου, ο Παντοκράτωρ, που όχι μόνο ήταν τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος, αλλά ήρθε και επί σκοπόν για να θεραπεύσει, να σώσει και να καθαγιάσει τους ανθρώπους και τον κόσμο ολόκληρο.

Ο Χριστός είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, ο Θεός και πατέρας όλων μας. Σκέφτηκε άραγε ποτέ κανείς, αν μέσα στο Ιερό Ποτήριον της Ζωής, βρισκόταν κομματιασμένος ο φυσικός πατέρας του καθενός μας, πώς θα νιώθαμε κι αν θα σκεφτόμαστε ή θα πιστεύαμε ποτέ το οτιδήποτε άλλο -πέραν της αλήθειας; Στους τάφους των προγόνων μας, όλοι οι άνθρωποι (ακόμα κι οι πιο σκληρόκαρδοι πολλές φορές) ριγούμε και στεκόμαστε με δέος. Μπροστά στο Σώμα του Κυρίου και Θεού και Πατέρα μας -που είναι ό,τι πιο Ζωντανό, Πανάγιο και Πανίσχυρο υπάρχει στον κόσμο- γιατί να νιώσουμε ή να σκεφτούμε διαφορετικά; Κι αν οι φυσικοί μας γονείς είναι μια φορά γονείς μας, ο Χριστός είναι εκατομμύρια φορές γονιός μας, γιατί εγέννησε (δηλαδή έδωσε σάρκα, και οστά, και ψυχή ζώσα) σ’ εμάς, στους γονείς μας, στους γονείς των γονέων μας, και πάει λέγοντας προς τα πίσω χρονικά -μέχρι τη δημιουργία του κόσμου.

Η ορθόδοξη πίστη είναι το πιο όμορφο λουλούδι υπάρχει. Και είναι προαιρετική. Ο Θεός δεν εξανάγκασε ποτέ κανέναν να Τον ακολουθήσει. Στο κάτω κάτω, για κάθε άνθρωπο, το κάλεσμα από τον Κύριο έρχεται σε διαφορετικό χρόνο: άλλος ξεκινάει να πιστεύει από μωρό, άλλος από παιδί, άλλος πιο μεγάλος κι άλλος στα γεράματα -κανέναν πιστό δεν αρνείται ο Θεός, όλους μάς δέχεται και μάς αγαπάει, γιατί όλοι παιδιά Του είμαστε. Και πάντα υπάρχουν περιθώρια μετάνοιας και βελτίωσης, ακόμα και την τελευταία στιγμή-για όλους.

Προαιρετικό λουλούδι, λοιπόν, η ορθόδοξη πίστη. Ας ξεκινήσουμε από τον σεβασμό. Και σιγά-σιγά, θα έρθει και το άρωμα, το χρώμα και η ομορφιά της να πλημμυρίσουν τη ζωή και την καρδιά όλων μας.

Μέχρι τότε, κάθε δάκρυ μας είναι φλουρί.

Κάθε στεναγμός, μπουμπούκι.

Κάθε βάσανο, παράσημο.

Και κάθε συνάνθρωπος, ένα πλήρες καθρέφτισμα του ίδιου του Χριστού στον κόσμο.

 

 

Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top