✩ Νέες εκδόσεις: 12 καινούργια βιβλία

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

Ξένη πεζογραφία:

Άμος Οζ «Μεταξύ φίλων», Μετάφραση: Μάγκυ Κοέν, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 176

Με τούτη τη θαυμάσια συλλογή διηγημάτων ο μεγάλος Ισραηλινός συγγραφέας επιστρέφει σε τόπο και χρόνο οικείο, εκεί όπου γεννήθηκε το έργο του, στο κιμπούτς, στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Οι οκτώ αλληλένδετες ιστορίες του βιβλίου εκτυλίσσονται στο επινοημένο κιμπούτς Ικάτ και σκιαγραφούν με λεπτεπίλεπτη ακρίβεια χαρακτήρες γυναικών και ανδρών, οι οποίοι δεν παύουν να ονειρεύονται αλλά και να βιώνουν επώδυνα προσωπικά δράματα στη σκιά ενός από τα σημαντικότερα συλλογικά οράματα που γνώρισε ο εικοστός αιώνας. Η νεαρή κόρη ενός ηλικιωμένου πατέρα πηγαίνει να ζήσει με τον συνομήλικο φίλο του· μια γυναίκα γράφει ένα συγκινητικό γράμμα προς την ερωτική της αντίζηλο· ένα αγόρι επισκέπτεται τον άρρωστο με άνοια πατέρα του στο νοσοκομείο· ένας μεσήλικας κηπουρός κουβαλάει στους δικούς του ώμους τη δυστυχία του κόσμου και, μεταξύ όλων αυτών, που είναι απρόθυμοι ή απλώς αδυνατούν να πουν τα όσα πραγματικά θέλουν, υπάρχει και κάποιος που προσπαθεί να τους μάθει μια παράξενη γλώσσα. Καθένα από τα διηγήματα αυτά συνιστά ένα αστραφτερό μαργαριτάρι ανθρωπιάς και καλλιτεχνικής ενσυναίσθησης, και όλα μαζί συνθέτουν το εντυπωσιακό πορτρέτο μιας ιδέας και μιας εποχής.

Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ «Ο Μετρ και η Μαργαρίτα», Μετάφραση: Αλεξάνδρα Ιωαννίδου, εκδ. Μίνωας, σελ. 608

Για να ξανασυναντήσει τον άνθρωπο που αγαπά, έναν καταραμένο συγγραφέα κλεισμένο σε άσυλο, η Μαργαρίτα συμφωνεί να παραδώσει την ψυχή της στον Διάβολο. Το μυθιστόρημα “Ο μετρ και η Μαργαρίτα” αποτελεί μια σύγχρονη εκδοχή του μύθου του Φάουστ τοποθετημένη στη Μόσχα της δεκαετίας του 1930 και μια από τις πιο συγκινητικές και δυνατές ιστορίες αγάπης που γράφτηκαν ποτέ. Ο συγγραφέας δούλευε το μυθιστόρημα δώδεκα χρόνια εν μέσω απόλυτης κυριαρχίας της σταλινικής γραφειοκρα τίας, έχοντας επίγνωση ότι δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να δει εν ζωή την έκδοση του βιβλίου του. Υμνώντας την ελευθερία των καλλιτεχνών εναντίον κάθε μορφής λογοκρισίας, αυτό το αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στη δεκαετία του 1970, καθιστώντας τον Μπουλγκάκοφ ισάξιο των μεγάλων κλασικών: Ντοστογέφσκι, Γκόγκολ, Τολστόι και Τσέχοφ. Σήμερα, ογδόντα χρόνια μετά τον θάνατο του συγγραφέα, το μυθιστόρημα “Ο μετρ και η Μαργαρίτα” φαντάζει πάντα επίκαιρο – όσο επίκαιρα μπορούν και παραμένουν πάντα το γέλιο, ο έρωτας και ο αντίκτυπος της εξουσίας στη ζωή των ανθρώπων.

