Fractal

Ποίημα: “Μπορούμε;”

Γράφει η Κωνσταντίνα Σώζου-Κύρκου //

 

 

 

 

 

Μπορούμε;

 

«Μπορούμε;»

Σε ρώτησα.

Μου είπες, «Όλα θα γίνουνε», αλλά

Τα μάτια σου ήταν ένα θολό καστανό

Σαν το κατακάθι του καφέ

Και το πρόσωπό σου ήταν τόσο χλωμό

Που νόμιζα ότι αν τ’ αγγίξω

Θ’ αρχίσει να ξεκολλάει και να τρίβεται,

Σαν ξεραμένος ασβέστης

Πάνω σε παλιό, πέτρινο πεζούλι.

 

Θα σε βοηθήσω τότε ν’ ανέβουμε ως το πλάτωμα, σου είπα.

Ο ήλιος θα σου ‘δινε λίγη πνοή ζωής, λίγο χρώμα, λίγη ελπίδα,

Σκέφτηκα κι αναθάρρησα.

 

Όμως όταν φτάσαμε, έπιασε μπόρα.

Καλύτερα, σκέφτηκα. Θα ξεπλύνει

Το γκρίζο των μαλλιών σου

Θα γυαλίσει τα κουρασμένα μάτια σου.

 

Αλλά εσύ ξάπλωσες κατάχαμα και μου λες,

«Σκέπασέ με και κάτσε δίπλα μου».

Σε σκέπασα με χλόη και λουλούδια

Και σ’ έβλεπα καθώς μούλιαζες στη βροχή

Κι έλεγα, δεν μπορεί, δεν πάει έτσι,

Όλα θα γίνουνε μου ‘χες πει,

Όταν μικρές φύτρες κι ανθάκια

Άρχισαν να ξεφυτρώνουν παντού

Απ’ τους πόρους του μουσκεμένου σώματός σου

Κι εγώ σε χάιδευα, σα να χαϊδεύω χορταριασμένη γη.

 

Και τώρα ξέρω,

Έγινε αυτό που έπρεπε να γίνει

Αυτό που ίσως γνώριζες ότι θα γίνει

Κι όχι αυτό που εγώ περίμενα.

Μα, τι σημασία έχει;

Εγώ δεν πάω πουθενά.

Γλίστρησα το δάχτυλό μου

Κατά μήκος μιας ρίζας

Που ξεκινούσε απ’ την πατούσα μου.

Είτε μπόρα, είτε ήλιος

Πάντα θα μπορούμε.

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top