Fractal

Με χειμαρρώδη μορφή

Γράφει ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος //

 

Σωτήρης Κακίσης «Να ‘χω το νου μου», εκδ. Βακχικόν

 

Στις μέρες μας κυκλοφορούν πολλές ποιητικές συλλογές και ορισμένες από αυτές είναι πολύ καλές. Επειδή, όμως οι ποιητικές συλλογές είναι πολλές και οι πραγματικά καλές είναι λίγες, θα πρέπει ο αναγνώστης να τις ψάξει για να τις ανακαλύψει. Να έχει το νου του, όπως θα μπορούσαμε να πούμε για να βρει κάτι πραγματικά καλό.

Μια πραγματικά καλή ποιητική συλλογή είναι το βιβλίο του Σωτήρη Κακίση «Να ‘χω το νου μου», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Βακχικόν».

Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Ο Σωτήρης Κακίσης έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο γραφής. Γράφει ποίηση χωρίς να χωρίζει στίχους, σε μια συνεχόμενη ροή κειμένου. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για πεζό κείμενο, όμως, επειδή έχουμε διαβάσει και πεζά κείμενα του ποιητή, εδώ πρόκειται για κάτι τελείως διαφορετικό. Είναι ποίηση και αυτό δεν το συνάγουμε από το αν το κάθε ποίημα χωρίζεται σε στίχους, αλλά από το κατά πόσο υπάρχει εσωτερικός ρυθμός, από το πόσο αβίαστα διαβάζεται. Διαβάζοντας, λοιπόν, τα ποιήματα της συλλογής νιώθουμε σα να μας μιλάει κάποιος απνευστί σε μια χειμαρρώδη μορφή, που μας οδηγεί από την αρχή ως το τέλος του ποιήματος χωρίς ανάσα, σα να βιάζεται να φτάσει στο τέλος, σα να τρέχει για να μας δώσει την τελική εικόνα ολοκληρωμένη, κάτι που το καταφέρνει αρκετά έξυπνα ακόμα και με σκόπιμες επαναλήψεις στίχων.

Ένα από τα θέματα που απασχολούν τον Σωτήρη Κακίση είναι η μοναξιά ιδιαίτερα τα βράδια, που μπορεί να φέρει εφιάλτες. Ο ποιητής, μας παρουσιάζει την μοναξιά σαν έγκλημα για το οποίο ευθύνεται ο ίδιος. «δεν έχω άλλοθι για την Παρασκευή βράδυ. ήμουνα πάλι μόνος μου» και καταλήγει «είμαι και πάλι νεκρός, το πτώμα μου το βλέπετε στο πάτωμα. μη με αγγίζετε καθόλου μέχρι να ξανάρθει η σήμανση.»

Ένα από τα πιο σημαντικά θέματα, που έχουν απασχολήσει και συνεχίζουν να απασχολούν τους ποιητές είναι ο θάνατος, που δεν θα μπορούσε να λείπει και από την ποίηση του Κακίση. Θα λέγαμε, μάλιστα, πως στη συγκεκριμένη ποιητική συλλογή έχει ασχοληθεί αρκετά. Έτσι, λοιπόν, ο ποιητής χαρακτηρίζει τον θάνατο χαζό, συγγραφέα της συμφοράς, μηδενικό και όλα αυτά μπροστά σε όλα τα ωραία της ζωής και την ειρωνικά αποκαλούμενη ασημαντότητά τους. Σε ένα άλλο ποίημα ο Σωτήρης Κακίσης παίρνει τη θέση του μελλοθάνατου, που κάνει αποτίμηση της ζωής του. «ωραία που ήταν η ζωή!» γράφει σα να έχει ήδη περάσει η ζωή του και ο ίδιος να ετοιμάζεται να διαβεί το σύνορο. Τότε όλη η ζωή περνάει μπροστά του σαν ασπρόμαυρη κινηματογραφική ταινία. Αλλού ο ποιητής μας διηγείται μια φανταστική συνάντηση, με όσους συγγενείς του έχουν φύγει από τη ζωή, σε ένα λόφο.

 

Σωτήρης Κακίσης

 

Μια από τις αρετές της ποιητικής συλλογής του Σωτήρη Κακίση είναι η δεξιοτεχνία με την οποία περνάει ο ποιητής από το ένα θέμα στο άλλο, έτσι έχουμε το πέρασμα από τον θάνατο στο αντίθετο πόλο του, που είναι ο έρωτας. Η όμορφη κοπέλα, που γνώρισε κάποτε ο ποιητής είναι πλέον νεκρή, όμως, ο ίδιος τη θυμάται όπως παλιά, όπως ήταν όταν την πρωτογνώρισε.  Οι σχέσεις χρειάζονται χρόνο και ο χρόνος είναι πάντα λίγος. Ο Σωτήρης Κακίσης μας λέει πως θέλει λίγο παραπάνω χρόνο με γλέντια και με Γιάννη Παπαϊωάννου.

Συμπερασματικά, η ποιητική συλλογή του Σωτήρη Κακίση «Να ‘χω το νου μου» είναι ένα πολύ καλό βιβλίο. Ας έχουμε το νου μας να τη διαβάσουμε.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top