Fractal

Μια φωνή που επαναλαμβάνεται σαν ηχώ

Γράφει η Μαρία Κατσοπούλου //

 

Σταύρος Σταυρόπουλος: “ΝΩ”, Απόπειρα 2020

 

«Κάποτε πρέπει να υπήρχε μια γυναίκα». Φράση κλειδί για αυτόν τον εσωτερικό μονόλογο μνήμης, νοσταλγίας, μοναξιάς, απουσίας. Μια φωνή που επαναλαμβάνεται σαν ηχώ, μια φωνή που ανήκει στον εαυτό της, μια φωνή δίχως φόβο, να περιγράφει μια καταστασιακή οδύνη.

«Κάποτε πρέπει να υπήρχε μια γυναίκα». Κοίταξε μέσα του. Τού έβγαλε τα χέρια. Τον σκότωσε. Εκείνη ήταν ο κόσμος. Κι εκείνος ένας ζωντανός-νεκρός. Χωρίς σκιά. Χωρίς αγάπη. Μονάχα με δυο μάτια να ακούν την μουσική. Να βγαίνουν λέξεις μέσα από ένα στρογγυλό κουβάρι που φωλιάζει στον κορμό ενός δέντρου. Λέξεις που θερμαίνουν και μισούν το γκρι.

«Κάποτε πρέπει να υπήρχε μια γυναίκα». Τα μάτια της ήταν ψάρια. Τον κατακρεούργησαν σαν μαχαίρια. Έχασε την σκιά του. Τον κόσμο. Την σημασία του. Ποιά ήταν; Τον στοίχειωσε αυτή η λέξη που λείπει. Το κενό αποτυγχάνει να τον συμφιλιώσει με την επιστήμη. Οι λέξεις του μεταμορφώνονται σε ψυχρούς δολοφόνους μέσα σε ένα κακέκτυπο ονείρου.

«Κάποτε πρέπει να υπήρχε μια γυναίκα». Ο Σταύρος Σταυρόπουλος την νίκησε. Παρέα με κάποιον συνονόματο. Με μια ευχή για περισσότερο γέλιο και λιγότερες ρυτίδες. Με μια ανάσα από την θάλασσα. Εκείνου και Εκείνης. Μέσα στο μπλε της αγάπης. Μέσα σε ό,τι απέμεινε από τον δυϊκό αριθμό του «μαζί». Μέσα στο δέντρο.

 

Σταύρος Σταυρόπουλος

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top