Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Οι ταπεινοί και καταφρονημένοι της ζωής
22/03/2023, 12:29 πμ

Οι ταπεινοί και καταφρονημένοι της ζωής

Γράφει ο Άγγελος Χαριάτης //

 

Κωνσταντίνος Βορβής «Ο ήρωας του Φθινοπώρου», εκδόσεις Πανός

 

Ο Κωνσταντίνος Βορβής παρουσιάζει, στην ποιητική του συλλογή Ο ήρωας του Φθινοπώρου (εκδόσεις Πανός- επιμέλεια Γιώργου Χρονά), 32 ποιήματα,  αστικού προβληματισμού θα τα χαρακτήριζα, και 10 χάι-κάι.

Έχοντας στη φαρέτρα έναν λόγο λιτό, απλό ―όχι απλοϊκό― και αναμφίβολα μεστό, ξεδιπλώνει τους ήρωές του στο σύγχρονο αστικό τοπίο.  Σε ένα τοπίο όπου κυριαρχούν η παρακμή, η ματαίωση, ο προβληματισμός για το αύριο, η μοναξιά, η θλίψη. Υπάρχει ασφαλώς μια μικρή λάμψη, μια ακτίδα ελπίδας. Αρκετή, ωστόσο, για να φανεί μια κάποια νότα αισιοδοξίας.

ΟΙ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ

Το ταξίδι με τον Ηλεκτρικό διήρκησε ακριβώς μία ώρα. Βρισκόταν πιο μακριά από τα προάστια και το κέντρο της πόλης, μακριά από τα φώτα και τους ήχους, μακριά από τους ανθρώπους, το φως του πρωινού ήταν ακόμα αδύναμο και τα επιβατηγά έλαμπαν από τους προβολείς της απέναντι προβλήτας. Το εμπορικό λιμάνι έμενε όμως σιωπηλό. Πλοία κουρασμένα, παροπλισμένα περίμεναν την μοίρα τους πριν διαλυθούν για φθηνό παλιοσίδερο. Τα έβλεπε, με τα σημάδια των σκουριασμένων δακρύων στις άγκυρες, δεμένα σφικτά από αλυσίδες και καραβόσκοινα, φυλακισμένα, να κλαίνε με ένα υπόκωφο λυγμό. Κινήθηκε προς τους κάβους χωρίς να το σκεφτεί. Έλυσε προσεκτικά το χοντρό σκοινί και το γερασμένο φορτηγό άρχισε να παρασέρνεται προς το πέλαγος, αργά.

Ήταν ελεύθερος.

 

Οι πρωταγωνιστές των ποιημάτων των Κωνσταντίνου Βορβή είναι ανθρώπινοι, αντιήρωες κατά μια έννοια, περιορισμένοι ―ακούσια ή εκούσια― να ζουν στη σκιά. Στη σκιά τού περιθωρίου, μεθόρια σε αυτό που χαρακτηρίζεται ως κοινωνική κανονικότητα.

Αρέσκεται να χρησιμοποιεί την εναλλαγή ανάμεσα στη ημέρα και τη νύχτα, τον ήλιο με το φεγγάρι, δημιουργώντας έτσι την αντίθεση ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Κυρίαρχο στοιχείο η απεραντοσύνη του ουρανού, η γλυκιά ηρεμία της θάλασσας, τα άστρα με μια θαμπή μελαγχολία. Και μέσα σ’ αυτά, ή πέρα από αυτά,  η αγωνία για το αύριο και την ύπαρξη να κρατάει γερά τα ηνία.

 

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

 

Μοναχικός

κάτω από την γκροτέσκα γέφυρα

του αυτοκινητοδρόμου

κοιτούσε το φλόγισμα των άστρων

στον ουρανό

που δεν αντίκρυσε ποτέ.

 

Προσπαθούσε να καλύψει

το πληγωμένο μωσαϊκό

να ξεθάψει από τις στάχτες

μια ξεραμένη επιθυμία για ζωή

ενώ έβλεπε το κομμένο του πρόσωπο

στην όψη ενός γυαλιού

σε ένα θραύσμα από θαμπό καθρέπτη

ραγισμένου και πεταμένου

δίπλα σε κάδους σκουπιδιών.

 

Όμως ο κόσμος του είχε πεθάνει

προτού ακόμη γεννηθεί.

στα χέρια του κρατούσε

τα καρφιά των αναμνήσεων

και ένα χλωμό γαρύφαλλο.

 

Χάραξε αργά

το δέρμα του προσώπου του

και το χώμα ξεδίψασε

από το αιθέριο αίμα

στα σύννεφα.

 

Ο κόσμος του πέθανε

προτού ακόμα γεννηθεί.

 

 

Κωνσταντίνος Βορβής

 

Το αστικό τοπίο, το λιμάνι, οι τεφρές πολυκατοικίες, τα ρυπαρά πεζοδρόμια, ο σιδηροδρομικός σταθμός, οι υποβαθμισμένες περιοχές, έχουν εξέχοντα ρόλο στα ποιήματα αυτής της συλλογής, δημιουργώντας ένα ασφυκτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο καλούνται να ανασάνουν οι ταπεινοί και καταφρονημένοι αυτής της ζωής.

 

Μέσα από την ποίησή του αφήνει ερωτήματα στα οποία ο αναγνώστης καλείται να απαντήσει. Κι αν όχι να απαντήσει, τουλάχιστον να αναρωτηθεί και να επιλέξει το τέλος ή το μη τέλος. Είναι αυτή η απλότητα και ταυτόχρονα το μεγαλείο του ποιητικού λόγου, που αφήνει χώρο και χρόνο ώστε η αρχική απόλαυση να μετουσιωθεί σε σκέψη και προβληματισμό.

Μια αξιόλογη προσπάθεια από έναν νέο δημιουργό, από τον οποίο περιμένουμε τα επόμενα βήματά του, με τον ρυθμό που εκείνος θα διαλέξει, ώστε να μας παρασύρει σε άλλα αναγνωστικά ταξίδια.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top