Fractal

Αθάνατος Ντέϊβιντ Λιντς στο αλησμόνητο και πάντα επίκαιρο «Μαλχόλαντ Ντράϊβ»

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας //

 

 

 

Οδός Μαλχόλαντ (Mulholand Drive)

 

Στα όρια μεταξύ μοντερνισμού και μεταμοντερνισμού, η θολότητα των περιγραμμάτων που πάει πέρα και από τον ιμπρεσσιονισμό, η εξπρεσιονιστική καθαρότητα των αισθημάτων όταν γίνονται συναισθήματα και εκδηλώνονται εκρηκτικά. Αυτή η ταινία του Ντέϊβιντ Λιντς διαπραγματεύεται την απώλεια ταυτότητας μέσα από την ερωτική έλξη που μας ασκούν οι άλλοι (όχι μόνον ως πρόσωπα, αλλά και ως απρόσωπες Σειρήνες).

Οι «αστικοί μύθοι», όπως είναι του Χόλυγουντ και της γρήγορης κινηματογραφικής επιτυχίας θρέφουν στρατιές ανέργων κι αποτυχημένων αυτοκαταστροφικών ανθρώπων που θα ήταν ίσως μια χαρά αν δεν είχαν πέσει μέσα σε αυτή την παγίδα με τα κοφτερά ξυράφια για βίσωνες.

Οι δύο πρωταγωνίστριες εναλλάσσουν ρόλους και οπτικές, καθίστανται οι δύο όψεις ενός και του αυτού εσωτερικώς σπαραγμένου ατόμου, ξεπερνούν τα όρια της πολιτικής ορθότητας και της στοιχειώδους ανθρώπινης ευφυΐας που εξασφαλίζει ίσως την επιβίωση όταν δεν γινόμαστε βορά ιδεολογημάτων και οντοτήτων που μας υπερβαίνουν.

Οι περισσότεροι άνθρωποι καταστράφηκαν από πλήξη και ανία κι ελάχιστοι σώθηκαν χάριν ακριβώς της απελπισίας τους. Όμως θέλει τεράστια οργάνωση πόρων κι ακλόνητη εσωτερική συγκρότηση (αυτό ίσως που λέμε «ισχυρό εγώ») αν θέλεις να επιβιώσεις στον Ατλαντικό, στην Ατλαντίδα και σε περιόδους φυσικών καταστροφών που πάντα επικρέμανται πάνω από το κεφάλι μας.

Στο τέλος της ταινίας δεν έχεις καταλάβει ακόμη ποιος είναι ποιος και σε τι αποσκοπεί αυτή η τραγελαφική κωμωδία με τα δυσεπίλυτα υπαρξιακά αδιέξοδα.

Μήπως όμως αυτός είναι κι ο σκοπός του μεγαλοφυούς σκηνοθέτη Ντέϊβιντ Λιντς; Να μας μεταλαμπαδεύσει δηλαδή τον άκρατο αγνωστικισμό που συνεπιφέρει σεμνότητα και ταπεινότητα; Μπορεί. Ίσως. Κάθε συνδημιουργικός επαρκής θεατής κι άλλο κάτοπτρο μέσα στο οποίο αποδομείται και αναδομείται διαρκώς το εκάστοτε καλλιτεχνικό έργο. Το αισθητικό αποτέλεσμα δεν είναι ποτέ το ίδιο, αφού ανακλάται στο μυαλό του καθενός (και της καθεμιάς) ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες εικόνες, τις έγνοιες και τα τρέχοντα προβλήματα.

Από αυτή την άποψη θα έλεγα πως σε αυτή την ταινία εφαρμόζεται κινηματογραφικώς η Κβαντική Φυσική και η αναπόφευκτη απροσδιοριστία της.

Γοητευτική ταινία. Ό,τι πρέπει για το δεύτερο καλοκαίρι της επιφύλαξης λόγω κορωνοϊού (και όχι μόνον).

Όταν ξαναβλέπεις ένα έργο Τέχνης μερικές δεκαετίες μετά επανακαθορίζεις τα όριά σου και το αποτιμάς δοαφορετικά.

 

 

Info:

https://www.athinorama.gr/cinema/movie/odos_malxolant-1006623.html

 

 

* Ο Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας είναι ποιητής, θεατρολόγος και κριτικός, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ

www.konstantinosbouras.gr

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top