Ο ποιητικός ασκητισμός της Μαρίας Γερογιάννη
Γράφει ο Δημήτρης Βαρβαρήγος //
«Οι κούκλες σου δεν είχαν ψυχή», Μαρία Γερογιάννη, εκδ. Περισπωμένη
Η Μαρία Γερογιάννη στο βιβλίο της «Οι κούκλες σου δεν είχαν ψυχή» ανιχνεύει τις βαθύτερες αλήθειες του κόσμου καθώς τα ποιήματα στοχεύουν στην αφύπνιση του σύγχρονου ανθρώπου. Με λιτή έκφραση, μικρές προτάσεις συχνά μονολεκτικές και άρα με σύντομη παρουσίαση των ιδεών της, δημιουργούνται εικόνες με ειρωνική απόχρωση στην παρέκκλιση του ανθρώπου από τα ουσιώδη.
Η ποιήτρια γράφει σαν να θέλει να διαθλάσει τον χώρο για να λυτρωθεί από τα ανθρώπινα αδιέξοδα. Η πρόθεση της να εκφράσει τα πράγματα στη γυμνότητα τους από κάθε ίχνος χρωματισμού ή οραματισμού καθιστούν πρωταγωνιστή κάθε της στίχο.
Η ποίηση της είναι ηθελημένα συναισθηματικά φορτισμένη. Με λιτό ύφος απόδοσης που γίνεται ουσιαστικά φωνή καθαρά προσωπική, ενδεδυμένη πάντα με ζητήματα υπαρξιακά και συχνά ερωτήματα ή υπομνήσεις που ζητούν απαντήσεις.
Επινοημένη έμπνευση, ποιήματα που απορρέουν από αναμνήσεις, εμπειρίες, επιθυμίες, επιζητώντας την ειρήνευση της ψυχής στα απέραντα μονοπάτια της απαξίωσης, της πνευματικής απομόνωσης, και της έκπτωσης των οραμάτων, αποδίδει μέσω των στίχων της όσα θέματα ταλανίζουν το νου της.
Ποίηση ουσίας , στίχοι φτιαγμένοι στα ακραία όρια αναζήτησης λες και ψάχνουν την απόλυτη αξιοπιστία των αντικειμένων και των ιδεών της ζωής. Η εκφραστική λιτότητα προσιδιάζει τον ποιητικό ασκητισμό της Μαρίας Γερογιάννη και στις τρεις συλλογές της.
τίτλοι: Άδειοι στίχοι. Φωνή φωνηέντων. Οι κούκλες σου δεν είχαν ψυχή.
Από τη τελευταία συλλογή, «οι κούκλες σου δεν είχαν ψυχή» στο ποίημα
Η ομορφιά
Έχει μήνυμα.
Παραστέκουν
η κλαίουσα μνήμη
η λήθη υπομειδιώντας.
Με ποιητική συνείδηση εκλαμβάνει τη φύση των ανθρώπων σε μία οργανικά ολοκληρωμένη ενότητα να υπακούει στην ίδια η λειτουργική νομοτέλεια σαν μέσα από τη γραφή της να οραματίζεται έναν κόσμο μακριά από τα συμβατικά του σχήματα. το εκφραστικό μέσο απόδοσης μοιάζει ταυτισμένο από κάποιον αιώνιο νόμο απόλυτης αυτάρκειας της ανθρώπινης νόησης.
Η γραφή της παρεμβάλλεται και φωτίζει αποκτώντας εκείνη την αυτονομία μιας στερεής δόμησης που αρχίζει σαν ψιλή βροχή και γίνεται όμβρος δίνοντας μιαν άλλη μορφή στα πράγματα και στις ιδέες.
άτοπα
κλουβί για τον αετό
Γκουρμέ πιάτο στον αυτόχθονα του Αμαζονίου
Κολονάτο ποτήρι στο διψασμένο παιδί της Αφρικής
Εξέδρα να χορεύει το εγώ.
Μικρά περιεκτικά με τις κατάλληλες λέξεις να προσφέρουν το πλήρες νόημα προσφέρουν την αυθεντικότητα και την ανταλλαγή αισθήσεων.
Στη σκιά
το δέντρο
γράφει για σένα ποίημα,
μου είχες αόμματα εκμυστηρευτεί
-Όταν καθίσεις στη σκιά του
Μαρία Γερογιάννη
Τα ποιητικά έργα της Μαρίας Γερογιάννη, ανεξάρτητα από τις συνθήκες και τους όρους της σύνθεσης τους, είναι ενδιαφέροντα καθώς ανταποκρίνονται στις απαιτητικές προσωπικά αισθητικές και νοητικές ανάγκες της, να βλέπει και να νιώθει τα πράγματα με διεισδυτική ματιά και με καίριες λέξεις να παρουσιάζει το εκφραστικό της περιεχόμενο μορφοποιώντας τη θέαση του κόσμου.
Οι άνθρωποι πλάθουν έργα, οι ποιητές λόγο καθώς υψώνονται πάνω από τις συνθήκες της ζωής και οι στίχοι της εν προκειμένω, ξεπερνούν την πίεση της φυσικής ανάγκης είτε αυτά -τα ποιήματα- αναπαριστούν την πραγματικότητα – την εκφράζουν- ή την συμβολίζουν, δεν παύουν να απευθύνουν ερωτήματα και συχνά τα ίδια να δίνουν απαντήσεις.
Ποιήματα που απευθύνονται σαν καλέσματα για μιαν άλλη αισθητική προσέγγιση του κόσμου σαν ερεθίσματα για άλλες αισθητικές εμπειρίες ή απλά σαν έκκληση να δείξουν τα πράγματα αλλιώς ως προσέγγιση της πραγματικότητας.
