Fractal

Ο έρωτας δεν είναι πάντα αδιέξοδος

Από τον Κωνσταντίνο Μπούρα // *

 

Ευτυχία Αλεξανδροπούλου, «Ο διέξοδος έρωτας», εκδόσεις Κάπα, Αθήνα Νοέμβριος 2021, σελ. 104

 

Ακόμα κι αν δεν υπάρχει «γυναικεία» ποίηση, υπάρχει όμως οξύτονη, παροξύτονη, προπαροξύτονη και βαρύτονη.

Στον τόνο έγκειται η διαφορά.

Και στον ρυθμό. Δεν υπάρχει Ποίηση χωρίς ρυθμό.

Η όποια ψυχαναλυτική, διδακτική χροιά μόνον επαγωγικά μπορεί να λειτουργήσει μέσα από προτάσεις-γνωμικά δια οικείαν και συλλογικήν χρήσιν.

Η παιδαγωγική, αυτοθεραπευτική, ομοιοπαθητική εξομολόγησις δια του ποιητικού θαύματος είναι διαχρονική κι επιβιώνει μέσα στους αιώνες γιατί το ατομικό «γνώθι σαυτόν» συμβάλλει στο ομαδικό, το ομαδικό γίνεται κοινωνικό και το κοινωνικό συλλογικό, με το «πολιτικό» στην απώτατή του διάσταση (και κατάταξη).

Η πρωτοεμφανιζόμενη Ευτυχία Αλεξανδροπούλου αυτοψυχαναλύεται γράφοντας κι αυτοθεραπεύεται διαβάζοντας. Η φωναχτή απαγγελία των στίχων δεν προδίδει αλλά ενισχύει την όποια εσωτερικότητα, δεδομένου ότι η πασιφανής συνθήκη πως ο «άλλος» είναι απλώς το ίχνος του στον εσωτερικό μας κόσμο κι εκεί τον σκοτώνουμε τελετουργικά, όχι ως αθεράπευτα νάρκισσοι, αλλά ως ιάσιμοι τρωθέντες (και τρωθείσαι, βεβαίως).

Ο έρωτας δεν είναι πάντα αδιέξοδος. Είναι διέξοδος (με κατάλληλη, επαγγελματική τρόπον τινά, εξειδικευμένη ψυχολογική βοήθεια και συμπαράσταση). Τότε ο ιατρός-λογοτέχνης (όπως στην προκειμένη περίπτωση) γίνεται ιατροφιλόσοφος, θεραπευτής σωμάτων τε ψυχών, αφού «δεν υπάρχει – εν τέλει – τίποτα το προσωπικό» [που δεν το έχει ζήσει ποτέ κανείς άλλος πριν από εμάς] όπως γνωμάτευσε στο νεκροκρέβατό του ο πολύς «γιος τής δούλας» Αύγουστος Στρίντμπεργκ.

Επηρεασμένη από την Κική Δημουλά, η ιατρός Ευτυχία Αλεξανδροπούλου ολοκληρώνει ένα μάστερ (δίπλωμα εξειδίκευσης, στα ελληνικά) λαμβάνοντας ως υπόθεσιν εργασίας την ανατομία μίας σχέσης που κατέληξε όπως οι περισσότερες (αλλά όχι όλες) στη θλίψη και στον ξερριζωμό, αφού εξέλειπαν (κι από τις δύο πλευρές απαραιτήτως) τα ικανά κι αναγκαία εργαλεία τής υπερβάσεως δια της ενσυναισθήσεως και του χιούμορ εν τέλει.

Αυτή η «καλή διάθεση» είναι η ειδοποιός διαφορά αυτής της καλόγνωμης, φιλανθρώπου αλλά στυγνής ενίοτε ποιητικής την οποίαν μετέρχεται η επαρκής, επαρκεστάτη λογοτέχνις.

Διαβασμένη κι ευθυτενής έρχεται σήμερα να αντιμετωπίσει το φιλοθεάμον κοινό σε μια ποιητική παντομίμα αισθημάτων και συναισθημάτων μονακρίβων, ανταλλάξιμων όμως με την δική μας προσωπική εμπειρία.

Πολλές οι προσλαμβάνουσες εικόνες και οι κοινοί τόποι όπου συναντιούνται οι ματιές μας, συναυτουργών και συνδημιουργών επαρκών αναγνωστών-θεατών.

Εικονική η διήγηση, ακουστική η αφήγηση, περιγραφικός ο λόγος, αφίσταται τής πεζολογίας δια του εσωτερικού ρυθμού που καθίσταται σωματικός δια της χειρουργικής μεθόδου που η γνήσια παντόμιμος διαλέγει να εκφραστεί σε αυτή την ιδιότυπη performance που μόνο περιττή δεν είναι. Ανιαρή είναι η πραγματικότητα, η μετάπλασή της ποτέ.

Αναμένουμε με χαρά και αναγνωστική ηδονή το δεύτερο και το τρίτο μέρος αυτής τής τυπικής τριλογίας τού προδομένου αλλά αναπτερωμένου συναισθήματος.

 

Ευτυχία Αλεξανδροπούλου

 

Μέσα από τα πλήγματα γινόμαστε σοφότεροι. Οι ουλές είναι τα παράσημά μας. Από τον έρωτα και την άγρια θάλασσα δεν βγήκε ποτέ κανείς αλώβητος (μια χαρακιά έστω). Τιμητικό και για τους δύο πρώην εραστές αυτό το ανεξίτηλο βίωμα.

Τόμος φόρος τιμής στο διακαώς συνυπάρχειν παρ’ όλα αυτά. Κι αν συναντήσαμε τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες είναι γιατί μπορούσαμε να τους αντιμετωπίσουμε και να επιβιώσουμε μια χαρά.

Τα στερνά δεν νικούν τα πρώτα μήτε τα δικαιώνουν μήτε τα ανακυκλώνουν. Τα μετατρέπουν σε καύσιμη ύλη για το τζάκι τής νοσταλγικής ανάμνησης, πρώτη ύλη για τα μεγαλουργήματα τού μέλλοντος.

Κι ο πόνος προσπαθεί να μας γιατρέψει, γίνεται αρωγός σε μια άνιση μάχη, προορισμένη να χαθεί προκειμένου να ξανακερδίσουμε την ψυχή μας, την αλλοτριωμένη στην τύρβη τού κόσμου.

 

 

* Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας (https://konstantinosbouras.gr)

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top