Άρνολντ Μπέννετ «Θαμμένος ζωντανός», Μετάφραση: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, εκδ. Πατάκη, σελ. 318

Το “Θαµµένος ζωντανός” (1908) είναι µια ευφυέστατη σάτιρα, που συγκαταλέγεται στα γοητευτικότερα έργα του Άρνολντ Μπέννετ, ενός από τους πλέον δηµοφιλείς και αναγνωρισµένους από την κριτική Βρετανούς συγγραφείς των αρχών του 20ού αιώνα.
Ο διεθνούς φήµης ζωγράφος Πρίαµ Φαρλ αποφεύγει µανιωδώς κάθε είδους δηµοσιότητα. Όταν πεθαίνει αιφνιδίως ο προσωπικός υπηρέτης του στο Λονδίνο, ο Φαρλ υιοθετεί την ταυτότητα του νεκρού, προκειµένου να καταφέρει να παραµείνει αόρατος για τον Τύπο -και τους πάντες. Θα παρακολουθήσει, έπειτα, έκπληκτος την κηδεία του στο Αβαείο του Ουέστµινστερ να γίνεται πρωτοσέλιδο στις εφηµερίδες και θα συνειδητοποιήσει πόσο δηµοφιλής είναι στην πατρίδα του. Παρότι έχει επιτυχώς υιοθετήσει τον τρόπο ζωής ενός άλλου ανθρώπου, η ζωγραφική του παραµένει ίδια – κι αυτό θα έχει συνέπειες.
Ο Άρνολντ Μπέννετ, µε αφηγηµατική µαεστρία, αναδεικνύει τη σύγκρουση ανάµεσα στην κοινωνική και στην προσωπική ταυτότητα, ανάµεσα στη δυνητική µας αλλαγή (ως προς τη συµπεριφορά, την κοινωνική τάξη, τις απόψεις, ακόµη και τα αισθήµατα) και στην πραγµατική φύση του ποιοι ακριβώς είµαστε. Διερευνά, επίσης, πώς η περσόνα ενός καλλιτέχνη µπορεί να γίνει βαρύ φορτίο για τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω της. Με τη γνήσια κωµική πένα του καυτηριάζει τον κόσµο της τέχνης, των µέσων ενηµέρωσης και της δικαιοσύνης, τις διαφορές µεταξύ των κοινωνικών τάξεων, αλλά και προσφέρει µια γλαφυρή εικόνα του Λονδίνου στην αυγή του 20ού αιώνα.

Αστυνομικό Μυθιστόρημα:

Ζαν- Κριστόφ Γκρανζέ «Η γη των νεκρών», Μετάφραση: Τίνα Πλυτά, εκδ. Καλέντης, σελ. 624

Ο αστυνόμος Στεφάν Κορσό αναλαμβάνει την έρευνα για μια σειρά από άγριες δολοφονίες με θύματα στριπτιζέζ. Πιστεύει ότι πρόκειται για κλασική υπόθεση εντοπισμού του ενόχου.
Έχει όμως άδικο: πρόκειται για μονομαχία έως θανάτου. Αντίπαλός του είναι ο βασικός ύποπτος, ο Φιλίπ Σομπιεσκί. Ένας ζωγράφος αλαζόνας, έκφυλος, φονιάς. Και στο φόντο υπάρχει ο κόσμος του πορνό, του σαδομαζοχισμού, της διαστροφής. Στο φόντο ή μήπως στο προσκήνιο;
Ο Κορσό επιμένει. Ο Σομπιεσκί αντιστέκεται. Και εν τω μεταξύ το κακό απλώνει τα σκοτάδια του, μπλέκει αθώους και ενόχους, ίχνη, στοιχεία, αλήθειες και ψέματα. Ανατρέπει την πραγματικότητα στο όνομα της δικής του δικαίωσης: οδηγεί με ορμή, με άφατη ηδονή, με εκπληκτική ακρίβεια στη Γη των νεκρών.