Η ποίηση, γενικά, θα έπρεπε να συναγωνίζεται το επιστημονικό και φιλοσοφικό έργο, αλλά δεν περιμένουμε κανονικά από την ποίηση να μας πει την αλήθεια όπως αποδεικνύεται από την επιστήμη και τη φιλοσοφία. Τα έργα της προσφέρουν εικόνες ενός κόσμου ιδιωτικού ή όπως συχνά συμβαίνει, οι ποιητές να εκφράζουν μια συγκατάνευση αυτού που είναι παρέχοντας υποστήριξη σε ιδεολογικό επίπεδο της κατεστημένης πραγματικότητας. Ίσως κάτω από αυτό το νόημα, η Μαρία Γερογιάννη, εργάζεται ως διαχειρίστρια ιδεών και αξίων που είναι διάχυτες γύρω της, παρά σαν εκφραστή της πραγματικότητας αλλά πάντα διυλισμένα από την πνευματική δυναμική των προσωπικών της συναισθημάτων. Τα ποιήματα της απευθύνονται σαν αντικείμενα που ξεπερνούν τη χροιά του ευκταίου περιβάλλοντος και που υπόσχονται να μας προσφέρουν αξιόλογες πνευματικές εμπειρίες.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ένα νέο λογοτεχνικό «τοπίο»;
16/04/2024, 9:09 μμ -
Παρακείμενα: «Το παρήγορο συναίσθημα της εσωτερικής έκλαμψης»
16/04/2024, 9:08 μμ -
Η δύναμη του πεπρωμένου
16/04/2024, 9:06 μμ -
Παραμύθια από ζάχαρη, μέλι και ποίηση
16/04/2024, 9:05 μμ -
Ψυχολογικά περάσματα προς τη βιολογική ολοκλήρωση
16/04/2024, 9:00 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Μια ανάγνωση
Από τη Μαρία Λιλιμπάκη- Σπυροπούλου // * Αρχοντούλα Διαβάτη: “Κινητή γιορτή” Διηγήματα, εκδ.Νησίδες 2018 Κατ’ αρχήν, να πω ότι ως αρχιτέκτων, επικεντρώνω κυρίως στο χώρο και το ρόλο του στα λογοτεχνικά έργα. Πιστεύω όμως πως στην περίπτωση της
Περισσότερα -
Μια ελάχιστη αμερικανική τριλογία σε έναν αθηναϊκό μικρόκοσμο
Γράφει ο Άγγελος Χαριάτης // Θανάσης Λιακόπουλος «Αντινομίες τριών εποχών», εκδ. Λέμβος Ο Θανάσης Λιακόπουλος μάς παρουσιάζει τον δικό του μικρόκοσμο μέσα από τη συλλογή διηγημάτων, Αντινομίες τριών εποχών, με τον υπότιτλο Μια ελάχιστη αμερικανική τριλογία σε έναν
Περισσότερα -
Το τρένο της μνήμης και της νοσταλγίας
Γράφει η Βιολέττα–Ειρήνη Κουτσομπού // * Γιάννης Ξανθούλης «Την Κυριακή έχουμε γάμο», εκδ. Διόπτρα Οι ωραίες στιγμές είναι πάντα μελαγχολικές. Ξέρεις ότι είναι φευγαλέες, θέλεις να τις κρατήσεις, δεν μπορείς. André Maurois Το παρελθόν δεν είναι
Περισσότερα -
Fractal ιστορίες: Τρία ποιητικά πεζά που συναντιούνται στο τέταρτο
Της Αρχοντούλας Διαβάτη // * ΠΙΝΑΚΑΣ Μπήκε, κι όταν προχώρησε προς το γκισέ, στις υπαλλήλους με τις λευκές ποδιές, αντίκρισε όλο εκείνο το ανθρωπομάνι, στους διαδρόμους και στην αίθουσα αναμονής απέναντι. Έκανε να γυρίσει πίσω τρομαγμένος,
Περισσότερα -
☆ Το θέατρο Αγγέλων Βήμα πρωτοπορεί, ανεβάζοντας για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το λογοτεχνικό έργο: “Ανατολικά της Εδέμ” κερδίζοντας – δικαίως- το σεβασμό και την εκτίμηση των θεατών.
Της Ελένης Αναγνωστοπούλου // Αποχαιρέτησα το 2022, παρακολουθώντας για πρώτη φορά, το ανέβασμα του μυθιστορήματος του John Steinbeck: “Ανατολικά της Εδέμ” στην πάντα φιλόξενη και ζεστή σκηνή του Αγγέλων Βήμα. Πρόκειται για ένα θέατρο που “επιμένει” στην καλλιτεχνική
Περισσότερα -
Είναι η παιδαγωγική, επιστήμη ή όχι;
Του Νίκου Τσούλια // Γίνεται κριτική – όμως όλο και λιγότερη με βάση τις σύγχρονες εξελίξεις τόσο στην εκπαιδευτική και στην κοινωνιολογική θεωρία όσο και στις θετικές επιστήμες – ότι η παιδαγωγική δεν είναι επιστήμη, γιατί δεν έχει
Περισσότερα -
Η ζωγραφική του Αντώνη Σκαμπαβίρια
Γράφει η Μαρία Λαμπαδαρίδου – Πόθου // “Τόπος Ξάνεμος” Ιούνιος, 2018 Τοπίο κοσμογονικό που απεικονίζει την εσωτερική ερημία του κόσμου, ως ύλης, και μάχεται με την τραχύτητα. Αυτή την αίσθηση μου έδωσαν κάποιο πίνακες του
Περισσότερα
