Fractal

Διήγημα: “Όπως ένα πουλόβερ μέσα στον καύσωνα”

Γράφει ο Γιάννης Πανουτσόπουλος //

 

 

 

 

 

Όπως ένα πουλόβερ μέσα στον καύσωνα

 

Α ναι, επειδή ξεχνάω τα πάντα, μην ξεχάσω να σου πω ότι σε βλέπω παντού. Τι παριστάνεις με το πουλόβερ κατακαλόκαιρο, δε μπορώ να καταλάβω, και μετά λες εμένα τρελάκια! Ναι, σε βλέπω παντού, με τα λευκά σου δοντάκια, και τις καρδούλες, και τις φατσούλες, και αυτές τις ματάρες, και προσπαθώ να σε προσπεράσω, να σιγουρευτώ ότι δεν είσαι εσύ. Σου μοιάζουν όλες, πεταλουδίτσες που βγήκαν βόλτα στα λιβάδια και είναι χαρούμενες απλώς επειδή υπάρχουν λουλούδια εκεί, και εσύ -αν είναι δυνατόν- να φοβάσαι τις πεταλούδες! Και οι φίλες σου ρωτάνε πού είναι αυτός; τι κάνει; σου μιλάει; Κι εσύ λες “Δεν ήτανε γραφτό” ή λες “Σνομπάρει τώρα πια”.

Όμως εγώ μετράω τις χιονονιφάδες στο πουλόβερ σου και πόσο απέχουν τα μαλλιά σου μέχρι να αγγίξουν τη ζώνη σου και πόσο τα δάχτυλά σου κοκκινίζουν στο κρύο και πόσο τα μάτια σου κλείνουν όταν χαμογελάς και πόσο η μύτη σου ζαρώνει όταν κάνεις γκριμάτσες και πόσα λεπτά ζούμε σαν εβδομάδες. Εγώ μετράω όλα αυτά που δεν μετριούνται. Και τα πόσα “αχ” βγήκαν από τα χείλη σου πριν ξεκινήσουν να ανθίζουν τα “ναι” και πόσο γρήγορα μαθαίνεις να μετράς τις προπαίδειες του κορμιού και των βασάνων.

Έψαξα μέσα στα στήθη σου καρδιά γυναίκας, όμως ήταν κοριτσιού, και τι δουλειά είχε εκεί, Χριστέ μου, όπως ένα κόκκινο πουλόβερ μέσα στον καύσωνα.

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top