Γιάννης Ράγκος «Μυρίζει αίμα», εκδ. Καστανιώτη, σελ. 302

Στις αρχές Μαρτίου του 1969, οι Γερμανοί Χέρμαν Ντουφτ και Χανς Μπασενάουερ φτάνουν στην Ελλάδα, δηλώνοντας ότι έρχονται για δουλειές και τουρισμό. Ωστόσο, στη διάρκεια των επόμενων σαράντα ημερών, διαπράττουν έξι ειδεχθείς δολοφονίες και πέντε ληστείες, επιλέγοντας τυχαίους στόχους.
Παρά την κινητοποίησή τους και την άσκηση υπερβάλλουσας βίας, οι διωκτικές αρχές της Δικτατορίας αδυνατούν να φτάσουν στα ίχνη τους. Την ίδια στιγμή, απαγορεύεται κάθε δημοσιότητα ώστε να μην διαταραχθεί το κλίμα “τάξης και ασφάλειας”, που επιμελώς παρουσιάζει το καθεστώς. Όταν τελικά οι λεπτομέρειες της δράσης των δύο Γερμανών γίνονται γνωστές, η κοινή γνώμη συγκλονίζεται: Οι πράξεις τους έχουν μεταβάλει οριστικά τη σχέση της ελληνικής κοινωνίας με την έννοια του εγκλήματος, καθώς ήταν οι πρώτοι και παραμένουν μέχρι σήμερα οι πλέον “παραγωγικοί” κατά συρροήν δολοφόνοι στα εγχώρια ποινικά χρονικά.
Ο Γιάννης Ράγκος ανασυνθέτει την πραγματική ιστορία, αλλά και ολόκληρη την εποχή, σε ένα καθηλωτικό αστυνομικό μυθιστόρημα, που συνδυάζει τη διαύγεια του ντοκουμέντου με την υποβλητικότητα της μυθοπλασίας.
Η κριτική το χαρακτήρισε ως την πιο αυθεντική εκδοχή του “non-fiction crime novel” στην Ελλάδα.

Ντονάτο Καρρίζι «Ο κυνηγός του σκότους», Μετάφραση: Μαρία Οικονόμίδου, εκδ. Πατάκη, σελ. 473

Δεν υπάρχουν ενδείξεις, αλλά σημάδια. Δεν υπάρχουν εγκλήματα, μόνο ανωμαλίες. Και κάθε θάνατος είναι η αρχή μιας αφήγησης.
Αυτή είναι η ιστορία ενός άντρα που δεν έχει πια τίποτα -δεν έχει ταυτότητα, δεν έχει μνήμη, δε νιώθει αγάπη, ούτε μίσος- εκτός από την οργή του… Και ένα μυστικό χάρισμα. Γιατί ο Μάρκους είναι ο τελευταίος από τους πνευματικούς: είναι ένας ιερέας που έχει την ικανότητα να ξετρυπώνει τις ανωμαλίες και να ξεχωρίζει τα νήματα που συνυφαίνουν την πλοκή κάθε ανθρωποκτονίας. Αλλά ακόμα κι αυτός κινδυνεύει να μην μπορέσει να ανασυνθέσει αυτή την πλοκή.
Αυτή είναι επίσης η ιστορία μιας γυναίκας που προσπαθεί να ανασυγκροτήσει τον ίδιο της τον εαυτό. Και η Σάντρα δουλεύει στις σκηνές του εγκλήματος αλλά, αντίθετα με τον Μάρκους, δεν πρέπει να κρύβεται παρά μόνο πίσω από τον φακό της φωτογραφικής μηχανής της. Γιατί η Σάντρα είναι φωτογράφος της αστυνομίας: το ταλέντο της είναι να φωτογραφίζει το τίποτα, για να το καταστήσει ορατό. Αλλά αυτή τη φορά το τίποτα απειλεί να την καταπιεί.
Ο “Κυνηγός του σκότους” είναι, τέλος, η υπόθεση της σύλληψης ενός τρελού δολοφόνου στους δρόμους της Ρώμης, που υπακούει σ’ ένα σχέδιο τρομερό κι εντούτοις σαγηνευτικό. Και κάθε φορά που ο Μάρκους και η Σάντρα νομίζουν πως έχουν καταλάβει ένα κομμάτι της αλήθειας, ανακαλύπτουν ένα ακόμα πιο ανησυχητικό και απειλητικό σενάριο.
Διαβάζοντάς το, θα δίνετε την ίδια μάχη με τον Μάρκους, πέφτοντας πάνω στα ίδια αινίγματα που ταλανίζουν τη Σάντρα, βιώνοντας τις ίδιες προσδοκίες και τους ίδιους φόβους μέχρι την τελευταία αράδα. Και δε θα το ξεχάσετε ποτέ πια.

Κάρλο Λουκαρέλλι «Ιταλική ίντριγκα», Μετάφραση: Δήμητρα Δότση, εκδ. Πατάκη, σελ. 304

To 1953, μετά από πέντε χρόνια επιβεβλημένης απομόνωσης, ο “πιο έξυπνος επιθεωρητής της ιταλικής αστυνομίας” επί φασισμού αναλαμβάνει και πάλι καθήκοντα σε μία από τις πολλές μυστικές υπηρεσίες της χώρας. Εν μέσω Ψυχρού Πολέμου, ο Ντε Λούκα επιστρέφει στην Ιταλία του φεστιβάλ του Σανρέμο και των δολοφονιών, που γίνονται όλο και πιο ιδιόμορφες.
Από τη Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου του 1953 μέχρι την Πέμπτη 7 Ιανουαρίου του 1954, κι ενώ η παγωμένη πόλη ανακαλύπτει τα φώτα και τις μουσικές της μεταπολεμικής καταναλωτικής ιταλικής κοινωνίας, ανάμεσα σε λάθη, παραπλανητικά στοιχεία και ανατροπές, χτίζεται το ψηφιδωτό της έρευνας.
Μόνο που αυτό που αντικρίζει στο τέλος ο επιθεωρητής Ντε Λούκα δεν του αρέσει καθόλου. O Λουκαρέλλι μάς παρουσιάζει μια πρωτόγνωρη Μπολόνια, υφαίνοντας ταυτόχρονα το πιο απρόβλεπτο, το πιο μυστηριώδες και απολαυστικό μυθιστόρημά του, όπου η κρυφή αλήθεια μιας εποχής που ποτέ δεν έλαβε τέλος ολοκληρωτικά ξεπροβάλλει μέσα από τα συναισθήματα και τη γλώσσα των πρωταγωνιστών.

 

Βιβλία για παιδιά:

Χρήστος Μπουλώτης «Ο γάτος που έφυγε με τα χελιδόνια», εικονογράφηση: Φωτεινή Στεφανίδη, εκδ. Πατάκη, σελ. 38

Ο γάτος Ξενοφών ζει στην αυλή του αρχαιολογικού μουσείου ενός ελληνικού νησιού. Ένα φθινόπωρο αποφασίζει να ακολουθήσει τα χελιδόνια στην Αίγυπτο, όπου ζει στην αυλή ενός άλλου μουσείου, με διαφορετικά αρχαιολογικά ευρήματα. Όμως σύντομα η νοσταλγία για την πατρίδα κι ένα όνειρο σημαδιακό τον οδηγούν πίσω στο νησί. Τι θα βρει άραγε εκεί;
Μια παραμυθένια ιστορία κεντημένη με θαυμαστές αλήθειες, ποιητική, μαγική και ζεστή σαν το πολυαγαπημένο Άγαλμα που Κρύωνε.

Λουίζα Μέι Άλκοτ «Μικρές κυρίες», διασκευή: Μαρία Δασκαλάκη, εικονογράφηση: Νίκος Γιαννόπουλος, εκδ, Μίνωας, σελ. 40

Τέσσερις αδερφές μαθαίνουν να ζουν καταμεσής του πολέμου με τον πατέρα τους να έχει φύγει στο μέτωπο. Έχοντας για όπλο τους την αγάπη, καταφέρνουν να ξεπεράσουν όλες τις δυσκολίες και τις αναποδιές που έρχονται στο σπίτι τους. Η Μεγκ, υπεύθυνη και σοβαρή, ως μεγαλύτερη αντικαθιστά τη μητέρα όταν εκείνη απουσιάζει. Η Τζο, αγοροκόριτσο και συγγραφέας, σκαρφίζεται ένα σωρό ιστορίες. Η Μπεθ, γλυκιά και ντροπαλή, κρύβεται ανάμεσα στις παρτιτούρες του πιάνου της και η Έιμι, μικρή και παραχαϊδεμένη, διψά για δράση.
Oι ηρωίδες της Λουίζα Μέι Άλκοτ αγαπήθηκαν διαχρονικά από μικρά και μεγάλα παιδιά ανά τον κόσμο κι έρχονται τώρα ξανά να μας διηγηθούν τις περιπέτειες και τα μικρά μυστικά τους.

Βαγγέλης Ηλιόπουλος «ΟΛΑ μπορείς να τα ζήσεις σε ένα βιβλίο», εικονογράφηση: Έφη Λαδά, εκδ. Πατάκη, σελ. 36

Πώς μπορείς να ζήσεις πολλές ζωές;
Να νιώσεις ό,τι νιώθουν οι άλλοι;
Να απολαύσεις ατέλειωτες περιπέτειες;
Εκείνος, ένας μυστηριώδης συλλέκτης σελίδων, μου έμαθε πώς όλα αυτά μπορεί να σου συμβούν όταν διαβάζεις. Μου αποκάλυψε πώς μπορείς να μπεις στη θέση των ηρώων των βιβλίων που αγάπησες κι έτσι να τα ζήσεις ΟΛΑ.
Διάβασε αυτό το βιβλίο και μπες εσύ στη θέση μου, γίνε εγώ, κι έλα στο μυστηριώδες “Καταφύγιο Σελίδων”.

Έλενα Νταβλαμάνου «Ένας παρεξηγημένος φίλος», εικονογράφηση: Κριστίν Μενάρ, εκδ. Μίνωας, σελ. 32

Η καρδιά του μικρού αγοριού χτυπά δυνατά κάθε φορά που ακούει τη σειρήνα ενός περιπολικού. Μπορεί, όμως, ένα τυχαίο γεγονός να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τον φόβο του; Τι ρόλο θα παίξει ο ευγενικός και ήρεμος γείτονας, ο κύριος Βασίλης, για να καταλάβει ότι τελικά, εκτός από τους ήρωες της τηλεόρασης, υπάρχουν και οι πραγματικοί, δικοί μας ήρωες; Μια ιστορία για τις φοβίες, τα στερεότυπα, την προσφορά.

Βασίλης Κουτσιαρής «Τα φανταστικά μου ταξίδια», εικονογράφηση: Λίλα Καλογερή, εκδ. Μίνωας, σελ. 32

Είμαι μαθήτρια της Δευτέρας. Αν και όλα τα τετράδιά μου είναι γεμάτα Α, κάτι παθαίνω όταν η κυρία μού κάνει μια ερώτηση χωρίς να σηκώσω το χέρι μου. “Ποιο είναι το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, Νεφέλη;” με ρώτησε πριν από λίγες μέρες και, φυσικά, εγώ δεν απάντησα.
Και δεν έφτανε αυτό, ξαφνικά ένιωσα να απομακρύνομαι από την τάξη. Το ταβάνι εξαφανίστηκε κι άρχισα να ανεβαίνω, ώσπου βρέθηκα σε ένα πανύψηλο βουνό. Ο Όλυμπος πρέπει να ήτανε. Ίσα ίσα που διακρίνονταν οι συμμαθητές μου και η δασκάλα μου.
Όταν επέστρεψα, όλοι είχαν βγει διάλειμμα και η κυρία με περίμενε για να κλειδώσει την τάξη. Δεν ξέρω τι παθαίνω. Θέλω τόσο πολύ να πω την απάντηση, αλλά δεν μπορώ…